Een kinderdagverblijf die ouders zegt hun telefoon weg te leggen als ze hun kind ophalen. Scholen die lunchpakketjes terugsturen naar huis met briefje omdat je teveel zoetigheid mee hebt gegeven. Waar bemoeien ze zich mee?! Het is jouw kind, dus dan moet je toch zeker lekker allemaal zelf weten… .

It takes a village to raise a child. Ook al zijn we tegenwoordig een stuk individualistischer ingesteld ook in onze moderne samenleving zijn er meerdere partijen belast met de opvoeding van jouw kind.

Hoe bemoeien vroeger ging

De juffrouw op school. De coach van de sport. De leidsters op het kinderdagverblijf. Allemaal doen ze een duit in het zakje dat opvoeding heet. Omdat het hun taak is, omdat ze het beste met je kind voor hebben of misschien ook wel gewoon omdat ze het niet laten kunnen. Als ik eerlijk ben, vind ik het tegenwoordig zelfs nog wel meevallen. Toen ik klein was en kattenkwaad uithaalde, moest ik dat doen buiten het zicht van mijn moeder. Maar niet alleen moest ik haar omzeilen ook mijn buurvrouwen.

Ik kan me nog goed herinneren dat mijn moeder wist dat wij op onze kop hadden gekregen van een vrouw in een hele andere wijk. Mijn zus en ik hadden naar haar krokussen gewezen en blijkbaar dacht de vrouw dat we ze wilden plukken. Misverstand natuurlijk, geschrokken kleuters, waarschijnlijk ook tranen want toen was ik nog heel lief. Maar het ergste trauma was niet zozeer de aanvaring met deze bewoonster. Het was het gesprek dat ik bij thuiskomst met mijn moeder had. Zij wist er van. Hoe? De buurvrouw aan de linkerkant had ons gezien en het nodige opgevangen. Dat was zijn eigen leven gaan leiden en bij mijn moeder terecht gekomen. Niet leuk.

Waar bemoeien ze zich mee?!

Nog zo’n incident had ik als peuter. Ik besloot dat het een goed idee was om naakt over straat te lopen maar wel mijn 2 witte sokjes aan te houden. En dat niet alleen, waarom op een potje plassen als het ook buiten in de goot kan? Ik was nog niet eens goed klaar met plassen of mijn moeder trok me aan een oor naar binnen. En echt vanaf het keukenraam kon ze mij niet eens zien, want ik was strategisch aan de zijkant van het huizenblok gaan zitten. No chill. Wat bleek, buurvrouw 4 huizen verderop had mij gezien en haar gewaarschuwd. Really, can a girl just live?! Nope, destijds was dat heel normaal. En als je pech had, moest je ook nog je excuses aanbieden aan zo’n bemoeizieke buurvrouw.

Het beste voor mijn kind

Wat dat betreft hebben mijn kinderen het een stuk makkelijker. Geen buurvrouw die ze een strobreed in de weg legt. Het oordeel van een leraar is ook al lang niet meer altijd bindend. Leidsters in een kinderdagverblijf zijn toch ook gewoon eigenlijk in dienst van mij. Of niet dan? Althans soms is dat wel de indruk die ik van andere ouders krijg.

Ik vind het belangrijk een goede relatie met de docent van mijn kinderen te hebben. We hoeven niet bij elkaar op de koffie of regelmatig te appen, maar hij of zij zorgt een groot deel van de tijd voor mijn kind. Dat geldt ook voor de leidsters in het kinderdagverblijf. Natuurlijk is hun zorg niet zo perfect *kuch* als de zorg die ik mijn kinderen geef. Natuurlijk gaan er soms dingen anders dan dat ik ze gewild had. Waarschijnlijk doen zij wel eens dingen die ik overdreven vind en andersom. Maar weet je? Ik zie ons als een team. Er zijn verschillen, maar we hebben ook 1 ding gemeen: de zorg voor mijn kind. En ik durf oprecht te zeggen dat sommigen van deze mensen ook van mijn dochters houden, en het beste voor ze willen.

Gedrag positief interpreteren

Om die reden voel ik mij ook niet meteen aangevallen als ik een briefje terugkrijg omdat de lunch niet aan de regels voldeed. En interpreteer ik een briefje niet negatief die mij zegt mijn telefoon weg te leggen als ik mijn kind na een lange dag ophaal. Het gaat men er niet om mij de les te lezen. Men wil mij op mijn kind wijzen. Dat lieve bijzondere wezentje die het waard is dat ik enthousiast naar haar verhalen luister en haar 100% onverdeelde aandacht geef. Wat het waard is even extra voor stil te staan of er niet gezondere alternatieven als lunch zijn.

Als moeders liggen we zo vaak onder vuur dat we daardoor misschien ook wel defensief geworden zijn. Iedereen heeft wel iets op – of aan te merken op onze keuzes en manier van opvoeden. Soms lees ik zelfs dat je toch nooit goed kan doen. Een begrijpelijke maar tegelijkertijd ook verontrustende waarheid. Het maakt namelijk ook dat je iets sneller negatief interpreteert. Ik geloof namelijk wel dat ik het goed kan doen. Misschien niet voor de buitenwereld, maar wel voor mijn dochters. De kinderen die ik zelf op de wereld zette. Maar ik geloof ook dat als ik meer mensen zo gek kan krijgen om het beste voor mijn kinderen te willen, dat ik heel gezegend ben.

Moeders hebben het niet makkelijk, maar onderwijzers, crècheleidsters en andere hulpverleners rondom kinderen ook niet. Laten we wat meer met elkaar praten het dream team vormen dat ons kind nodig heeft tijdens het groter groeien.

Ook leuk om te lezen

• Schermtijd voor kinderen, alles wat je moet weten
• Maar wat nu als ik als kind ontvoerd ben?
• Energie besparen samen met je hele gezin

Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?

Uitgelichte afbeelding via Shutterstock