Nog 6 weken te gaan totdat ik ben uitgerekend. Het uur nul komt steeds dichterbij. Eigenlijk vind ik dit een rare fase. Aan alles merk ik dat ik zwanger ben en dat het steeds moeilijker wordt. Liggen of omdraaien in bed is al weken geen pretje. Ik ben stijf als een plank en die stomme trap! ’s Ochtends de trap naar zolder op lopen om de beide missen wakker te maken en te assisteren is echt een uitdaging. Ook begin ik meer en meer sociale verplichtingen af te stoten. Voor bloggers is april echt dé maand van de persevents. Mijn mailbox stroomde vol uitnodigingen. Velen heb ik moeten afzeggen. Met pijn in mijn hart moet ik concluderen dat ik het momenteel gewoon even niet ga trekken om overal bij te zijn. Ik wil wel, maar mijn lichaam geeft anders aan. Inmiddels heb ik al voldoende ervaren dat over mijn lichamelijke grenzen heengaan averechts werkt.

Benieuwd hoe het verder met mij gaat? In deze zwangerschapsupdate week 34 laat ik het je weten, dus lees lekker mee. Geef een reactie als je bepaalde dingen herkent of als je mij een hart onder mijn riem wil steken.

Dat er een wereld van verschil zit tussen zwanger zijn van je eerste of derde kind, wist ik wel. Dat had ik de tweede keer al ervaren. De eerste keer werd ik moeder, de tweede keer was ik zwanger. Met de dagelijkse zorg voor een peuter was ik zo druk dat ik er niet echt altijd bij stil stond. Die extra kilo’s en ongemakken, nam ik gewoon mee terwijl het leven in sneltreinvaart door ging.

Door het leeftijdsverschil tussen de kinderen, heb ik nu net als bij de eerste meer momenten dat ik mijn nodige rust kan pakken. Overdag zijn de kinderen naar school en heb ik redelijk de vrijheid. Okay, de berg was op zolder is gigantisch. Maar aangezien ik toch amper de zoldertrap op kom en manlief niet wil hebben dat ik met volle wasmanden de trap af ga lopen, hoef ik mij daar geen zorgen om te maken. Mocht het echt de pan uit rijzen dan zit de oplossing eerder in het zoeken naar een huishoudelijke hulp dan dat ik mij er druk om moet maken.

Zo stijf als een plank

Waar ik wel erg aan moet wennen is dat ik zo stijf ben als een plank. Ik kan me niet herinneren dat ik dat bij de andere zwangerschappen ook had. Ik ben geen fanatiek hardloopmeisje. Ook tref je van mij geen lovende verhalen aan over de fitnessrage Kayla Itsines. Maar als ik een beetje mijn best doe, heb ik wel conditie, ben ik een beetje flexibel en kan ik aardig meekomen.
Ik ga wekelijks naar zwangerschapsgym en doe netjes mee met oefeningen tijdens de zwangerschapscursus. Daarom vind ik het verbazend om te zien hoe stram mijn spieren zijn. Soms kan ik pas weer een beetje flexibel lopen nadat ik een warm bad genomen heb. Een hele rare ervaring! Ik ben blij dat ik de mogelijkheid heb. Maar voor mijn huid is het minder goed om dagelijks in bad te gaan. Het gevolg: een droge jeukerige huid dus ik smeer mij weer suf! Maar misschien komt dat ook wel doordat het buiten warmer wordt.

Leven van dag tot dag

Met het energielevel gaat het wisselend. De ene week ben ik echt moe en is rust mijn grootste vriend. Dan hang ik een beetje op de bank of in bed en zweer ik bij die 2 uur die ik tussen de middag kan slapen voordat de meiden uit school komen. De andere week heb ik meer energie. Besteed ik dit aan bloggen, huishouden en leuke dingen doen met mijn dochters. Ik word dan alleen tegengehouden door de lichamelijke beperkingen. De geest wil wel, maar het lichaam niet. Daar kan ik echt enorm van balen. Ik ben toch wel een beetje het type hollen of stilstaan. Iemand die gelooft dat als je het heel graag wilt, dan kan je het ook.
Om dan af en toe zo erg teruggefloten te worden door je lichaam is wennen. Ook wanneer ik besef dat ik de vorige keren veel zwaarder was. Gek genoeg stond voor mij minder kilo’s gelijk aan meer kunnen doen. Maar de praktijk valt soms best wel tegen. Hoe ik mij voel kan van dag tot dag verschillen. Maar een ding weet ik wel; ik moet niet al te veel drukke dingen doen. Om die reden heb ik ook verschillende persevents moeten afzeggen. Gelukkig kon ik bij andere bloggers lezen hoe het was, maar zelf aanwezig zijn, is toch inspirerend en leuker.

Ik ben er nog niet helemaal klaar voor

De baby is al ingedaald en ook heb ik last van de beruchte voorweeën. Het zijn allemaal tekenen dat het binnenkort gaat gebeuren. Van de week besefte ik voor het eerst dat ik het point of no return ver gepasseerd ben. Dit besef kwam nadat ’s avonds op de cursus Samen Bevallen waren geweest. Na een hele avond praten over bevallingen, het schrijven van een geboorteplan en hoe belangrijk het is dat een partner de regie neemt als je als vrouw te ver heen bent besefte ik het: ik ga over een aantal weken bevallen.

Help! Op de een of andere manier kan ik me feitelijk wel herinneren wat er allemaal gebeurd is. Ik weet wat ik onprettig vond en deze keer anders wil. Maar hoe het was…. Ik weet alleen dat ik het zeer ongemakkelijk vond. De pijn, het voor mijn gevoel opgesloten zitten in mijn eigen wereldje. De irritante aanmoedigingen van aanwezigen dat ik het kan terwijl ik redelijk  aan mijn dapperheid twijfelde. Het moeten erkennen dat hoewel ik normaliter behoorlijk bad ass ben, mij nu behoorlijk klein en hopeloos voelde. Het niet kunnen verdragen van (fel) licht, (elk) geluid, warmte (terwijl ik de hele zwangerschap al verslaafd ben aan een warme kruik in mijn rug) en geur. En dat 13 uur lang. Elke keer als men mij aanmoedigde iets te eten of te drinken dit er binnen no-time weer uitkwam. Hoe mijn oerkrachten ook de inner bitch in mij wakker maakten. Ik heb manlief al gewaarschuwd dat ik echt niet aardig ben dan. Dat als ik tijdens de bevalling iets niet wil hij mij ook beter maar met rust kan laten en niet moet proberen mij om te praten.

Ja, van de week realiseerde ik mij voor het eerst dat ik hier weer naar toe ga. En om eerlijk te zijn, ben ik er geestelijk nog niet helemaal klaar voor…. .