3 jaar geleden besloot ik te scheiden van de vader van mijn kinderen. In 3 jaar tijd is mijn leven totaal veranderd. In dit blog blik ik terug op de afgelopen jaren en vertel ik wat scheiden je oplevert.
Over enkele weken verwachten we baby nummer 3. Langzaam maar zeker vult mijn hoofd zich steeds meer met toekomstdromen. Ook heb ik zo nu en dan momenten waarop ik terugkijk. Op de zwangerschappen van mijn andere dochters, mijn scheiding en nieuwe relatie.
Inhoud van dit blog
Mijn scheiding houdt mij bezig
Vooral mijn scheiding houdt mij de laatste weken bezig. Soms ben ik er verbaasd over hoe in 3 jaar tijd mijn leven compleet veranderd is. Ten goede. Gelukkig maar! Het is mij echt niet allemaal aan komen waaien. Maar nu ik de balans op maak, ben ik blij dat ik een punt gezet heb achter mijn huwelijk. Ik heb keihard geknokt om een betere leven te krijgen en nu achteraf kan ik zeggen dat dit het helemaal waard was.
Dit blog is niet bedoeld als ‘single mom survival kit’. Of stappenplan om je gemakkelijk door een scheiding heen te loodsen. Verwacht geen tips over hoe overleef ik een scheiding. Het is mijn persoonlijke verslag van de lessen die ik leerde uit mijn scheiding.
Scheiden is niet de meest makkelijke optie
Buitenstaanders denken vaak ten onrechte dat scheiden makkelijk is. Alsof je besluit er een punt achter te zetten omdat hij het dopje van de tandpasta er niet opdraait. Ongevraagde adviezen als ‘In ieder huwelijk zijn er wel dingen die niet helemaal vlekkeloos verlopen’ ‘Het succespercentage van een volgende huwelijk ligt beduidend lager’, vliegen je om de oren. Ze vergeten vaak dat ze niet overal bij zijn. En bovenal dat ze niet alwetend zijn. Het echte leed vindt achter de voordeur plaats. Zet je niet op Facebook of Twitter. Niet omdat je mooi weer speelt, maar in een huwelijk heb je ook een bepaalde mate van loyaliteit naar elkaar toe. Elke onenigheid uitvergroten of aan derden vertellen, werkt niet bevorderlijk voor een relatie.
Scheiden was niet de makkelijkste weg
In mijn geval was scheiden helemaal niet de makkelijkste weg. Wanneer je net zoals ik uit een christelijk nest komt, zullen buitenstaanders er alles aan doen om datgene wat God bij elkaar gebracht heeft bij elkaar te houden. Allerlei houtje-touwtje-oplossingen werden er bedacht om mij te behoeden van die ene grote zonde: scheiden.
Ik ben in huwelijkstherapie geweest. Zonder resultaat. Ben tijdelijk uit elkaar geweest. Zonder resultaat. Heb het de tijd gegeven. Zonder resultaat. De jaren verstreken en de onvrede nam toe. Ik was nog geen 30 en het enige wat ik over mijzelf kon zeggen was “Ik ben moeder van 2 kinderen en ongelukkig getrouwd”.
Als laatste redmiddelen stelde men mij nog een keer huwelijkstherapie voor. Of uiteindelijk een verstandshuwelijk. Maar het stemmetje (of gevoel) in mij geloofde er niet meer in geloofde. En achteraf bleek dat niet voor niks. Uiteindelijk werd die stem sterker. En werd het mijn stem. Ik wilde niet meer verder om anderen te late zien dat ik mijn best had gedaan. Uiteindelijk ben ik verantwoordelijk voor mijn leven en mijn keuzes.
Het is wat het is en het wordt wat je er van maakt
Toen ik mijn stem gevonden had, begreep men ook dat ik het meende. Mijn ouders stonden volledig achter mijn keuze. Ze hadden van een afstand gezien hoe ongelukkig ik was. En wisten ook dat ze niet het soort dochter hadden grootgebracht die bij de eerste tegenslag opgeeft. Toch was het nog steeds niet makkelijk om mijn besluit uit te voeren. Toen men door had dat ik vastbesloten was, vond men nieuwe manipulatietechnieken: mijn kinderen.
