Zeuren over huisvrouwen; hobby van de witte elite
|

Zeuren over huisvrouwen; hobby van de witte elite

Het was weer eens zo’n weekend waarop ik een zeikerig artikel in de krant las over huisvrouwen. Ik blijf me er over verbazen dat men anno 2018 nog steeds niet kan accepteren dat niet iedereen dezelfde keuze maakt.

Waar ik mij het meest over verbaasd heb? Dat men zich opwindt over de stereotypen rondom de mythe van de verzorgende vrouw. Die is volgens de zelfbenoemde experts aangeleerd. Maar zelf strooien ze ook kwistig rond met clichés en stereotypen.

Vooroordelen over huisvrouwen

Lees en huiver: Daniela Hooghiemstra, “Mannen vinden het al snel gezellig in huis. Als er een biertje is en je kunt lekker zitten, dan is het goed. Dat er dan allemaal dingen op het aanrecht staan, vinden ze niet zo belangrijk, terwijl vrouwen misschien eerder de neiging hebben om de boel eerst op te ruimen…”

Yep, want alle mannen drinken natuurlijk bier en zijn zo lekker simpel. En alle vrouwen houden van opruimen. Als ik voor mijzelf spreken mag, heb ik een rothekel aan opruimen. Mijn man niet. Die wordt  gek van mijn troep. Tot op heden heeft mij dat nog niet in beweging gezet. Een opgeruimd huis een opgeruimd hoofd? Ik kan zonder problemen 8 uur slapen in een kamer die eruit ziet alsof er een bom ontploft is. Doet me niks. Hij wordt daar onrustig van en kan dat niet. Niet voor niets hebben wij een schoonmaakster. Dan gebeurt het tenminste. Dus vandaar dat ik jeuk krijg van zinnen zoals hierboven. Ik ben niet het type vrouw die hem geen ruimte gunt om het zelf te doen. Mijn man woont hier namelijk ook. Is volwassen en ik hoef hem niet om de haverklap op zijn verantwoordelijkheden hier in huis te wijzen. Kwestie van volwassen gedrag.

Tip: Zo ga je om met Mom-shaming

Je gevoel volgen

Ergens vind ik dat gezeur en getrap naar huisvrouwen erg frappant. Bij bijna alles vinden we immers dat degene moet doen wat goed voelt. Voel je je niet meer senang bij het idee dat je nog jaren moet leven? Daar hebben we een spuitje voor! Geboren als vrouw, maar je voelt je een man? Het is niet nodig om er onder te lijden dat je in het verkeerde lichaam geboren bent. Met hormoonbehandelingen en plastische chirurgie breien we de steken recht die Moeder Natuur liet vallen. Je wilt geen sekse vermeld hebben in je paspoort omdat je je geen man en geen vrouw voelt? Een enkeltje naar de rechtbank en het kan geregeld worden. Het is immers 2018 dus waarom niet. Het zal me niks verbazen als E. Ratelband binnenkort ook zijn leeftijd veranderen kan. Gewoon, omdat hij dat zo voelt.

Maar zodra een vrouw beslist dat ze zich er goed bij voelt om thuis bij haar kinderen te blijven, is het hek van de dam. Moet iemand zich verdedigen. Hebben we het over ‘krijg je later spijt van’. Kosten voor de maatschappij etc. Maar we halen het niet in ons hoofd om al deze labeltjes op eerdergenoemde voorbeelden te plakken.

Hobby van de witte elite

Als ik dat soort artikelen lees, weet ik nooit helemaal precies of ik me nu aangesproken moet voelen. Misschien zou ik mij dat als vrouw moeten aantrekken. Maar ik werk buitenshuis. En zelfs als ik dat niet deed, komt zo’n boodschap gebracht door een roomwitte redactie van blanke experts niet over. Ik kan me daar totaal niet mee identificeren. Ooit schreef ik al eerder over hoe tenenkrommend ik het vind als roomblanke krantenredacties gaan proberen een cultureel fenomeen te duiden. Ervaring leert dat ze zelden onderdeel zijn van de oplossing. Juist eerder van het probleem.

