Je leest er steeds vaker over. Kleine kinderen die volwassenen doelbewust treiteren in een restaurant. Dat je romantisch met je geliefde aan een tafeltje zit en dat dan zo’n mini wezentje van amper 2 turven hoog het lef heeft om je tête a tête te bederven. Klein als ze zijn, weten ze je pakken waar het pijn doet. Middelen als jengelen, huilen, zeuren, gillen, rond rennen, druk doen en driftbuien worden niet geschuwd. Nu het zomervakantie is en de bijpassende ouders in deze periode wat minder vaak binnenshuis eten, kun je van een ding zeker zijn: ze maken weer restaurants onveilig.
In dit blog zal ik nader ingaan op dit fenomeen. Bovendien zal ik haarfijn uitleggen waarom een huilend kind in een restaurant irritant is en hoe je het dragelijker kan maken.
Begin dit jaar las ik op internet een berichtje over een Canadees restaurant waar krijsende kinderen verboden waren. Vol interesse las ik het artikel. Op internet zag je langzaam 2 kampen ontstaan. Mensen die het er helemaal mee eens zijn. Maar ook mensen die het te gek voor woorden vonden. Toen al, dacht ik: “Hier MOET ik iets mee”. Maar ik parkeerde het blog even in de ijskast. Toen deze week het verhaal van een restauranteigenaar opdook die tegen een peuter tekeer ging, wist ik dat mijn tijd gekomen was. De tijd is daar om uit te leggen waarom een huilend kind in een restaurant irritant is.
Inhoud van dit blog
Huilende kinderen in restaurants
Een krijsend of huilend kind in een restaurant. Wie kent het niet? Waarschijnlijk deed eigenaresse Darla Neugebauer, van restaurant Marcy’s, wat veel anderen hadden willen doen. Want zeg eens eerlijk hoe graag zou je niet dat kind willen vertellen dat het zijn kop moet houden? Het lucht vast meer op dan je stil verbijten terwijl je over het irritante gejank heen een conversatie met je tafelgenoot probeert te houden.
Op internet waren er dan ook veel lovende woorden voor deze vrouw. Een volwassene die het aangedurfde om een 3 jarige in het gezicht te schreeuwen. Heel moedig. Dat zonder beschermende kleding of gebruik te maken van wapens. Dit jaar won Caitlyn Jenner nog een prijs voor haar moed. Maar gezien de bijval die Darla op internet kreeg, denk ik dat we volgend jaar een extra grote plek moeten reserveren voor alle volwassenen die het aandurven om kleine kinderen in hun gezicht te schreeuwen als het huilen hen iets te veel wordt.
It refers to a time when people could discipline someone else’s child if necessary because they had earned that right by being a presence in that child’s life long before any reprimand occurred.
It takes a village to raise a child
It takes a village to raise a child. En internet heeft een stukje makkelijker gemaakt om vanaf een veilige afstand mee te helpen om andermans kind op te voeden. Hoezo individualisering van de samenleving? We zijn juist hartstikke betrokken! Hoe vaak hoor je wel niet “Iedereen kan kinderen nemen, maar voor andere zaken moet je een cursus doorlopen”. Ja, opvoedende ouders, zie het als verdienste wanneer niet alleen maar je (schoon)moeder, het consultatiebureau, andere moeders, willekeurige voorbijgangers maar ook vreemden op internet- en social media je helpen om van jouw kind een fatsoenlijke wereldburger te maken. Bovendien vindt men dat het daar recht op heeft.
De opmerking “It takes a village to raise a child”, klopt in dit verband niet. Darlena Cunha van Time Magazine verwoordt het op prachtige wijze “This adage stems from a time when real-life communities actually existed, when neighbors and friends and extended family lived close together. It refers to a time when people could discipline someone else’s child if necessary because they had earned that right by being a presence in that child’s life long before any reprimand occurred. These village adults knew not only their names, but their ages and who their siblings were and how incredibly irrationally frightened they were of bees. They had asked the kids for help gardening or mowing lawn, and they had offered emergency child care when their parents needed help. They were, in all actuality, a village working together to raise the children.”