Was ik mij er wel bewust van wat ik ze aandeed door te scheiden?
Invloed van scheiden op je kinderen
Allerlei zorgelijke uitspraken werden er gedaan. Als moeder snijdt zoiets natuurlijk door je hart. Het welzijn van mijn kinderen is belangrijk voor mij. Het liefst behoed ik ze voor alles wat ze kan schaden. Maar inmiddels weet ik ook dat ik dat niet kan. Mijn kinderen hebben recht op het maken van hun eigen fouten. In mijn omgeving ken ik voldoende gevallen waarbij ouders wél bij elkaar bleven. Toch blikken deze volwassen kinderen terug op een thuissituatie die alles behalve rooskleurig en stabiel was. Waarbij ze niet wisten of de volgende ruzie nu echt het definitieve einde was tussen hun ouders. Dat beeld van een huwelijk wilde ik mijn kinderen niet meegeven. Dan maar gewoon duidelijkheid: het komt nooit meer goed.
Met kinderen over een scheiding praten
Ik besefte dat de manier waarop mijn kinderen met de scheiding omgaan, afhankelijk was van de manier waarop ik er mee om ging. En het verwerkt had. Vanaf dat moment werd het verwerkingsproces mijn missie. Ik zou hier beter uit komen en mijn kinderen ook!
Goed, er was een kans dat ze misschien wel ergens last van zouden krijgen. Maar er zou ook een kans zijn dat dit niet het geval was. Dat vond ik heel hoopgevend. Een van de eerste leesboeken die ik aanschafte was Niet meer samen. Een christelijk voorleesboek over scheiding. In het eerste jaar, las ik deze voor aan mijn dochters als ze verdrietig waren. Het hielp mijn dochters om hun gevoelens te verwoorden. Tegenwoordig staat hij in de boekenkast van mijn jongste dochter en lezen we hem nog zelden.
Nieuw leven na een scheiding
Ook het boek van Bill Butterworth Nieuw leven na een scheiding. Het einde van je huwelijk is niet het eind van je leven’, bracht nieuwe positieve inzichten. Laat je niet ontmoedigen door alle waarschuwingen, onderzoeken, doemgedachtes etc. Het eerste jaar van je scheiding kan verschillende seizoenen hebben:
- ten eerste een seizoen van sterke banden
- seizoen van sterke kinderen
- Een seizoen van sterke (levens)lessen
- En als laatste een seizoen van sterk geloof
Wat je zaait, zul je oogsten. Dat spreekwoord gebruiken we vaak in negatieve zin, maar het omgekeerde is ook waar. Als jij liefde, acceptatie en rust zaait, je kinderen bevestigt dat ze waardevol zijn en er mogen zijn zoals ze zijn zal je daar op den duur de vruchten van plukken. Het is wat het is en het wordt wat jij er van maakt.
Ik ben sterker dan ik denk
Zoals een coach tijdens mijn opleiding toen zei: “Jij kunt zo hard vechten dat je er soms tegen vecht. Laat het los en kijk eens wat het voor jou doet. Beloof me dat je niet meer vecht voor mensen die niet hetzelfde voor jou zouden doen”. Confronterend, maar een eye-opener. Het zou mijn levensmotto worden in veel verschillende situaties. Het had jaren geduurd voordat ik de stap durfde te zetten. Ik wilde het zo graag proberen, kunnen bewijzen aan anderen dat ik mijn best gedaan had. Opgeven voelde als falen. Maar je kunt niet voor anderen bij elkaar blijven.
Financiën
Toch waren er ook andere redenen om het niet op te geven: financiën. Ik werkte niet. Waar moest ik de huur van betalen en van leven? De bijstand? Alleen al dat vooruitzicht werkte verlammend. Toch lukte het om dat gevoel van mij af te schudden en mijn energie te steken in solliciteren. Ik vond een baan voor 32 uur in de week. Parttime werken was een luxe die ik mij niet kon permitteren. Maar dat vond ik prima, ik had hier voor gekozen.
