Wraak nemen, wie droomt er af en toe niet van? Vooral wanneer je op het eigenlijke moment net iets minder uit de verf kwam. Wat zou je dan graag alles over doen. Niet zo zeer voor je eigen ego. Maar om het een plekje te kunnen geven en afsluiten. Na vijf jaar stond ik oog in oog met iemand waar ik nog een appeltje mee te schillen had… .
Ruim 5 jaar geleden begon ik aan het einde van de zomervakantie aan een nieuwe baan. Ik zat destijds middenin een scheiding. Elke mogelijkheid om mijn eigen centen te verdienen, greep ik met beide handen aan. Beetje jammer dat ik zelf een eigen pensioen moest regelen, maar werk is werk. Ook de lange reistijd waarbij ik van de ene file de andere in reed, nam ik op de koop toe. Ooit zou het beter worden, hield ik mij zelf voor. Maar dat werd het niet.
Inhoud van dit blog
Vader overleden
Mijn vader overleed. (Hier kun je daar meer over lezen). Achteraf gezien heb ik eigenlijk nooit echt de tijd genomen om te rouwen. Ik huil niet zo makkelijk. Maar destijds was ik ook zo aan het overleven dat ik simpelweg ook niet de luxe had om me door deze tegenslag volledig uit het veld te laten slaan. Of ik het nu leuk vond of niet. Ik moest door; ooit zou er licht aan het einde van de tunnel komen. Dat dacht ik althans.
Proefmaand
De eerste week van mijn proefmaand verliep zoals bij elke nieuwe werkgever. Veel indrukken. Het scheelde dat er maar 1 collega aanwezig was zodat ik niet allerlei namen hoefde te leren kennen. Het was hartje zomervakantie dus er gebeurde gewoon ook niet zoveel. Ik sleet mijn dagen door mij op kantoor in te lezen in de materie. De tweede week waren de eigenaren weer terug van hun vakantie. Zij vertelden over hun vakantieverhalen en ik dealde met alle drama in mijn privéleven. Ze wisten wel het een en ander van mijn privéleven af maar het was het me al opgevallen dat de gesprekken over het algemeen erg oppervlakkig waren. Van informeren naar de situatie konden ze zo weer overstappen op het bespreken van een ‘goddelijk kaasje’. Wel zo veilig.
Het overlijden hebben ze mee gekregen en op de begrafenis, kreeg ik vrij. Maar daarna was het weer business as usual. Er verstreek nog anderhalve week en toen was ik ziek. Niet gewoon een beetje maar als in echt goed ziek. Ik was mijn stem wel een paar dagen volledig kwijt. Nooit in mijn leven had ik zoiets mee gemaakt. De huisarts adviseerde dan ook dringend rust te nemen. Maar ik werkte vanuit huis gewoon door. Ik zat immers in mijn proeftijd en er moesten bepaalde dingen af. Ik weet niet meer precies hoe of wat. Maar ik weet wel dat ze er erg op aandrongen dat ik een nieuw contract ondertekende. In de oude zaten wat fouten.
We moeten even praten…
Toen ik na 3 dagen weer op het werk was, kwam het gesprek “We moeten even praten…” Meestal is zoiets een voorbode van dat er een onaangenaam gesprek gaat volgen. Wat wist ik nog niet. Echt in gewerkt was ik nog niet al hadden ze dat wel beloofd. Zelfs de programma’s waar ik mee werken moest, had ik nog niet eens. Maar het werd al snel duidelijk dat ze niet hun toezeggingen na gingen komen. Ik mocht per direct vertrekken! Of ik er alsjeblieft niets over wilde schrijven op mijn blog of twitter en als ik wilde zouden ze me wel aan een nieuwe baan helpen…. Blijkbaar voelden zij ook wel aan dat dit gewoon echt niet kon.
Ontslagen, maar waarom eigenlijk?!
Tot dan toe had ik vooral gedacht dat je ontslagen kan worden als je dagelijks te laat komt. Of als je dingen van je werkgever steelt. Maar dat was bij mij niet het geval. Ik begon vroeger en bleef langer dan verwacht werd. Nam mijn privésituatie niet mee naar het werk. Het enige wat ik ‘fout’ gedaan had was dat mijn vader op het verkeerde moment overleed. Tjsa…dat was gebeurd, dat kon ik ook niet meer terugdraaien. Meer omdat het hun plicht was dan dat het nog van harte ging, boden ze aan mij naar huis te brengen. Ik moest maar niet zelf gaan rijden… . Maar dat deed ik wel. Veilig en zonder ongelukken. Bij thuiskomst kroop ik in bed. Ik was kapot. Letterlijk.