Dat is dus ook het verschil met het hedendaagse dorp. Want datzelfde (internet) dorp draagt liever niet bij aan andere kosten die kleine kinderen met zich meebrengen. Vraag ze niet of ze mee willen betalen aan de kinderbijslag want dan luidt het opeens “Ik ga niet bijdragen aan die fokpremie. Dan moest je maar geen kinderen nemen.”Maar ik als moeder van 3 kinderen geef het toe: een huilend kind in een restaurant is irritant.
Toch ben ik niet te spreken over een volwassenen die zich dan zo laat gaan en het kind in haar gezicht schreeuwt. Als je collega’s je irriteren houd je je ook in. Laat staan bij een kind. Wees dan moedig en spreek de ouders er op aan. En aan de andere kant snap ik ook de ouders uit dit verhaal niet. In zo’n geval had ik mijn kind allang opgepakt en waren we er van door gegaan.
Toch houdt het fenomeen mij wel bezig. Vroeger hoorde je veel minder over deze irritatie. Of hadden volwassenen toen andere middelen om dit soort dingen met elkaar te delen? Het roept toch een aantal vragen bij mij op:
- ging men vroeger minder vaak uit eten met kleine kinderen?
- gedroegen de kinderen zich vroeger dan beter in een restaurant?
- hadden volwassenen vroeger een hogere irritatiegrens?
- als de vorige generatie dan zo goed was in hun kids restaurant-proof op te voeden, waarom zijn die skills dan niet doorgegeven aan de huidige generatie opvoeders?
Buitenshuis eten met een klein kind
Waarom kleine kinderen bewust je restaurantbezoekje verpesten weet ik niet. Ik ben geen pedagoog. Maar mocht je ooit gedacht hebben waarom neem je als ouder een klein kind mee naar een restaurant? Dan kan ik je daar wel een antwoord op geven.
- Ik heb ook nog een eigen leven. Ken je dat van die vrienden die nadat ze een baby kregen opeens BURGERLIJK werden? Op zaterdag boodschappen voor een week halen. Op vrijdagavond thuis willen blijven in plaats van stappen. En naar kindvriendelijke plekken gaan? Bijna iedereen zweert dat hij/zij nooit zo wordt. En dat is dus ook waarom ze met hun kids uit eten gaan. For old times sake. Omdat je ook nog een eigen leven hebt.
- I need a break. Voorheen kwam ik nog wel eens ergens. Mijn dochters hebben de leeftijd dat ik ze tegenwoordig buiten de deur kan meenemen en een opgetrokken wenkbrauw voldoende is om ze weer netjes in de pas te laten lopen. Maar ja dochter van 9 weken is een ander verhaal. Na een hele week binnen de 4 muren van mijn huis te zijn verbleven, wil….nee MOET ik er in het weekend af en toe eens uit. Man heeft een carrière (lees, kan dagelijks ontsnappen naar zijn werk in de Randstad) en mijn leven gaat over kinderen, luiers en andere dingen. Tuurlijk het geeft veel voldoening. Tuurlijk heb ik zelf voor gekozen. Klopt allemaal. Ik ben heel gezegend. Maar zo nu en dan wil ik even een pauze. Even iets doen wat niet kind-gerelateerd is. Voor de volwassene in mij.
- Ik heb geen zin om zelf te koken. Yep toen ik nog geen kinderen had, had ik zomers ook niet altijd veel zin om te koken. Lang leve de diverse restaurants die mijn stad rijk was. En nu met kinderen heb ik ook nog wel eens van die momenten. Dan wil ik 1 keer per maand bijvoorbeeld niet zelf voedsel in elkaar flansen dat ze toch niet lusten. Yep, hoe durf ik… .