Bovendien vergroot werken je onafhankelijkheid. Van fulltime moeder naar bijna fulltime werkende moeder was een hele stap. Ook wel een beetje stressvol. Maar je elke keer zorgen maken over ofje de rekeningen betalen kan is erger.
Moe worden van elkaar
Wie ooit in een huwelijk gezeten heeft waar het uit wilde stappen, weet hoe vermoeiend het is wanneer verliefdheid omslaat in vermoeidheid om bij elkaar te zijn. Dat je uit bed komt, totaal gesloopt bent en de dag nog moet beginnen! Je geeft elkaar geen energie meer. De ander zuigt het uit je.
32 uur per week werken, de zorg hebben voor 2 jonge kinderen en een huishouden was vermoeiend. Maar het was het soort vermoeidheid waar een goede nacht slaap tegen helpt. Om 5 uur opstaan omdat je geen auto hebt en naar je werk moet? Prima! Om 22:00 uur ’s avonds staan koken zodat je de volgende dag het avondeten alleen nog hoeft op te warmen? Ook goed, mij hoor je niet klagen. Het was verbazend te zien wat ik opeens allemaal aankon zo alleen in mijn nieuwe huisje.
Zelstandigheid
Ik leerde zelf de Belastingpapieren invullen, kasten in elkaar zetten, meterstanden opnemen, kleine klussen en reparaties uitvoeren in huis, waar ik op moet letten bij de aanschaf van een auto, enge beesten uit huis verwijderen. En bovenal dat ik er echt niet aan onder door zou gaan. Van een ander kun je weglopen, maar van jezelf niet. Toen ik met mijzelf geconfronteerd werd, leerde ik ook dat ik sterker ben dan ik ooit van tevoren kon vermoeden.
Een stukgelopen huwelijk is niet altijd een verspilling
Het koste tijd voordat ik mijn huwelijk niet meer zag als verspilling. Inclusief verkeringstijd had het in totaal 10 jaar van mijn leven gekost. En waarom? Wat had het mij opgebracht? Twee prachtige kinderen? Kostbare herinneringen? Ik wist in elk geval wel dat ik er niet door verbitterd wilde raken. Persoonlijk vind ik niks zo irritant als mensen die alleen nog maar over hun scheiding kunnen praten. Die je ziet veranderen in verbitterde personen. Tuurlijk het is allemaal vervelend. Dat is soms zwak uitgedrukt. Ook al kan je niet altijd je eigen pad kiezen, je kan wel kiezen hoe je het bewandelt.
Ik leerde vergeven
Daarom vergaf ik mensen. Ook al hadden ze niet eens hun excuses aangeboden of mij ooit zelf persoonlijk om vergeving gevraagd. Vergeving betekent voor mij niet dat ik het vergeten ben. Of dat ik daarmee al het gedrag van anderen goedkeur. Ook wil het niet zeggen dat ik nu weer iedereen vrolijk in de armen sluit.
Mijn scheiding was een prima moment om het kaf van het koren te scheiden qua contacten. Met sommige mensen heb ik bewust geen contact. Daar zie ik ook totaal niet de meerwaarde van in. Het kost alleen maar (negatieve) energie. Vergeven doe je ook niet voor de ander maar voor jezelf zodat je zelf niet verbitterd raakt en er aan vast zit. Het is goed zo.
Hulp vragen
Je komt in situaties terecht die je boven de pet gaan. Ook al doe je nog zo je best. Bij mijn verhuizing, hielp een vriend mij. Ook was ik een keer ziek. Niet zomaar een beetje ziek, maar echt goed ziek. Het soort ziek waarbij je hoofd bonkt, al je spieren zeer doen en geluid en licht verschrikkelijk zijn. Niet alleen ík was ziek ook mijn dochters waren ziek. Helaas voor mij was ik er het slechtst aan toe. Nu kunnen moeders niet ziek zijn. Maar bij afwezigheid van partner en familie die dicht bij woont, stond ik er nu echt wel heel alleen voor. Dat was een van die momenten waarop het huilen me nader stond dan het lachen.
