Family Diary Persoonlijk

Zwangerschapsupdate week 36

2 mei 2015

Ik probeer elke week een zwangerschapsupdate te plaatsen. Hierin vertel ik over moederschap, mijn zwangerschap en de voorbereidingen op mijn derde dochter. Deze week ben ik 36 weken zwanger. Tijd voor zwangerschapsupdate week 36.

Wat vliegt de tijd zeg! We zijn al weer een week later en het begint steeds echter te worden. Vorige week zaterdag nam ik afscheid van de zwangerschapsgym. Een leuke tijd gehad, goed begeleid, maar het is goed dat ik het nu tijdelijk kan afsluiten. Afgelopen woensdag was ook de laatste cursusavond van de cursus Samen Bevallen. Verder ging ik deze week voor het laats om de 3 weken naar de verloskundige. Er staan nu nog 2 afspraken gepland waarvan ik hoop dat de laatste niet nodig zal zijn. Nieuwsgierig hoe het verder ging? Lees dan lekker verder.

Afgelopen donderdag had ik hem dan eindelijk: het belconsult. Of ook wel wat moet je doen zodra je vliezen breken of het idee hebt dat de bevalling begint?
Eigenlijk wilden ze hem na mijn liggingsecho plannen, maar omdat ik die verzet had, ging het even anders dan normaal. Gelukkig was dat niet erg. Het gaat goed met de baby. Het is een lekker levendig kindje. Anders dan haar zussen dat wel. Ze schopt niet tegen mijn ribben aan, maar heeft andere tactieken om allesbehalve subtiel te laten weten dat ze aanwezig is. De krampen blijken inderdaad voorweeën te zijn. Mijn verloskundige vond dat prettig om te horen. Hopelijk geeft het mij al vast een aantal centimeters ontsluiting voorsprong voordat de echte bevalling begint. Ergens vind ik het wel een rare gedachte dat ik nu al 1 of 2 cm ontsluiting zou kunnen hebben. Maar verbaasd ben ik niet, soms voelt het echt alsof ze er zo uit kan vallen.

Bevallen middenin het Arnhemse stadsverkeer

Tijdens het consult bleek wel dat ik mijn ideeën over de bevalling even bij moest stellen. In mijn bevallingsverhaal zou ik het eerste gedeelte van de bevalling gewoon thuis doen. Het ziekenhuis zou pas in zicht komen als ik 7,5 centimeter ontsluiting had. Het leek me wel prettig om in mijn eigen omgeving te zijn. Lekker warm in mijn eigen bad, zittend op zo’n grote skippybal, gamend voor de televisie of op handen en knieën op bed. Maar de realiteit is dus dat ik waarschijnlijk al met zo’n 4,5 centimeter naar het ziekenhuis ga.
Het is mijn derde kind dus deze bevalling kan wel eens vlotter gaan. Men wil voorkomen dat ik in mijn auto middenin het drukke Arnhemse stadsverkeer moet bevallen. Of dat we het punt bereiken waarop men besluit dat we niet meer naar het ziekenhuis gaan en ik thuis moet bevallen. Eigenlijk vind ik dat best raar omdat mijn bevallingen nooit heel snel zijn gegaan en ik er ook deze keer vanuit ga dat ik wel een uur of 10 heb. Maar we zullen het zien, elk uurtje dat ik er vanaf kan snoepen is mooi mee genomen.

Afronden en afstoten

Vorige week zaterdag nam ik afscheid van zwangerschapsgym.  Het was wel even raar om vandaag niet te gaan, maar het is goed voor mij geweest. Het was leuk om met andere zwangere vrouwen te sporten, te praten over je zwangerschap en te beseffen dat het altijd nog erger kan.

Ook nam ik afgelopen week afscheid op de cursus Samen Bevallen. Samen met de andere cursisten maakten we nog snel even een dikke buikenfoto en planden we een afspraak in voor na de bevalling. Ik ben zo benieuwd naar alle kindjes! Het overgrote deel van de ouders verwacht net zoals wij een meisje.
De laatste avond van de cursus ging over complicaties bij de zwangerschap. Een avond waarop onplezierige thema’s als inleiden, (spoed) keizersnedes, inscheuren of inknippen en vacuümpomp verlossingen aan de orde komen. Voor first time moeders is dit nogal even een rauwe realiteit. We gaan er allemaal vanuit dat wij tot de happy few behoren die een geweldige bevalling heeft. Maar mijn ervaring is dat in elk zwangerschapsklasje waarin ik zat er altijd wel een bevallingsverhaal was dat met kop en schouders boven de anderen uitstak. De vorige keer was ik dat door mijn kraamperiode waarin Miss B. hersenvliesontsteking opliep. Hopelijk gaat het deze keer beter.

Hoe gaat het met je?

In deze laatste weken valt het me op dat iedereen dezelfde vraag aan mij stelt. Ik ben nog nooit zo vaak gevraagd hoe het met mij gaat als in deze laatste paar weken. Begrijpelijk maar ergens vind ik het ook best wel irritant. Vaak is het een soort opstapje na een gesprek over mijn zwangerschap. En hoewel het natuurlijk aardig is dat iedereen wil weten hoe het gaat, komt het er in de praktijk op neer dat je vaak hetzelfde verhaaltje vertelt. Zeker nu ik wat meer last heb van mijn hormonen kan het soms echt af en toe te veel zijn. Soms wil ik gewoon helemaal niks behalve met rust gelaten worden, slapen en hopen dat ik de volgende dag een betere dag heb.

Sinds vandaag staat mijn bed op klossen. Ik moet wel weer wennen aan de hoogte. Omdat ik nogal klein ben, kan ik niet zonder opstapje in bed komen. Best wel weer raar om dit zo mee te maken. Ook is de babykamer nu zo goed als helemaal klaar. Gisteren deelde ik hem op dit blog. Ik heb er veel positieve reacties op gehad en ben er erg blij mee. Nu is het gewoon wachten.

In tegenstelling tot mijn andere twee zwangerschappen heb ik deze keer van verschillende kanten gehoord, dat men vermoedt dat het best wel eens eerder zou kunnen komen dan de uitgerekende datum. Zelf gok ik op 30 mei, maar ik ben er niet rouwig om als het eerder is.

  • Reply
    Tamara
    3 mei 2015 at 09:07

    Vliegt voorbij he zo’n derde zwangerschap! Ik vind die vragen steeds ook zo vervelend. Vooral ny de baby wat kleiner blijkt te zijn krijg ik constant de vraag: ‘zorg je wel goed voor jezelf? En eet je wel gezond?’ Heel lief hoor. Maar vreselijk vervelend!

    Sterkte nog even met de laatste loodjes!

    • Reply
      Josan
      3 mei 2015 at 09:23

      Ja, het vliegt nu wel wee voorbij. Ik vind wel dat het deze zwangerschap meer in vlagen komt. De ene keer kruipt de tijd echt voorbij en de andere keer vliegt hij. Bijzonder dat men zo bezorgd is. Tijdens de zwangerschap van mijn eerste dochter vond men haar in de laatste paar weken voor de bevalling ook te klein. Stress, controles etc. Bij geboorte bleek ze 53 (!) cm. Dus geen klein kind. Bovendien ben ik zelf maar 156 cm dus kleine moeder, klein kind. Deze keer vroeg ik het dus ook heel bewust hoe men dit nu in de gaten hield omdat ik geen zin had in het gedoe van de vorige keer. Nu kijkt men meer na of de groei in lijn ligt met haar curve. En ja ik ben klein dus er word geen reuzebaby verwacht.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

[instagram-feed feed=2]