- Restaurants zijn niet exclusief voor kinderlozen. Tenzij er adults only op een restaurant staat, neem ik aan dat wanneer ik betaal ik er ook gebruik van mag maken. Het is niet dat mijn kinderen de boel afbreken, maar het kind-zijn stopt niet zodra ze over de drempel een restaurant binnenstappen. Ook dan zullen ze misschien soms van opwinding iets te luid praten, naar dingen wijzen, rond willen lopen om dingen te ontdekken. Mits ze andere restaurantgangers niet storen en personeel niet in de weg lopen, heb ik daar geen problemen mee.
Als ik me opgelaten voel door een van mijn kinderen gaan we gewoon naar huis. Ook wanneer een van mijn meiden overduidelijk de bokkenpruik op heeft. Dacht je als omstander dat jij alleen last had van een huilend kind? Echt niet! Ook menig ouder vindt het vervelend dat zijn kind het overduidelijk niet naar de zin heeft. Als ouders is het inderdaad wijs om in sommige gevallen de maaltijd af te breken en weer huiswaarts te keren. Maar soms heb je die optie niet omdat je bijvoorbeeld op doortocht bent. Toen je vertrok leek buiten de deur eten nog een goed idee, je huis is net te ver weg dus je moet even een tussenstop maken. Maar helaas in het zicht van de haven protesteren je kinderen. ( I hate it when that happens.)
Een huilend kind zegt niks over je opvoedkwaliteiten
- Een momentopname zegt niks over iemand ouderschapskwaliteiten. Je ziet niet hoe ze ’s nachts uit bed komen om hun kind te troosten. Of een afspraak afzeggen omdat hun kind ziek ik. Beoordeel een ouder niet op wat je toevallig in een restaurant ziet.
- Okay een huilend kind is misschien irritant. Maar luidruchtige hardop bellende personen ook. Of personen die om de haverklap selfies nemen en hun voedsel fotograferen.
- Kinderen leren door doen. Uit eten gaan moeten kinderen leren, maar dan moeten ze wel die mogelijkheid krijgen. Verwacht niet meteen dat ze voor deze cursus een 10 halen. Deed jij vast ook niet.
- Die ouders vinden het waarschijnlijk ook niet leuk. Dat ze het gedrag proberen te negeren ( ja proberen, want ze hebben het heus wel door wat hun kind doet of dat omstanders verwachten dat ze ingrijpen) betekent niet dat ze het niet zien. Ken je het gezegde: alles wat je aandacht geeft, groeit? Nou dat geldt ook bij kinderen je kunt ze positieve en negatieve aandacht geven, Maar soms houdt gedrag vanzelf op wanneer een kind ziet dat het geen effect heeft.
- Zij hebben ook betaald voor het eten dus mogen er zijn. Net zoals jij of als dat stelletje daar in de hoek dat overdreven zit te kleffen.
- Probeer niet andermans kinderen op te voeden. Waarschijnlijk waardeerden jouw ouders dat niet toen jij klein was. Mocht je ooit zelf kinderen willen, dan zal je ontdekken dat de beste stuurlui aan wal staan en je te pas en te onpas opvoedadvies krijgt.
- Was jezelf als kind zo voorbeeldig in een restaurant? Ik niet! Ik vond het geweldig om met het pepervaatje boven een kaars te strooien. Dat gaf pas mooie vlammen. Of suiker toe te voegen aan mijn cola. Dan bruisde het zo mooi! En oh die mand met pepermuntjes voor na het eten. Wat was het een sport om ongezien toch een extra te pakken zonder dat iemand het zag. Op weg naar het restaurant had ik het er al met mijn broertje over wat we nu weer stiekem wilden gaan doen. Nu pas bezef ik dat mijn ouders waarschijnlijk iets minder blij waren 🙂
- Ga later uit eten. Kids eten meestal vrij vroeg. Ergens tussen 17.00 uur en 19.00 uur. Nederlands als we zijn gaan ze na Sesamstraat naar bed. Dus wil je geen last van ze hebben? Ga dan rond 20.00 uur. Dan zullen de meeste gezinnen de restaurants al verlaten hebben.