Ergens zou ik er wel een balletje over op willen gooi. Want valt het jou ook op dat het gezeik op huisvrouwen vooral van de witte elite komt? Geen idee waarom. Is het een Nederlandse traditie? Hebben zij te veel tijd over of zo? Is die onverdraagzaamheid genetisch? Of erger: besmettelijk?

Lees: 6 vooroordelen over thuisblijfmoeders

Eigenschappen van succesvolle mensen

Misschien heb ik ook wel makkelijk praten. Maar volgens mij is het zo dat hoe meer tevreden je met je eigen leven bent, hoe minder je het nodig hebt om je druk te maken over dat van anderen. Als werkende moeder kan ik me werkelijk niet druk maken over thuisblijfmoeders. Waarom niet? Omdat ik voor moeders ben die bewuste keuzes maken. Voor zichzelf. Hun gezin. Voor hun partner. Die nadenken over wat we in deze wereld belangrijk vinden. Waar ze hun tijd aan willen geven. Welke nalatenschap ze willen achterlaten. En daar met hart en ziel voor gaan.

En als jij zo’n moeder bent, zit je in mijn MOM squad. Ben je mijn MILF en sta ik aan je zijde. Gaan we er samen voor zorgen dat jij jouw leven kan leiden zoals jij dat wilt. Want dat is een van de eigenschappen van mensen die succesvol zijn. Die helpen anderen om hun doelen te bereiken en succesvol te worden.

Al we deze discussie nu eens gaan etnisch profileren: valt het jou dan ook op dat het vooral witte hoogopgeleide vrouwen zijn die na andere vrouwen trappen?

Ook leuk om te lezen:

Liefs Josan

Volg jij mij ook al via Google+Bloglovin’Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?

Foto bron

Vergelijkbare berichten

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.

7 reacties

  1. Helemaal mee eens!
    Mogen de thuisblijmoeders dan ook even stoppen met schuldgevoel aanpraten bij werkende moeders? Daar krijg ik dus echt jeuk van. We zijn allemaal moeders, zou leuk zijn als we elkaar konden steunen hierin.

  2. jep je valt met je eerste zinnen al gelijk met dezelfde deur in huis als ik. Hier in huis kun je geen druppel alcohol vinden en mijn man was het opgeruimde type. Ik kan net als jij leven in een huis vol troep en nog weet ik heel vaak waar ik alles moet vinden. (Ongeveer dan) En het doet mij eigenlijk helemaal niets.
    Maar ook ik heb de eerste jaren bewust gekozen om thuis te blijven. Mijn man bracht het geld binnen en ik zorgde voor onze zoon. We besloten dat wanneer het kon ik zou gaan kijken naar een baan om mijn CV te gaan opbouwen. We scheelden namelijk 15 jaar en de AOW is niet zo dat wanneer hij die leeftijd bereikt had hij het volle pond zou krijgen dus zou ik aan de slag moeten. Sinds 1 december ben ik alleenstaande moeder en krijg ik ANW. Dit is een basisinkomen met de mogelijkheid om mijn CV op te gaan bouwen. Ik zal wel moeten want wanneer onze (mijn) zoon 18 jaar is heb ik hier geen recht meer op. Ook nu heb ik de keuze gemaakt om er te zijn voor mijn (onze) zoon. Een vader verliezen is 1 ding. Je moeder dan ook nog eens niet thuis hebben is te veel. Dat in combinatie met rouw en autisme is voor mijn gevoel het juiste recept om in de toekomst te kunnen ontsporen en dat kost de maatschappij veel meer dan de uitkering en toeslagen die ik nu krijg.

    1. Het spijt me dat je je man verloren hebt en nu alles alleen moet doen. Maar ik vind het mooi om te lezen dat je zo bewust keuzes maakt met oog op de toekomst maar niet ten koste van jullie zoon. Het leven is dan inderdaad al zweer genoeg.

      1. Dank je wel, het is helaas niet anders. ik ga mijn gevoel achterna. Mijn tijd komt wel. Het duurt alleen een beetje langer. En gelukkig heb ik die mogelijkheid.

    1. Ja, echt he. Ik kan daar zo jeuk van krijgen. Laat iedereen toch lekker doen wat ze zelf willen. Gras gaat niet harder groeien door er aan te trekken. En Nederlandse vrouwen gaan echt niet massaal werken. En weet je: dat hoeft ook niet. Degenen die willen werken doen dat wel.