Er zijn van die dingen die mijn man beter kan dan ik. Autorijden valt daar niet onder. Hoewel ik pas de 6de keer slaagde voor mijn rijbewijs erger ik mij kapot aan zijn rijgedrag. En de dochters ook. Ze zitten liever bij mama in de auto die rijdt tenminste 160 op de Duitse autobaan…..
Toen Miss G geboren werd, had ik geen rijbewijs. Tijdens mijn studie stond dit niet op mijn prioriteitenlijstje. Mijn ouders hadden er niet voor gespaard en studeren was al duur genoeg. Ik kon het mij simpelweg niet veroorloven. Ook na haar geboorte, zag ik de afwezigheid van het roze papiertje (of inmiddels pasje) niet als een belemmering. We woonden op loopafstand van het centrum. Ook het treinstation lag op een steenworp afstand van ons huis en datzelfde gold voor de winkels. Alles wat verder lag, deden we op de fiets. We bezaten niets eens een auto. Als ik nu terugkijk vond ik dat helemaal niet erg. We kwamen echt wel buiten ons dorp, maar het kostte gewoon wat meer tijd.
Inhoud van dit blog
Een rijbewijs is toch wel handig
Vlak na de geboorte van Miss G begon ik met rijlessen. Nu was het in mijn familie niet heel gewoon om al voor je rijlessen ervaring met auto’s te hebben. Ik stapte er dan ook compleet blanco in. Toen ik zwanger was van Miss B begon ik wel hinder te ondervinden van dat ik geen rijbewijs had. Met een dikke buik op de fiets was geen pretje. Door gezondheidsklachten, kon ik ook te voet niet heel veel. Dan word je wereldje wel heel klein. Met het oog op de naderende bevalling en dat je daarna even uit de running bent, vroegen we toch maar het rijexamen aan. Achteraf gezien, was dit waarschijnlijk iets te vroeg. Ik zakte.
Het daaropvolgende examen ging perfect, naar mijn mening. Maar de rijinstructeur was van mening dat ik niet goed genoeg over mijn schouder had gekeken bij het invoegen. Er kwam niks aan en ik had wel degelijk gekeken alleen niet heel overdreven. Maar het einde van het liedje was, dat ik voor de 2de keer zakte. De derde keer kreeg ik een rijinstructeurs die ik de eerste keer al gehad. Ik mocht haar niet en ze maakte express opmerkingen die ik dan interpreteerde als vragen. Was ik druk bezig ze te beantwoorden (en afgeleid) bleken het opmerkingen.Yup ik zakte weer en meende een geammusseerd glimlachje op haar gezicht te zien. Ja een rijbewijs was handig maar de weg er naar toe ging niet over rozen.
Slik, misschien leer ik het wel nooit!!!
Neem daarbij dat je theorie ook maar beperkt houdbaar is. Die heb ik ook een stuk of 3 keer over moeten doen. Daardoor heb ik heel wat manieren van toetsen en veel veranderingen voorbij zien komen. Hoe vaker ik faalde; hoe meer ik begon twijfelen. Tot dan toe had ik altijd gedacht dat je alles wel kon aanleren. Het was nooit bij mij opgekomen dat ik iets niet kon als ik voor 200% mijn best deed. Ik zag mijzelf al voor eeuwig rondrijden in en 45 kilometerwagentje. Het hebben van een rijbewijs zou mijn wereld zo veel meer kunnen vergroten. Zelf bepalen waar ik naar toe wil, niet meer zoveel reistijd kwijt. Maar al deze dromen leken ongelofelijk ver weg. Inmiddels mocht ik allang niet meer afrijden in het reguliere systeem, maar zat ik in het Kneuzenklasje.
Mijn rijleraar was er heilig van overtuigd dat ik wel kon rijden. Maar zoals hij zei ”Jij rijdt zoals jij bent, lief en bescheiden. Maar dat kan men interpreteren als onzekerheid. Men wil gewoon wat meer brutaliteit zien. Alleen zo ben jij niet.” Nu speelde het ook mee dat ik mij er bewust van was dat de meeste auto ongelukken gebeuren met jongeren die pas hun rijbewijs hebben. In tegenstelling tot veel leeftijdsgenoten had ik 2 kinderen. Leuk zo’n papiertje maar rijervaring krijg je pas door het te doen. Ik zou mijn eerste rijervaringen moeten opdoen met twee kleine kinderen op de achterbank. Dat vond ik een hele verantwoordelijkheid.
