Dit meisje kent het verschil tussen een middel- en wijsvinger niet

Mijn jongste dochter heeft een eigenaardig trekje. Ze wijst dingen niet aan met haar wijsvinger, maar met haar middelvinger. Genant! Maar toen we deze week afscheid moesten nemen van het consultatiebureau zag ik er de humor wel van in…. .

Het consultatiebureau en ik zijn geen beste vriendjes. Het instituut vind ik best nuttig. Bij je eerste kind dan. Maar als het kind numero 3 is en je krijgt nog precies dezelfde ongevraagde tips en adviezen, houdt het wat mij betreft op. In plaats van af te dwingen dat het systeem op de schop moet, deed ik iets anders. Ik ging gewoon niet.

Het kind mankeert niks aan haar oogjes

Probleem opgelost. Dat dacht ik tenminste. Ik was duidelijk geweest. Had zelfs gebeld om het te melden. En ook nog gemaild zelfs. Alleen had te vroeg gejuicht. Ik kreeg post. Of ik toch nog even langs wilde komen. Voor een wissewasjes zoals de ogentest. In eerste instantie belde ik niet, maar toen ze me begonnen te SMS stalken, liet ik toch maar wat van me horen. Ik kom niet. De vrouw die de telefooncentrale bemande, probeerde me nog te overtuigen. Maar toen ik adrem antwoordde dat het kind niks aan de oogjes mankeert, was zij ook uit het veld geslagen.

De laatste keer consultatiebureau

Twee jaar later een nieuwe brief. Maar deze keer was ik blij. Het zou ons laatste bezoek aan het consultatiebureau zijn. Van de ervaring met haar zussen wist ik dat er tijdens dit bezoek ook een vaccinatie zou zijn. Maar daar maakte ik me niet zo druk om. Mijn grootste uitdaging was het groeiboekje terugvinden. Inclusief vaccinatiekaarten. Die eerste vond ik terug die tweede niet. Maar dat ontdekte ik pas bij het opmeten en wegen van peuter. Ik was allang blij dat ik nog een badjas mee had genomen. Wat kon mij nog gebeuren?

De grote ogentest

Eh… een onverwachte ogentest. Misschien kwam het omdat ze het alsnog wilden weten en nu een kans roken. Misschien ook wel omdat een vast onderdeel is van dit laatste bezoek. Ik weet het niet. In elk geval had ik niks geoefend. En kneep ik hem wel een beetje. Of je kind nu wel of niet goed ziet, elke ouder weet dat als je kind er geen zin heeft je geen schijn van kans maakt. En mijn kind is daar geen uitzondering op.

Maar ze was in een goede bui. Wilde wel blokjes stapelen. Een rondje tekenen met een pen. Maar *mijn hart maakte een sprongetje* ook wel aanwijzen waar de opening in het cirkeltje zat. En dat deed ze heel goed en heel geconcentreerd. Eerst keek ik voor mij uit naar het bord. Maar toen ik achter mij keek, moet ik mijn best doen niet in lachen uit te barsten.

Middelvinger

In plaats van boven, links, rechts of onder dochter dochterlief met haar vinger aanwijzen aan welke kant de opening zich bevond. Dat deed ze heel goed. Alleen gebruikt ze niet haar wijsvinger, maar middelvinger. Dit heeft ze van haar vader. (Nee, echt!) Die scrollt ook altijd op beeldschermpjes door zijn middelvinger te gebruiken. En ergens nemen ze dat soort dingen toch over. Maar een kniesoor die daar op let. Het kind is klaar voor de volgende stap: de jeugdarts op school. En dat van die middelvinger zal ze vast de komende jaren wel afleren….

Ook leuk om te lezen:

• 10 momenten waarop ik me DOOD schaamde voor mijn kinderen