Officieel zit mijn oudste kind nog niet eens op het vervolgonderwijs. Ik ken nog niet eens de namen van klasgenootjes. Maar ik heb nu al een hekel aan enkele zeurende ouders op school.
Voordat dochter officieel overstapt naar de middelbare school, was er een officieel kennismakingsmoment. Een schoolkantine propvol met gespannen ouders die luisteren naar de toekomstige docenten. Tenminste dat was de opzet. In de praktijk kwam ik er achter dat zeurende ouders blijven bestaan. Ook als het kind steeds zelfstandiger wordt.
Inhoud van dit blog
Passend onderwijs
Ik ben zo’n moeder die altijd erg relaxed is over de schoolprestaties van haar kind. Ik weet dat veel scholen falen in het bieden van passend onderwijs. Dit geldt voor kinderen die aan de onderkant zitten, maar ook aan de bovenkant. Remedial teachers, pedagogische medewerkers en dyslexie coaches hebben er een dagtaak aan om de zorgplicht goed in te vullen. Maar ik kan in alle eerlijkheid zeggen: de basisschool van mijn dochter deed echt hun best om passend onderwijs te bieden. Zodra ze door hadden dat ze ‘anders’ was. En dit zonder dat ze daardoor apart gezet werd.
Ze heeft extra lessen gevolgd. Alvast mee gelopen op de Middelbare school. En extra uitdagende projecten gedaan. In bepaalde opzichten voelde het als the sky is the limit. Maar ik begrijp heel goed, dat dit per kind verschilt. Passend onderwijs vraagt maatwerk. Door uitholling van het falende onderwijssysteem is die rek er bij veel scholen uit. Ik knijp me in mijn handjes dat dit team-tot nu toe- alles goed weet op te vangen. Per kind echt probeert mee te denken.
Kennismaking Middelbare school
Inmiddels staan we op de drempel van de volgende fase: het voortgezet onderwijs. Dochter zal naar een klassiek gymnasium gaan. Terwijl het uitgebreide vakkenpakket mij enorm benauwd, zie ik haar ogen glinsteren. En ik hoop dat dit zo blijft. Ook als ze het misschien voor het eerst in haar leven mee gaat maken dat ze niet de beste van de klas is. Ook dan hoop ik dat ze haar eigen pad bewandelt. En eventuele obstakels met doorzettingsvermogen en moed overwint.
In elk geval was ik gisteren een hele trotse moeder. Vanaf een afstandje sloeg ik gade hoe dochterlief met een handdruk verwelkomt werd op haar nieuwe school. Om vervolgens al een beetje uit te vliegen. Er was een aangepast lesprogramma voor de nieuwe leerlingen.
Zeurende ouders
Alle ouders bleven in de kantine achter. Wij kregen een presentatie over wat ons te wachten stond. Vooral in de kosten voor schoolgeld was ik geïnteresseerd. Toen ik het kostenplaatje zag, besefte ik al: de vrijwillige ouderbijdrage op de meeste scholen is er niks bij. Toch was dit voor veel ouders niet een aanleiding om te zeuren. Blijkbaar vinden de meesten het normaal. Dus ik verwacht dat er ook geen een zal proberen om er onderuit te komen. Waar het zeuren zich wel op richtte? Stress! Yep, de zeurende ouders van nu hebben heel wat twijfels over de zogenaamde werkdruk.
School liet weten dat ze gingen werken met een speciale proefwerkweek. Tijdens die week hebben de leerlingen alleen 2 proefwerken op een dag en geen lessen. In principe was dit al een verandering op het huidige beleid. Kwamen ze daarmee al nieuwe leerlingen tegemoet in het verlichten van hun werklast. Maar voor enkele zeurende ouders was dit nog niet voldoende.
Waar aankomende middelbare school ouders zoal over zeuren
Het bioritme
Veel scholen zijn op het continue rooster overgestapt omdat dit beter aansluit op het bioritme van het kind. Op veel scholen wordt er geëxperimenteerd met andere schooltijden- en schooltijdmodellen. Maar een moeder die zich echt serieus druk maakt over een school die om half 10 begint omdat dit mogelijk niet past bij het bioritme van haar kind? Hoe doe je dat nu dan? De meeste scholen beginnen namelijk om half 9 of 9 uur.