6 tips voor uit eten met kinderen
- Kies een kindvriendelijke restaurant. Mijn moeder zei altijd dat Mac Donalds geen restaurant is en dat niet onder de noemer ‘uit eten gaan’ valt. Klopt, daar kan ik niks aan toevoegen. Maar soms is het wel handig wanneer je met je kinderen (noodgedwongen) buiten de deur eet niet meteen een 3 sterren restaurant te kiezen. Tuurlijk die frietjes zijn niet lekker. Tuurlijk het is niet romantisch. Maar een huilend kind een chique tent draagt ook niet bij aan de sfeer. Kies een kindvriendelijk restaurant uit. Eentje waar men gewend is aan kleine kinderen. Eventueel een speelkamer of speeltuin heeft. Kids tijdens het wachten voorziet van kleurplaten en het menu iets is wat ze lusten. Eet een klein beetje mee. Stop kinderen bij thuiskomst zo snel mogelijk in bed en besteld bij Thuisbezorgd dan nog wat volwassen voedsel wat je bij kaarslicht onder het genot van een glas wijn naar binnen spoelt.
- Planning is key. Veel ouders zullen beamen dat de avondspits thuis ook niet de meest rustige fase is. Na een dag die in de vakantie vaak (gek genoeg) idioot vroeg begint. Is de energie aan het eind van de avond op. Klieren, jengelen huilen? Het hoort er allemaal bij! Wil ik thuis uiterlijk om half 6 ’s avonds aan tafel zitten, dan begin ik vaak al tegen kwart voor 5 met het koken. Ik weet dat mijn kinderen die tijdspanne trekken. Met uit eten gaan is het ook handig om hier rekening mee te houden. Wil ik dan om half 6 eten, dan ga ik niet tegen half 6 naar een restaurant maar al eerder. Zo zorg ik ervoor dat inclusief bereidingstijd en uitkiezen van maaltijd we zo rond half 6 kunnen eten. Last minute vertrekken, dan nog moeten kiezen wat je wilt eten van de kaart en rekening moeten houden met een bereidingstijd van een half uur draagt niet bij aan een rustige maaltijd.
- Ken je kind. Is je kind thuis aan het einde van de dag ook niet te genieten en heeft het dan het welbekende huiluurtje? Grote kans dat die dat ook aan het eind van de dag in een restaurant heeft. Misschien is het dan toch niet handig om uit eten te gaan. Heb je de mogelijkheid om je kind nog even te laten slapen en later op de avond als het weer wakker is te eten? Doe dat dan!
- Neem kleine stapjes. Geniet je dreumes er nog heerlijk van om na een hapje het eten over tafel uit te sproeien? Gewoon omdat zij nu in die fase zit en vol trots wil tonen dat ze dat kan? Belandt de spaghetti tijdens een maaltijd nog tegen het plafond of muur aan? Misschien is het dan beter om en restaurant voorlopig nog even te vermijden. Voor alles is er een tijd. Ook voor uit eten gaan. Wanneer het normaal doorlopen van een avondmaaltijd thuis al een enorme uitdaging is, dan is word je vast niet blij van een vreemde omgeving en de afkeurende ogen van vreemden.
- Neem iets mee voor je kinderen om zich te vermaken. In het tijdperk van iPads, smartphones en bijna overal toegang tot het gratis wifi netwerk, is het een kleine moeite om zo’n device mee te nemen naar een restaurant. Het houdt ze in elk geval even lekker bezig. Of het nu Nijntje is of zo’n Prinsessen makeover spelletje.
