VLOG ziekenhuisopname dag 3 en 4: We mogen naar huis!!!

Ik begin inmiddels te wennen aan wonen, werken en leven in het ziekenhuis. Elke dag heeft zijn eigen ritme die begint met opstaan, wassen en aankleden. Dan vlug mijn bed opklappen zodat de schoonmaakster erbij kan. Hoe eerder ze de kamer heeft schoon gemaakt hoe beter. Dan kan ik hem weer uitklappen en lekker op het bed zitten of eventueel een middagslaapje doen. In de morgen komt de kinderarts altijd even langs om de bevindingen met ons te bespreken. Miss C ligt natuurlijk aan allerlei apparatuur dus men krijgt voldoende data van haar binnen om een goed beeld te krijgen over het verloop van haar ziekte en of ze vooruitgang boekt.

klik hier als je de video niet kan zien

Vooruitgang boeken doet ze zeker. Al zijn het steeds wel kleine stapjes. Dag drie begon met een bezoekje van de pedagogisch medewerker. Ook al was het dan weekend, dat betekent niet dat er niks gebeurt. In eerste instantie begrepen we niet zo goed waar we deze mevrouw voor nodig hadden. Maar haar idee om Miss C een activity gym te geven, was een schot  in de roos. Hier is ze de hele ochtend lekker zoet mee geweest. Ze heeft een tv boven haar bedje hangen, maar ik ben er meer voorstander van dat ze gewoon met speelgoed speelt. Ik vind het dan ook mooi om te zien dat het ziekenhuis daar extra aandacht aan besteedt en medewerkers je daarbij kunnen helpen.

De waarnemend arts was erg tevreden. De hartslag was weer een stuk lager dan de dag er voor. Ook het zuurstof ging goed. Okay, het zat aan de lage kant maar zeker niet meer zo kritiek als eerst. In de loop van de ochtend was haar zuurstofgehalte zo stabiel dat ik haar in de middag eindelijk even zelf in bad mocht doen. Heerlijk vond ze dat. Ze genoot met volle teugen. Het maakte haar niet eens uit dat het een klein badje was. Ook ik vond het geweldig om haar zo bezig te zien. Na het badje werden alle plakkertjes op haar lichaam en het neusbrilletje verwijderd. Wat een vrijheid. Eindelijk konden we haar even echt oppakken en knuffelen. Dat lieten we ons dan ook geen twee keer zeggen. Eerst speelde ze uitgebreid met papa en later met mij.

Ja, men durfde voorzichtig aan het er zelfs te hebben over dat als het zo goed bleef gaan we morgen (zondag dus) naar huis mochten. Het zou afhankelijk zijn van de nacht. Je begrijpt waarschijnlijk wel dat we in de zevende hemel waren. Nee, ze was nog niet beter maar het vooruitzicht dat ze thuis mocht uitzieken, stemde ons hoopvol.

Helaas was de hoop van korte duur. Tegen de avond werd duidelijk dat het zuurstofgehalte tijdens de slaap gewoon echt gevaarlijk laag was. Het kapje met zuurstof werd er weer bijgelegd. Deze zou in de loop van de nacht worden vervangen door wederom een neusbrilletje. Ook was het niet meer zeker dat we de volgende dag naar huis mochten. Hoewel de teleurstelling natuurlijk groot was, begrepen we het ook wel. Haar veiligheid gaat voor alles. Liever een dagje langer in het ziekenhuis dan een dagje te vroeg en in de loop van de week weer terug moeten.

Na dit brak de vierde opnamedag aan. Weer een nieuwe arts, maar wel eentje die tevreden was over haar. Miss C was erg vrolijk, nieuwsgierig en kraaide van pret. Op de vraag of ik haar opgeknapt vond, antwoordde ik volmondig ja. Zo vrolijk, lief en nieuwsgierig kende ik haar weer. Ook is haar ademhaling hoorbaar rustiger. Ze klinkt minder benauwd in vergelijking met een paar dagen eerder. Toen was ze echt een meisje die met rood aangelopen wangen tevergeefs naar zuurstof hapte. Wat had ik het te doen met haar! Vergeleken daarbij was het een verschil van dag en nacht. Ook bleek dat men vroeg in de ochtend haar zuurstof had uitgezet. Dat wist ik niet! Maar ze deed het goed zonder. Zelfs in haar slaap. Dat wilde ik namelijk wel heel zeker weten.

De arts zou aan het begin van de middag terugkomen en ons dan vertellen of we weg mochten. Ik doodde de tijd met wat filmpjes maken ( komt ooit nog op mijn blog), mijzelf te trakteren op een kopje warme chocolademelk en gezellig met baby te spelen en te knuffelen. Ik zette niet meteen al mijn hoop erop. Maar terwijl ik even een hapje ging eten en man bij een slapende Miss C bleef, kwam het verlossende antwoord: We mochten naar huis!
Wat waren we blij. Het voelde als een enorme opluchting. Samen met de woensdag zijn we toch ruim vierenhalf dag in het ziekenhuis geweest. We wisten niet hoe snel we onze spullen moesten pakken en Miss C aankleden. Nadat de verpleegster haar het dapperheidsdiploma had uitgereikt (super leuk) verlieten we ziekenhuis Rijnstate en gingen we met de auto op weg naar huis.

Thuis moesten we eerst even bijkomen. Daarna schroefde ik mijn kastje in elkaar en maakte de vloer schoon. Toen we naar het ziekenhuis gingen, was ik namelijk volop bezig mijn kamer een make over te geven en dat alles stond nog precies zoals ik het had achtergelaten. Voordat ik de nacht weer in mijn slaapkamer kon slapen, moest daar nog wel het een en ander aan gebeuren. Daarna deed ik boodschappen. Dat was echt wel even een moment waar ik mijzelf toe moest zetten en waarbij het huilen mij nader stond dan het lachen. Pas thuis merk je hoe moe je bent. Ik weet niet eens goed waardoor. Er is geen moment geweest waarop ik wanhopig was, maar uiteindelijk doet het blijkbaar toch meer met je. Vreemde omgeving, slecht slapen je kind zo kwetsbaar zien… . Hoe lief het personeel ook was. Het is niet mijn thuis. Tijdens het boodschappen doen, besefte ik dat ik gewoon echt gesloopt was. En dan moet ik (ja want ik ervaar het echt als MOETEN) morgen weer werken. Wat had ik mijn vakantie toch anders voorgesteld dan daarvan een werkweek in het ziekenhuis te verblijven

Ook kwamen haar zussen in de loop van de avond weer terug van hun vader.  Kreeg ik lieve persoonlijke cadeautjes van de meisjes. Ze hadden zich allebei erg zorgen gemaakt om hun zusje “Want we hebben haar nog helemaal niet zo lang”. Super lief zo betrokken als de twee anderen zich voelen bij haar. Er moest dan ook veel geknuffeld worden.

Deze hele week houden we Miss C thuis van de opvang. Leven we dag voor dag en zien we wel wat de toekomst brengt. Jullie allemaal super bedankt voor jullie medeleven, lieve reacties en gebeden.

Liefs, Josan