Het is misschien moeilijk, maar gelukkig kan je altijd om hulp vragen. Zo bracht een vriendin van mij voor 2 dagen eten langs. Zo fijn dat ik niet hoefde te koken! Een andere wilde wel even schoonmaken of boodschappen doen. Van scheiden word je heel zelfredzaam, maar soms is het goed om (in noodgevallen) hulp te vragen. Mijn ervaring is dat er altijd wel mensen zijn die iets voor je kunnen betekenen en dat ook willen.
Leven in plaats van overleven
Maar als scheiden mij iets geleerd heeft dan is het wel wat leven is. Met al zijn hoogte-en dieptepunten. Van jonge vrouw die net genoeg energie had om de dag te overleven, ben ik getransformeerd naar een vrouw die leeft. Fouten maakt, weet wie ze is en waar ze voor staat. Goed haar eigen grenzen kan aangeven en bewust bepaalde contacten uit haar leven bant.
Bij de tweede keer trouwen, heb ik sommige dingen ook bewust anders gedaan. Zo wilde ik deze keer de bruiloft graag heel klein houden. Dochters hopen nog op een groot feest maar tot nu toe loop ik daar nog niet warm voor. Ook ben ik dit keer zwanger getrouwd. Ik vond het heel speciaal dat al mijn kinderen op deze dag aanwezig waren.
Geen man nodig om gelukkig te zijn
Ik heb mogen ervaren dat mijn eigen pad trekken en al het positieve wat ik in mijn kinderen gezaaid heb, nu tot wasdom komt. Mijn dochters vertonen geen problematisch gedrag. En ik krijg vaak van anderen te horen dat als je het niet zou weten, heb je niet door dat ze uit een gescheiden gezin komen. Ik heb geen man nodig om gelukkig te zijn. Ook als mini-gezin is het heerlijk om bepaalde tradities te maken die onze onderlinge band verstevigen. Deze te koesteren en te laten zien dat ze waardevol zijn. Het naar de bioscoop gaan met kerst. Filmavonden en co-slapen in de vakantie.
Als ik nu terugkijk ben ik heel erg blij dat ik 3 jaar geleden de moedige stap nam om te scheiden. Om niet te luisteren naar alle adviezen en doemscenario’s van anderen maar mijn hart te volgen. Dat leef ik mijn kinderen elke dag voor.
Ook leuk om te lezen:
- De gevolgen van en scheiding op een kind
- Bij elkaar blijven vanwege de kinderen is een slecht idee is
- Vechtscheidingen, ik begrijp ze wel
- Alimentatie betalen voor stiefkinderen
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?
Uitgelichte afbeelding via Shutterstock
5 Comments
Iris
3 januari 2019 at 17:32Opgevoed door strenge moeder. Het waren de jaren 70…ik was afgestudeerd met baan en woonde reeds op kamers in een andere stad. Ik ontmoette een leuke jongen, die progressief was..echter ook regelmatig onredelijk kwaad werd uit, volgens mij, onbegrip. We trouwden zonder familie gingen in t buitenland wonen, kwamen na jaren terug in Nederland en kregen een kind.Tijdens de zwangerschap vergokte mijn man ons spaargeld en ging vreemd, wat ik pas ontdekte toen de baby enkele maanden oud was.
Ik heb de echtscheiding in gang gezet, maar hij smeekte me terug te komen, het zou allemaal beter worden. Er over praten weigerde hij en de relatie werd niet beter, hij zweeg, ging vroeg slapen en ik huilde stiekem, relatie therapeuten wilden alleen helpen als we samen kwamen, hij wilde niet…
We speelden jaren lang de lieve ouders tot onze zoon 10jaar werd. Vanaf die leeftijd deden vader en zoon alles samen en was ik nog de lieve moeder die voor de huishouding zorgde. Een nieuwe studie doen, dat kon niet, wie zou voor hen zorgen…ik hield een deel van mij oude beroep aan voor 1 avond per week en speelde gitaar in een vrouwenband, die langzaam veranderde in grotendeels mannenband. Mijn man weigerde deze mannen te accepteren. De muziek zorgde dat ik mijn huwelijk volhield.
