Zwangerschapsaankondiging: Chloé wordt grote zus!

In 2020 gaat Chloé’s grootste wens in vervulling: eindelijk wordt ze grote zus! Ja, je leest het goed, ik ben zwanger van een vierde kindje. Eigenlijk wist ik dat al toen ik dit blog schreef. Maar omdat mijn vorige zwangerschap een miskraam was, koos ik er dit keer bewust voor om te wachten met de zwangerschapsaankondiging.

Zwangerschapsaankondiging

Zo kon ik zelf ook meer wennen aan het idee om opnieuw moeder te worden. En niet geheel onbelangrijk: weer vertrouwen krijgen in mijn lichaam. Dat laatste was echt nog wel even een mentaal ding. Ik meed doelbewust allerlei verhalen over wat er allemaal fout kon gaan. En toen ik volgens mijn zwangerschapsapp contact moest opnemen met een verloskundigenpraktijk, deed ik dat ook schoorvoetend. Aan de telefoon legde ik uit dat ik begreep waarom ik het moest doen, maar biechtte ik eerlijk op dat ik liever pas over enkele weken in het systeem opgenomen wilde worden. Gewoon voor het geval dat… . Gelukkig hadden ze daar alle begrip voor en was het gewoon al fijn om een luisterend oor te hebben. Als het deze keer fout zou gaan, kon ik tenminste bij ze terecht en erover praten.

Geheim zwangerschaps vlog

Klik hier als je het niet kan zien

De eerste echo

Met 8 weken liet ik de eerste echo maken bij de verloskundige. Op de foto was een kloppend hartje te zien: leven. Met die blijde boodschap vertrok ik naar Denemarken. Hebben jullie ooit in het eerste trimester een autovakantie gepland? Of beter nog: zelf uren achter elkaar moeten rijden, terwijl je kotsmisselijk bent? Ik nam alle voorzorgsmaatregelen: Seabands, gember, natte doekjes en natuurlijk ook gewoon vuilniszakken zodat mocht ik onderweg over mijn nek gaan, dan bleef hopelijk de auto schoon.

Deze vakantie heb ik mijzelf echt wel leren kennen. In een ander blog zal ik nog eens aandacht besteden aan de verschillende zwangerschapskwaaltjes waar ik mij het eerste trimester doorheen geworsteld heb. Maar zwangerschapsmisselijkheid is echt wel mijn top 1 symptoom. In tegenstelling tot de andere zwangerschappen kan ik dus amper spugen. Ja, 1 of 2 keer per week. Wat geen zoden aan de dijk zet want dat betekent dat ik de overige dagen zo misselijk ben als een kraai, zonder dat ik het eruit kan gooien.

Hoe gaat het?

Inmiddels zit ik in mijn tweede trimester. Een mooi moment om het wereldkundig te maken. Ook omdat de kans dat je mij in het wild ziet en het ook aan mij ziet steeds groter wordt. Vandaag kwam ik al een andere blogger tegen die het ook duidelijk aan mijn zag. En zodra je aan de grote klok hangt dat je in blijde verwachting bent, is de volgende vraag: hoe voel je je?

Daar kan ik kort over zijn: beroerd. Dat heeft overigens niks te maken met de welbekende zwangerschapssymptomen. Het is mijn sikkelcelziekte die mij parten speelt. Wie mij op instagram volgt, weet dat dat ik regelmatig moet bloedprikken. Met een reden: mijn lichaam breekt rode bloedcellen af. Als je gezond bent duurt dat 120 dagen. Ik doe er maar 20 dagen over. Gevolg: ik heb altijd bloedarmoede. Nu hebben veel vrouwen tijdens hun zwangerschap last van een ijzertekort: maar dat van mij is extremer en daardoor gevaarlijker. 

Ingrijpen

De eerste weken (en vooral met de hitte) lag ik dan ook alleen maar op bed. Ik wist niet waar ik het zoeken moest van benauwdheid en vermoeidheid. Inmiddels een paar prikrondes verder weet ik dat mijn ijzergehalte in mijn bloed een record heeft behaald: nog nooit is het zo laag geweest. Wat zorgwekkend is op de grens van mijn het eerste/tweede trimester. Over het algemeen wordt het namelijk nog lager in de komende weken. En helaas blijkt mijn lichaam in tegenstelling tot eerdere zwangerschappen totaal geen reserves te hebben om bij te zetten. 

Vandaar dat men zich zorgen maakt. Ik probeer het te vermijden want als ik stress, breek ik nog sneller nog meer rode bloedcellen af. Ik heb medicijnen gekregen die ik verdragen kan. Ik kan namelijk niet tegen ijzerpillen. (Ik maak het artsen niet makkelijk.) Hopelijk kan dat het tij keren. Zo niet? Dan overweegt men een ijzerinfuus of bloedtransfusie. Dat zou de eerste keer in mijn leven zijn. Vanwege alle risico’s, ben ik van de week per direct bij de verloskundige weggehaald. Ik moet de hele zwangerschap onder verscherpte controle bij de gynaecoloog blijven. Een beslissing waar ik absoluut niet blij mee ben en die ik nog wil aanvechten. Of in elk geval kijken wat er mogelijk is. Ik vind een ziekenhuis namelijk erg onpersoonlijk en kil. 

Verbazing

Zolang het ziekenhuis geen specialistische kennis in huis heeft over sikkelcelziekte en alphathallasemie, weet ik nu al dat het maar de vraag of ik er beter of zieker van wordt. Als ik af moet gaan op de blik die de klinisch verloskundige uitwisselde met de gynaecoloog, weet ik nu al dat ze er (te) weinig verstand van hebben. Ergens vind ik het ontzettend raar dat in 12 jaar tijd dat ik het gezondheidssysteem in Nederland nu al dien als interessante casus de kennis erover absoluut niet is toegenomen. Elke zwangerschap blijf ik me erover verbazen hoe slecht de Nederlandse gezondheidszorg weet aan te sluiten bij een demografisch veranderende samenleving.

Maar om het positief af te sluiten: Chloé wordt dus grote zus. Gisteren heeft ze daar nog dank je wel voor gezegd. De eerste tekeningen zijn al gemaakt voor de baby. En ze is zooooooooo lief er mee bezig. Vertelt het iedereen en heeft al besloten dat hij of zij Lexi moet heten.

Ook leuk om te lezen:

• Video | Ik ben drager van Sikkelcelziekte
• Een kinderwens? Ga eerst langs de huisarts!
• Ik werd teruggebeld na de hielprik

Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter, Instagram, Facebook of YouTube?