- Wat je zaait zal je oogsten.Tuurlijk je wilt quality time en diepe gesprekken met je gezinsleden. En ja natuurlijk ga je daarvoor uit eten. Maar eh…nou wat je zaait zul je oogsten. Eten jullie doordeweeks voor de TV? Ploft er altijd iemand later aan tafel? Mogen mobieltjes aan tafel of wordt er gebeld? Tja hoe moeten kinderen dan tafelmanieren leren? Als je thuis ook geen regels hebt met betrekking tot wat gewenst is aan tafel, geen diepe conversaties voert en het okay vindt dat ze van tafel opstaan als ze daar zin in hebben, dan zal het heus ook niet in een restaurant zomaar POEF out of the blue ontstaan.
Ik hoop dat uit eten gaan een leuke ervaring blijft. Voor mensen met kinderen als zonder en we wat meer rekening met elkaar houden. En ik hoop dat we met elkaar blijven praten in plaats van op internet tegen elkaar lopen schreeuwen.
Foto’s: Pixabay
17 Comments
Anoniempjes
17 november 2017 at 07:56ik haat kleine kinderen, niet alleen in restaurants, maar ook in het openbaar vervoer, bij evenementen, in winkels, op openbare plekken, overal eigenlijk…
ik ben daarom ook blij, dat ik me in 2006 heb laten steriliseren!
Maar ik weet nog van de jaren 80 en 90 dat uit eten gaan toen iets heel lux was, dat deed je alleen als je tonnen met geld had, of als je er een jaar voor had gespaard ofzo. Maar toen waren er ook nog niet zoveel restaurants, je had keuze uit een pannenkoekrestaurant, de chinees, de Italiaan, of heel lux eten waarbij je een loep nodig had om je doperwtjes onder je biefstukje te vinden.(Eten met een loep)
Dus uit eten gebeurde toen gewoon nauwelijks.
En wanneer papa en mama uit eten wouden, dan werd er vaak voor een oppas gezorgd, zodat papa en mama rustig van een avondje uit eten konden genieten zonder het gekrijs en gezeur.
Dat is wat ik mij kan herinneren van de jaren 80 en beginjaren 90….
Je kreeg pas later wat uitgebreidere restaurants, zoals Mexicaans, bourgondisch en steak houses….
En, vroeger bestonden er nog geen smartphones, en tablets, waar al die ouders van nu continue op zitten te turen en geen enkele aandacht meer geven aan hun omgeving en hun harem…
Ja logisch dat kinderen dan vervelend worden, als ze geen aandacht krijgen van pappie en mammie omdat ze per se om de 5 minuten op hun mobieltjes moeten kijken….
Ik ben echt blij dat ik géén kinderen heb, en ze ook nooit kan krijgen, bewust.
Ik heb vorig jaar vernomen dat er ook kind-vrije restaurants bestaan, maar… ik heb ze tot nu toe nog niet gevonden….
Graag zou ik willen weten waar die kind-vrije restaurants zijn… dan kan ik er naar toe met mijn lief…
Anne
17 november 2017 at 08:11Een restaurant bij een wellness centrum,b.v.Sanadome in Nijmegen,dat restaurant kan je ook bezoeken dacht ik zonder van de wellness gebruik te maken.
In een thermen mogen geen kinderen onder de 12 jaar komen en ik heb nooit overlast gehad daar,soms zijn er een paar,hooguit 2-4 kinderen boven de 12 met hun ouders in de baden,maar die gedragen zich super ! Heerlijk daar !
sunny mama
30 juli 2015 at 10:46Ik denk dat tip 6 je allerbelangrijkste tip is. En ik denk ook dat ik je kan vertellen waarom kleine kinderen ‘bewust’ (want hoe ‘bewust’ zijn ze nou eenmaal op die leeftijd?) je etentje verpesten… Dat komt doordat ze over het algemeen wat te weinig aandacht hebben gekregen.
Ik wil hier absoluut niet met een verwijtende vinger wijzen. Het is vaak verdomd moeilijk om je kinderen de juiste aandacht te geven, al helemaal in een veeleisende samenleving als deze.
Ik denk daarom dat je dat jengelen van je kind op dat moment kunt zien als een signaal naar jezelf (zonder jezelf iets te verwijten of je er schuldig om te voelen). Het betekent vaak dat je een stapje terug moet zetten in je drukke leven en je op een positieve(re) manier moet focussen op je kind.