Melding van afwezigheid
Een andere moeder was ontstemd omdat een andere school haar erg laat informeerde over de afwezigheid van haar kind. Het had blijkbaar weken geduurd. Vervelend natuurlijk. Maar heb je dan zelf ook niks door? Wat voor een gesprekken of relatie heb je dan met je puber? In plaats van school zo in te richten dat ze er alles aan doen om jou te informeren, kan een goed gesprek met je kind dan ook geen kwaad lijkt me.
Druk
Sommige ouders willen op voorhand al elke druk uitsluiten. Let wel druk is iets anders dan stress. Ik heb ook de druk van een deadline nodig om de urgentie te voelen. Afhankelijk van mijn planvaardigheden ervaar ik dan stress of niet.
Magister
Magister was de afgelopen tijd natuurlijk groots in het nieuws omdat het de privacy zou schenden. Ouders kunnen ongevraagd te allen tijde in het systeem kijken. Daardoor weten ze hoe hun kind ervoor staat. Foei! Mag niet…iets met privacy. Nu is het onbeperkt meegluren in Magister ook niet voor eeuwig. Tot 18 jaar en daarna gaat het systeem voor je op slot. Surprise! Ook dit is wat mij betreft weer zo’n vertrouwensdingetje. Een systeem kan nooit een goed gesprek met je kind over cijfers en leerprestaties vervangen. Als je daar nooit meer face to face een gesprek over hebt, vind ik dat ook tekenend. Geloof me. Als ik 700 euro schoolgeld per jaar mag ophoesten, heb je bij mij echt wel wat meer steekhoudende argumenten nodig da zogenaamde privacy.
We zijn allemaal groot geworden
In de hele discussie over passend onderwijs, zeurende ouders, kinderen met labels en etiketjes valt een hoop te zeggen. Elk kind is tegenwoordig hoogbegaafd of HSP. Dat vind ik jammer. Waarom? Omdat kinderen die echt speciaal maatwerk nodig hebben daardoor ook minder serieus worden genomen. Het neigt al snel naar aanstelleritis. Ja, de jeugd van tegenwoordig valt bij bosjes om. Hebben al jong een burn-out. Maar zoals ik eerder in mijn blog over het opvoeden van een mentaal sterk kind schreef, is het belangrijk dat ouders kinderen ook bepaalde vaardigheden bijbrengen.
De Luizenmoeder in real life
Zoals ik de discussie gisteren proefde, voelde het alsof ik in een aflevering van de Luizenmoeder zat. Waarbij ouders vinden dat school moet functioneren als oppascentrale en op voorhand al geen druk op de tere schoudertjes mag zetten. Ik zat in een hoek van de zaal met meer ouders die vol verbazing het gezeur gade sloegen. Laten we eerlijk zijn: wij zijn toch ook groot geworden? Hebben ons door bepaalde fases geworsteld en zijn weer boven gekomen. Toch?
Waarschijnlijk lag het aan de hitte. Of omdat het steeds meer begon te lijken op alsof ik ongevraagd in de Luizenmoeder beland was. Er werden veelbetekenende blikken uitgewisseld maar dat hadden de zeurende ouders zelf niet door. Bezorgd zijn om je kind. Al dan wel of niet terecht is wat mij betreft iets anders dan zeuren. Veel van de zeur topics volstaan ook met mondeling één op één mensen bevragen. Dat hoeft niet pontificaal voor een bomvolle zaal.
Op de middelbare school verandert er veel. Even was ik bang dat ik me totaal verloren zou voelen zonder de vertrouwde bekendheid van de ouders van de basisschool. Uiteindelijk besefte ik: ik ken de namen van sommige ouders nog niet eens maar heb nu al een hekel aan ze. Dat voelt in elk geval erg vertrouwd… .
Ook leuk om te lezen:
- Moeders in Facebookgroepjes
- Eerste schooldag na de zomervakantie
- Herkenbare momenten uit de Luizenmoeder
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?
2 Comments
Bieke
8 juni 2018 at 20:58Haha, het ging deze keer niet over pubers die vinden dat hun ouders zeuren.
Marjo
8 juni 2018 at 07:46Met een glimlach gelezen . Mijn kids zijn nog lang niet zover maar hoop dat ik er net zo relaxed in ga! Je kind loslaten en vertrouwen begint jong al en elke keer een beetje meer!