Eindelijk mijn rijbewijs
Als je zo vaak gezakt bent, voor je rijbewijs ontwikkel je bepaalde gewoontes. Je zegt het niet meer tegen iedereen dat je moet afrijden. Het goedbedoelde succes wensen is dan te al veel. Bezorgt je zenuwen want iedereen heeft verwachtingen. Bovendien hoef je dan ook niet in tranen te vertellen dat je het weer niet gehaald hebt. Of alle goedbedoelde woorden aan te horen die ze zeggen om je een hart onder de riem te steken. Terwijl het voor jou duidelijk is; “Weer niet, ik kan dit niet. Hoe lang houd ik mezelf nu nog voor de gek?”
Dus ergens op een zonnige dag deed ik schijnbaar nonchalant mijn praktijk-examen. Van binnen stierf ik elke meter ietsje meer en dekte ik mij zelf al emotioneel in tegen de teleurstelling. Maar die kwam niet. Na 5 keer zaken, was 6 keer scheepsrecht! Ik had EIN-DE-LIJK mijn papiertje.
Mijn rijbewijs vergrootte mijn wereld
Natuurlijk voelde slagen onzeker en onwerkelijk, maar het was wel zo. Ik maakte mijn eerste paar kilometers in de auto. Met kinderen. Leerde snel(ler) optrekken, snelheid inschatten, parkeren en al het andere wat belangrijk is. Mijn rijbewijs vergrootte mijn wereld. Hierdoor was ik tijdens mijn scheiding in staat een baan aan te nemen die anders qua reisafstand buiten mijn bereik had gelegen. Tweeënhalf jaar lang reed ik een afstand van ruim 160 kilometer per dag. Dan leer je autorijden en ik was er dol op.
Van het lieve, voorzichtige meisje was na die jaren weinig meer over. Ik houd van auto rijden en ik houd van hard rijden. Vandaar dat ik me mateloos irriteer aan het rijgedrag van mijn man. Hij rijdt bijna altijd zachter dan de maximum aangegeven snelheid. Jeuk krijg ik daar van! Ik heb weg gekeken, diep ingeademd, gerelativeerd, er lekker mindfullness over gedaan maar wie houd ik voor de gek? Inmiddels sis ik gewoon zonder gêne “RIJD DOOR!!!”. Omdat ik al 6 jaar lang geen enkele boete heb ontvangen wegens (te) hard rijden en hij wel, denk ik dat ik recht van spreken heb.
Mijn eerste autootje is ingeruild voor een tweede; een zevenzitter. Die twee kinderen zijn er inmiddels drie geworden op de achterbank. Mijn weg naar het roze papiertje toe was niet de makkelijkste, maar achteraf ben ik zo blij dat ik doorgezet heb, hoe hopeloos het destijds ook leek. Mijn rijbewijs zie ik als een van de beste investeringen in mijzelf. Ook al had ik het graag goedkoper gedaan…
Ben jij in 1 keer voor je rijbewijs geslaagd, of heb je er meerder keren over moeten doen?
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?
3 Comments
Vlijtig Liesje
31 maart 2017 at 10:12Nee, joh, ik slaagde ook pas de vierde keer. Wat een gestress was dat zeg. Nu kan ik het prima, maar ik doe het eigenlijk niet zo graag. Voor mij geen road trip of zo.
Leonie van Mil
31 maart 2017 at 09:59Ik heb mijn rijbewijs in één keer gehaald, maar ik vind rijden echt verschrikkelijk. Ze zeggen dat je pas echt leert rijden als je eenmaal je rijbewijs hebt. Daar geloof ik ook echt in. Als je nadat je je rijbewijs hebt gehaald amper rijdt, dan zal je ook altijd een kluns blijven achter het stuur. Hoe vaak je je examen ook gedaan hebt. Dat maakt dan niets meer uit.
Ilse van Kreanimo
30 maart 2017 at 23:05Ik zakte 3 keer…. en puur van de zenuwen.