Al mijn plannen vielen in duigen. De kosten voor de kinderopvang, kon ik allemaal zelf ophoesten. Ik kwam niet in aanmerking voor WW want ik was in mijn proeftijd ontslagen. Ik had net een contract ondertekent voor een eigen huurhuisje en daar zat ik aan vast. Zelfs bij opzeggen was ik de € 750,- die ik aanbetaald had kwijt en zou ik een boete krijgen. Ik had geen baan en bovenal…het leven dat ik probeerde op te bouwen, brak onder mijn handen weer af. Ik kon niet voor mijn verantwoordelijkheden weglopen.
Move mountains
Ik had letterlijk een godswonder nodig. Nu ben ik christelijk. Maar met zoveel tegenslag is het ook niet alsof je dan hallelujah zingt en je vrolijk verder gaat….Toch heb ik er altijd wel veel steun uit gehaald. Ik weet dat geloof bergen kan verzetten. Dus ondanks dat ik daarvoor anderhalf jaar tevergeefs gesolliciteerd had en dit crappy baantje het enige was wat op mijn pad kwam, deed ik wat ik moest doen. Excuses overboord, vertrouwen hebben en gaan…omdat ik het nooit alleen hoef te doen.
Om een lang verhaal kort maken; er kwam een leukere baan op mijn pad met veel betere arbeidsvoorwaarden. Het was raak met 1 sollicitatiebrief terwijl ik eigenlijk de minste ervaring voor de functie had van alle sollicitanten. Bij deze werkgever werkte ik 2 1/2 jaar. In het begin was ik uiterst alert maar naarmate de maanden verstreken durfde ik ook meer van mijzelf te laten zien. Het kostte nog vele maanden voordat ik alles weer op de rit had. Voordat ik rustig adem kon halen. Voordat ik tijd had om ook aan mijzelf te denken.
Boze wraak blog
Waarschijnlijk is dat bedrijf er ontzettend makkelijk mee weg gekomen. Ik heb nooit dat boze wraak blog geschreven of die tweet vol haat de wereld in geslingerd. Ook maakte ik nooit gebruik van hun aanbod om mij aan een nieuwe baan te helpen. En hun mening dat ik ‘waarschijnlijk geen enkel groot bedrijf mij meer zou willen hebben en ik maar lekker moest gaan bloggen omdat ik wel zo’n modepoppetje was’ probeerde ik ook naast mij neer te leggen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Want ook al laat je je hoofd niet hangen en zie je aan de buitenkant niks, dat wil niet zeggen dat het je niet aan de binnenkant raakt. Maar ik gunde ze mijn verdriet niet. In plaats daarvan heb ik ze voor eeuwig uit mijn CV gewist
Wraak nemen
In het begin herbeleefde ik die dag nog wel eens. Deze keren wist ik wel wat ik had moeten zeggen. Niet dat het waarschijnlijk iets geholpen had. Maar als je onrecht wordt aangedaan helpt het gevoelsmatig gewoon soms beter om je verbaal te kunnen verdedigen. Maar het was te laat…bovendien op die dag had ik nog steeds mijn stem niet volledig terug.
Met het vestrijken van de jaren werd dat ‘weerwoord hebben’ ook minder relevant. Ik had ze vergeven. Dat had mij in elk geval de nodige vrijheid gebracht. Behalve de mededeling dat ik een nieuwe baan had, heb ik nooit meer wat van mij laten horen. Enige tijd geleden, bedacht ik me dat ik met mijn blog eigenlijk doe was dat soort bedrijven ook doen. Alleen lijkt men tegenwoordig meer waarde te hechten aan bloggers. Grappig hoe dat in 5 jaar tijd veranderd is. Ergens was ik toch wel nieuwsgierig naar of ze nog bestonden. Toch achtte ik de kans klein dat onze wegen elkaar ooit nog toevallig zouden kruisen. We zijn allebei in hele ander branches werkzaam en ik ga het niet opzoeken.