Ik ben ervan overtuigd dat geen enkel kind van nature ‘vervelend’ of ‘moeilijk’ is. Maar ik ben er ook van overtuigd dat de overgrote meerderheid van de ouders hun stinkende best doen en dus niet bewust hun kind tekort doen.
Karen
24 juli 2015 at 11:08Goed geschreven Josan. Ik kan me vinden in veel van je punten. Al vind ik zelf wel dat sommige ouders echt te veel tolereren en hun kids te lang laten jengelen. En dan heb je ook van die ouders die zelf niet op hun kinderen letten. Dat zie je veel bij de strandtenten. Zitten ze lekker te borrelen en dan moet ik hun kind gaan troosten omdat het een schommel tegen zijn hoofd heeft gekregen. Niet okay!
Josan
24 juli 2015 at 11:16Karin je hebt helemaal gelijk. Dat is inderdaad de andere kant van het verhaal. Vooral op plekken waar meer mensen zijn ( zwembad, strand, speeltuin), hebben sommige ouders nogal de neiging om te denken dat anderen wel op hun kind letten. Heel vreemd. Al zijn er meerdere je blijft zelf verantwoordelijk. En zoals ik zeg, voor sommige kinderen is een restaurant gewoon echt te veel gevraagd.
lin mommysworld
24 juli 2015 at 08:57Ik denk dat mensen vroeger gewoon lekker uiteten gingen en zich niet zo bezig hielden van wat anderen mensen dachten als je kind begon te huilen.
Wij gaan echt vaak uiteten en tuurlijk zet Luca wel eens een gil op. Maarja dat is 3 sec en ga ik niet voor thuisblijven hoor. Veel vrienden die dan zeggen : Oh dat jullie dat doen…. onze zou dat niet kunnen hoor.,… Nee die ouders zijn van te voren al bang dat hun kind daar vervelend zal doen en trekken zich dus alles aan van wat een ander daarvan vind zonde!
Tamara
24 juli 2015 at 08:16Ontzettend goed geschreven stuk! Ik kwam het stuk over de restauranteigenaresse ook tegen en hoewel ik eerst dacht: ‘hoe kun je nou tegen een kind schreeuwen?’ Toen ik las dat dat meisje al een uur aan het schreeuwen en huilen was, had ik er al wat meer begrip voor. Ik had als ouders dan gewoon mijn kind opgepakt en was weggegaan. Met onze oudste gingen we heel vaak uit eten, die kleurde wat en hoorde je niet. Onze middelste moet gewoon even af en toe zijn benen strekken, geen probleem, lopen we even naar de speelhoek. Of ik met een baby erbij uit eten zal gaan? Ik denk jet voorlopig nog even niet.
Josan
24 juli 2015 at 09:30Klopt, wat die eigenaresse deed valt niet goed te praten. Aan de andere kant verdient wat die ouders deden ook geen schoonheidsprijs.
Nanouk
24 juli 2015 at 02:35Wij zijn één keer uit eten geweest met onze baby van toen 3 maanden. Hij heeft het niet eens gemerkt. Onderweg er naar toe was ie al in slaap gevallen en hij heeft de hele avond in de wieg vd wandelwagen geslapen. Nu is hij 8 maanden en heeft duidelijk z’n temperament gevonden. Wij gaan de komende jaren niet uit eten 😉 Zou me zo ongemakkelijk voelen als anderen zich aan hem zouden storen. Wie weet naar het pannenkoekenhuis met speeltuin, dat moet vast lukken. Gelukkig vind ik pannenkoeken ook lekker en hou ik niet van chique restaurants.
Ik heb me zelf trouwens nog nooit geërgerd aan kinderen in een restaurant. Misschien een stukje tolerantie of begrip?
