Dit veranderde mijn kijk op vriendschappen op de basisschool voorgoed

Zoals bij zoveel kinderen bestond de basisschoolloopbaan van mijn dochter uit speelafspraakjes, verjaardagsfeestje en tal van andere activiteiten waarbij klasgenootjes betrokken zijn. Destijds dacht ik dat dit zou bijdragen aan vriendschappen op de basisschool die voor altijd duren. Maar inmiddels weet ik wel beter… .

Als ouders vinden we het belangrijk dat onze kinderen sociaal zijn. Beter nog: we zien graag dat ze veel vrienden hebben. Het kopen van al die verjaardagscadeautjes kost misschien wel een klein fortuin.Maar dat hebben we er graag voor over. Zo leuk is het nou ook weer niet als jouw kind altijd dat kindje is die niet wordt uitgenodigd voor feestjes.

Mijn vriendschappen op de basisschool

Als kind had ik een goede tijd op de basisschool en ook veel vrienden. Ik mocht op voldoende kinderfeestjes komen. En met gym werd ik altijd binnen de top 5 van meisjes gekozen. Of ik nu populair was of niet, boeide me niet zo. Het liefst speelde ik met kinderen met wie ik veel overeenkomsten had. En die net zoals ik ongecompliceerd waren. Als ik terugkijk, is er maar 1 ding wat ik jammer vond uit die tijd. En dat is dat ik een aantal keer verhuisde. Daardoor verwaterde het contact. Naarmate ik ouder werd, besefte ik steeds meer dat ik eigenlijk geen enkele vriendin heb die ik al vanaf de basisschool ken.

Zo gaat het bij mijn dochters

Dat wilde ik voor mijn eigen dochters graag anders. Vandaar dat ik ze ondanks mijn scheiding op dezelfde school liet. En wat speelafspraakjes betreft altijd ontzettend mijn best deed. Het jaarlijkse slaapfeestje waarbij ik mijn dochter van een campingterrein moest ophalen dat op 3 kwartier rijden van ons huis lag? Geen probleem. Zelfs niet als dat betekende dat mijn zaterdagmiddag naar de knoppen was. Me in allerlei bochten wringen zodat dochter toch met haar beste vriendin kon spelen? Ondanks dat die moeder haar kind nooit kon ophalen of brengen? En er altijd wel iets was waardoor het nooit soepel ging? Omwille van mijn dochter tolereerde ik het. Tegen de tijd dat mijn dochter in groep 8 zat, had ze een heuse squad met vriendinnen. die elkaar dagelijks appten

Groep 8, het magische jaar

Het groep 8 kamp vormde in alle opzichten dan ook het hoogtepunt van haar hele schoolcarrière. Hierna was de hele groep hechter dan ooit tevoren. Waarschijnlijk had dit ook te maken met het naderende einde. Maar er werden nog de nodige schoolfeesten, poolparty’s en discofeesten georganiseerd in de weken voorafgaand aan de zomervakantie en het definitieve einde. Na de vakantie nog een gezamenlijke Halloweenoptocht georganiseerd. Maar daarna werd het verdacht stil. In de ouder app althans. Ik ging er vanuit dat buiten ons blikveld nog heel wat besproken werd in de verschillende app groepjes. Het zou immers nog wel even een tijdje duren voordat ze op hun nieuwe scholen vrienden gemaakt hadden. Die vriendschappen op de basisschool stonden immers als een huis. Maar niks is minder waar.

Ik ben verbaasd

Toen mijn dochter 4 maanden later haar slaapfeestje hield, zat daar geen enkel voormalig klasgenootje bij. Behalve het meisje dat samen met haar naar dezelfde school gegaan was. Toen ze haar voormalige beste vriendin op de fiets tegenkwam, had die haar niet eens gezien. En toen ze afgelopen vrijdag met mij meeging naar het schoolfeest van haar voormalige basisschool een groepje ex-klasgenootjes tegenkwam, voelde ze ook niet echt de behoefte om zich bij hen aan te sluiten. Ondanks verschillende pogingen van mijn kant. Het bleek dat ze elkaar al maanden niet meer gesproken hadden.

Noem het naïef maar met alle moderne communicatiemiddelen van tegenwoordig had ik dit niet verwacht. Dat het contact minder intensief zou worden, dat vind ik logisch. Gelukkig hoeft dat ook niet op social media. Maar ik had wel verwacht dat het meer zou zijn dan bij mijn generatie.

Waar doe je het dan voor?

Afgelopen vrijdagavond was voor mij dus wel even een reality check. Alle goede bedoelingen ten spijt: 8 jaar vriendschappen op de basisschool, kan dus in 9 maanden verwateren. Met de kennis van nu kan ik zeggen dat:

• De vriendinnen waarvan ik vroeger al dacht: “Wat ziet ze toch in hen?!” het dus ook niet overleefden. Op en gegeven moment worden de onderlinge verschillen te groot en het aantal overeenkomsten te klein en heb je te weinig te bespreken.
• Ik me een stuk minder in bochten had hoeven wringen om koste wat het kost speelafspraakjes met haar beste vriendin door te laten gaan.
• Ik me dus ook niet zo schuldig hoef te voelen over als ik een kindje niet mag of liever niet over de vloer heb. Grote kans dat je ze na deze school toch niet meer ziet.

Ik vind het frappant om te zien dat het meisje dat pas in groep 8 bij haar op school kwam en die ze nu nog maar 1 jaar kent, nu haar beste vriendin is. Naar dezelfde vervolgopleiding gaan, bleek een grotere bepalende factor te zijn voor of een vriendschap het overleefd, dan hoe lang ze elkaar kennen.

Tegelijkertijd ben ik blij dat er een groot leeftijdsverschil zit tussen mijn oudste en jongste dochter. Bij Grace moest ik dit allemaal nog leren en ervaren. Nu Chloe naar school gaat, weet ik veel beter wat ik verwachten kan qua ontwikkeling en de bestendigheid van vriendschappen op de basisschool. Ik weet nu heel goed waar ik mijn grenzen stel.  Zonder mij daar ook maar een seconde schuldig over te voelen. De dagen dat ik op een snikhete zaterdagmiddag naar de middle of nowhere reisde om mijn kind van een camping af te plukken, liggen definitief achter mij.

Ook leuk om te lezen:

• Nee, met dat kindje mag je niet spelen
• Mijn kinderen hoeven het kindje dat nooit wordt uitgenodigd niet uit te nodigen

Volg je mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?

Photo by Eye for Ebony