Van meisje word je dan moeder. Maar wat voor een soort moeder ben je? Kun je daar zelf iets zinnigs over zeggen of is het aan anderen om daar een mening over te hebben. Gastblogger Sylvia breekt haar hoofd over de vraag: Wat voor een moeder ben ik?

De laatste tijd hoor je zoveel benamingen voor moeders. Van loeder tot geitenwollensok. Natuurlijk ga je dan denken, wat voor moeder ben ik?  Lastig. Ik wil dat de kinderen goed eten, maar ben geen maffiamoeder op het gebied van eten.  Ze eten hun groente en fruit, stukje vlees en bijzondere pasta’s waarvan wij de namen aanpassen naar iets wat ze uit kunnen spreken.  Maar ze krijgen ook een pakje Optimel, of een bakje chips.  Ik draag niet, en mijn borstvoeding was bij de 1 na 4 weken op. Bij de ander na 6 weken. Finaal uitgedroogd, dan mag je je geen borstvoedingsmama noemen natuurlijk. Ik ben niet altijd op tijd, loop niet opgetut het schoolplein op. Maar ik draag ook geen joggings met Uggs, wel leggings met Uggs, maar dat mag… toch?

Wat voor een moeder ben ik?

Eens zien. Wat doe ik wel altijd? Wat voor mama ben ik. Nu heb ik natuurlijk een traantje weggepinkt tijdens de bevalling(en) En nog een paar toen dochterlief de peuterspeelzaal binnen liep en enthousiast “ Da-haggg mammie!” riep. Soms kijk ik naar ons zoontje, bedenk dat zijn wipneus perfect is, en spelen mijn traanbuizen op. Als mijn dochter tegen me aan kruipt, en zegt dat ik de allerliefste mama van de hele wereld ben, houd ik het met wat slikken nog net droog.

Let’s face it. De enige constante factor in mijn hele moeder-zijn, zijn mijn tranen. Een paar jaar geleden maakten we voor iedereen sinterklaasgedichten. Toen mijn broertje zijn gedicht voorlas, met daarin een stukje lof over zijn perfecte oomrol was ik blij dat ik de camera voor mijn (betraande) hoofd had. De ene week heb ik über toffe broodtrommels, de andere week zitten er 2 bruine boterhammen met kaas in. Soms draag ik make up, soms Uggs. Af en toe ben ik een super leuke, relaxte moeder, om vervolgens in een soort heksachtige creatie te veranderen omdat de sokken in de verkeerde la liggen. Zeker nu met alle hormonen verval ik nog weleens tot een snotneus en waterige ogen, bij het zien van dochter haar bibberig geschreven eerste woordjes.

Wat ik niet ben

Dus we zijn eruit! Ik ben een heleboel dingen niet: niet perfect, niet altijd geduldig of leuk, gezellig, creatief of relaxt. Maar wat ik altijd wel ben is een emo-doos, zo’n moedertje wat tussen 28 andere moeders als enigste haar tranen staat weg te slikken, omdat ze zo verschrikkelijk trots is op die 2 (en 1 op komst) druktemakers.  Niet dat ik me laat kennen hoor. Ik mompel iets over mijn achterlijke lenzen, snuit mijn neus, trek mijn haar in een knot en werk mijn (denkbeeldige) make up bij.

Ik ben natuurlijk ook een heel stoer koekkie, die weigert poezzie te doen terwijl ze tijger is 😉

En wat voor een soort moeder ben jij?

Liefs Sylvia

♥ Afbeelding moeder via Shutterstock