Onze zoon ging studeren en op kamers…een nieuwe periode, waarin ik ontdekte dat mijn man weer ( of nog altijd?) vreemd ging. Ik heb gewacht tot onze zoon zijn eerste studiejaar achter de rug had en heb de echtscheiding aangevraagd.
Ik vond een meer dan fulltime baan, waarin ik alle verloren jaren kon inhalen, zo voelde het ook…deze baan kon ik helemaal zelfstandig opbouwen.
Bijna onmiddelijk kreeg mijn zoon een vriendin. Het eerste jaar logeerden ze bij mij van vrijdagavond tot zondagavond…een hele belasting aangezien ze ervan uitgingen dat het hier hotel was…toen ik voorstelde dat ze een dag per weekend of om het weekend bij mij zouden logeren, vertrokken ze naar de vriendin thuis. Zo zag ik mijn zoon nog slechts sporadisch voor een enkel uurtje en alhoewel zowel de vader als de broer van de vriendin thuis waren, deed mijn zoon daar de klusjes in ruil waarvoor de moeder voor hem jassen maakte…..
Mijn exman was intussen naar het buitenland verhuisd en aangezien hij ook bij de scheiding niet wilde vertellen wat er speelde, was tussen hem en mij het contact verbroken.
Pa nodigde wel mijn zoon met zijn vriendin uit en ze genoten van de gezellgheid in pa’s nieuwe relatie.
In 2014 hebben we het trouwfeest in Italie van onze zoon en zijn vriendin meegevierd. Hier trof ik voor het eerst mijn ex weer.
In 2015 kochten mijn zoon en zijn vrouw hun eerste huis. Contact hebben we al die jaren alleen met de feestdagen bij mij gehad. Telefonisch alleen op mijn initiatief.
Toen ik deze zomer telefoneerde zaten mijn zoon en zijn vrouw vlak in de buurt voor een zeilcursus van een week. We (ik heb alweer vele jaren een lieve vriend, latrelatie) zagen een sterk vermagerde zoon en een zoals altijd stijlvolle echtgenote.
In de herfst vernam ik pas van mijn zoon dat ze al 2 jaar relatietherapie achter de rug hadden en hij besloten had zijn relatie te verbreken. Tijdens de relatietherapie was duidelijk geworden dat hij door het verdriet om de echtscheiding van zijn ouders in een relatie gevlucht was. Zelf heb ik steeds gemerkt dat de ouders van zijn vriendin hem bij me weghielden….maar ik kon hier niets aan veranderen aangezien ik geen goed contact kon krijgen met haar ouders.
Zo zie je maar, dat een relatie instand houden omwille van de kinderen, toch nog anders kan uitpakken dan je denkt.
Mijn zoon vertelde me eerder al dat hij altijd dacht dat zijn pa en ma een goede relatie hadden..
Josan
7 januari 2019 at 14:04Wow, wat een verhaal. Mooi dat je het delen wilt. Ik geloof inderdaad niet dat bij elkaar blijven voor de kinderen goed is. je geeft ze uiteindelijk een vertekend beeld mee. En als je ouders op latere leeftijd scheiden, breekt dat helemaal het gezin op zoals je het daarvoor kende. In die zin is het makkelijker om van jongs af aan te dealen met 2 huizen dan als je ouder bent.
Judith Pen
20 maart 2015 at 14:02Wow, wat een mooi stuk!! Wat schrijf je heerlijk
Dineke
19 maart 2015 at 12:13wat heb je dit mooi geschreven! Je hebt echt goed verwoord wat je hebt doorgemaakt, en wat ben je een sterke vrouw geworden! Veel geluk met je nieuwe man en gezinnetje en natuurlijk de baby die op komst is!
Josan
19 maart 2015 at 13:01Dank je wel Dineke,