Het Hema kerstevent
Totdat ik afgelopen dinsdag tijdens het Hema kerstevent oog in oog met hem stond. Ik zag hem binnenkomen. Er waren zoveel mensen! Maar ik kon het niet helpen om te denken “Ik ken hem ergens van, maar waar ook al weer van?” Zijn vrouw was niet bij hem en zonder haar was hij een stuk minder imposant. Vooral zo tussen alle fashionable bloggers zag hij er wat ietwat verloren uit. Zoals een man in een midlife crisis die zich een hip kapsel en nieuwe kleedstijl laat aanmeten, terwijl je ziet dat het niet bij hem past. Ik keek hem aan en even keken we elkaar aan. Ongemakkelijk wendde hij zijn blik af. Toch denk ik niet dat hij mij herkent heeft. Destijds droeg ik nog extensions. Gesproken hebben we elkaar niet…daar heb ik ook geen behoefte aan. Maar stiekem vind ik het best heel grappig om te zien dat de bedrijven waarvan hij toen dacht dat ik er niet goed genoeg voor was, mij nu dus nodig hebben. Dit te weten is zoveel beter dan wraak. Het kan verkeren…in vijf jaar tijd.
Ben jij wraakzuchtig? Heb jij ooit eens mee gemaakt dat je wraak had kunnen nemen? Hoe ga jij hiermee om?
Om 16:00 uur komt er nog een blog online. Vergeet je dan niet om mee te doen met onze #12daysofchristmaswinactie? Hier kan je nog de Oral-B tandenborstelset van € 190,- winnen.
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?
Hate button via Shutterstock
8 Comments
Merel
17 december 2016 at 08:13Echte wraakgevoelens heb ik niet, of wel maar doe er niks mee. Ik laat dan liever zien dat ik meer waard ben dan ze dachten, dat is de beste wraak.
Mooi blog, zonder namen te noemen kan hij zichzelf wel herkennen en rot schamen.
Jessica
13 december 2016 at 13:03Als je er midden in is zit is het moeilijk maar heb altijd het gevoel dat de waarheid of het besef bij een ander dat die fout zit uiteindelijk wel komt ookal duurt het soms lang en geven ze dit vaak niet toe
Vlijtig Liesje
13 december 2016 at 11:05Jeetje wat een lomperds! Dat ze je op zo’n moment en om zo’n flutreden ontsloegen in een tijd dat je het toch al zwaar had. Ik vind dat je je er krachtig doorheen hebt geslagen zeg!
Sabine Kohino
13 december 2016 at 10:43Living well is the best revenge!
Ik denk persoonlijk ook dat alles met een reden gebeurt,dat er uit de nare dingen toch weer positieve dingen komen!
Joyce
13 december 2016 at 09:50Well done 😉
Marian Zw
13 december 2016 at 09:33Inderdaad, wraak geeft vaak niet de voldoening die je er van te voren van verwacht had. Goed dat je het zo beschreven hebt! Vaak zie je pas veel later wat ook een moeilijke periode in je leven je gebracht heeft. Ga vooral door met bloggen 🙂 en ik herken je gevoel als je iemand dan zo weer ziet, een zelfde soort iets meegemaakt…en aan aantal jaren later stond die persoon bij de slager. Helemaal niet erg, maat als je de leiding had over een heel kinderdagverblijf
Patricia Bouthisma
13 december 2016 at 06:54Wow indrukwekkend verhaal.
Ik ben niet wraakzuchtig, alhoewel er genoeg mensen en situaties zijn geweest in mijn leven…..
Ik vind persoonlijk dat wanneer je wraak neemt je je in een negatieve neerwaartse spiraal begeeft. Iets waar ik niet op zit te wachten. Ik heb te hard gevochten om te komen waar ik nu ben en dat geef ik niet op om wraak te nemen.
I rather stay positie, daarmee kom ik verder denk ik.
Josan
13 december 2016 at 07:30Je hebt denk ik wel gelijk Patricia. Bovendien heb ik het idee dat je door wraak nemen er ook veel meer aan vast blijft zitten. Het werkt eerder verstikkend dan bevrijdend. De energie die het kost om wraak te nemen, zet ik liever om ter verbetering van mijn eigen leven.