Selena
24 juli 2015 at 00:11Ik heb heel veel geluk met mijn dochtertje. Iets wat ze heel goed kan is lang tafelen en genieten van al het eten en wisselende smaken. Ik vind het dan ook echt leuk om afentoe te gaan eten met zn 3. Vaak kies ik voor een lunch ivm moeheid in de avond maar soms is het uiteten en dat gaat prima. Inderdaad niet op dagen dat ze niet in haar hum is, ik ga dan bijtijds en mocht het niet gaan dan vind ik het geen probleem om met een doggy bag naar huis te gaan.
Julia
24 juli 2015 at 00:04Leuk geschreven! Huilende kinderen zijn overal irritant. Voor sommige dingen zijn die kleintjes gewoon nog te jong. Het is ook maar net hoe de ouders er mee omgaan trouwens!
Isra bint Ali
23 juli 2015 at 22:44De eerste keer toen ik met mijn dochter naar een luxe restaurant ging, was toen ze nog een paar maanden oud was. Ik was al 7 jaar samen met mijn man en we wilden ergens wat eten.
We zaten midden in de restaurant (alle tafels zaten dicht op elkaar) en toen had mijn dochter honger. Tja, wat moet je dan? Ze begon te krijsen. Echt drama.. haha. Ik kon ook niet naar de toilet met d’r om haar te voeden. Ik vind persoonlijk dat restaurants een plekje moeten hebben (desnoods een kruk ergens achter om borstvoeding te geven) maar helaas zijn vele restaurants niet baby-proof.
Ik snap wel dat mensen gefrustreerd raken, maargoed.. waar moet je anders je kind dumpen, denk ik dan..
Lilian
23 juli 2015 at 22:20De eerste keer dat wij met dochterlief naar een restaurant gingen kon ze net lopen. Toen kwamen we binnen en keek iedereen verschrikt onze kant op: “Nee, daar gaat mijn fijne avond!” We namen haar toen de hele tijd tussen de gangen door mee naar buiten en lieten het restaurant zien (want zolang stilzitten kan natuurlijk niemand) en het was supergezellig. Op een gegeven moment gingen er zelfs mensen naar huis die langs ons tafeltje liepen: “Wat is uw kindje lekker rustig zeg”. Dus tussendoor wandelen is een tip & niet te laat eten. 9 van de 10 keer als ze vervelend is heeft ze honger. Dus wij zitten gewoon om vijf uur in een restaurant. Dat is er ook altijd overal plek 😉
Nicole
23 juli 2015 at 21:31Oooh echt een geweldig goed stuk zeg!
Hier gaan we eigenlijk niet meer echt uit eten met de dreumes erbij.
Ik kan en wil niet van haar verwachten dat ze uren op haar stoel zit. Ik vind een kwartier al super knap! Dus nemen we haar niet mee. Of t moet bij t restaurant 2 deuren verder zijn want als ze daar rondloopt is dat geen probleem, zij zijn net zo gek op onze kleine meid..
Josan
23 juli 2015 at 21:51Dank je wel. Je hebt helemaal gelijk. Ik moet het nu ook weer opnieuw ontdekken wat kan. Kan me ook niet herinneren dat ik ze al op vrij jonge leeftijd mee nam.
Daantje
23 juli 2015 at 21:16Wij hebben het voorlopig even opgegeven om uit eten te gaan met ons dreumesje erbij. Het is gewoon niet leuk / gezellig om constant bezig te moeten zijn met wat hij allemaal doet, wil enz. Uit eten is voor mij ontspannen en even met mijn man kunnen praten. Als ons zoontje erbij is komen we daar amper aan toe. Dat gecombineerd met de hoge prijs maakt dat ik het liever niet meer doe… Ik eet dan liever gewoon thuis. Dat is voor ons zoontje ook prettiger trouwens, hem doen we nog geen plezier met uit eten gaan, zo lang moeten zitten wachten etc.
Josan
23 juli 2015 at 21:49Gelijk heb je. Dan vraag je wel heel veel van zo’n kindje