Er was een tijd dat ik als gescheiden vrouw heel weinig begrip kon opbrengen voor vechtscheidingen. Uiteindelijk wil je toch als ouders wat het beste is voor je kind? Zet je je eigen ego en pijntjes aan de kant om het welzijn van je kind voorop te stellen. Toch? Toen las ik het verhaal van een moeder. Zij was zo’n heks van een ex. En voor het eerst begreep ik haar (pijn) een beetje.
Stel je voor je bent getrouwd met de liefde van je leven. Eerst gelukkig maar na een tijdje vooral getrouwd. Verliefdheid gaat weg en maakt plaats voor liefde en misschien wel kinderen. Natuurlijk je hebt ook wel door dat het niet meer koek en ei is. Maar hey, dit is een fase…na regen komt zonneschijn. In goede en in slechte tijden. Toch?
Inhoud van dit blog
De verlatende partij
Dan komt er opeens abrupt een einde aan jullie relatie zoals je het kende. Niet als in, we gaan eerst nog in therapie, tijdelijk uit elkaar of we doen een open relatie om zo de passie weer wat op te rakelen. Nee het is gewoon klaar. Over. Van de andere partij hoeft het allemaal niet meer. In dit proces heb je twee partijen. Voor de achterblijver valt het rauw op zijn/haar dak. Voor de verlatende partij kan het ook een lastige keuze geweest zijn, maar die heeft tenminste iets meer tijd gehad om er over na te denken. En het te verwerken.
Een ongelijk rouwproces
Stel dat jij nog in dit rouwproces zit en de verlatende partij is al weer heel gelukkig met een ander. Jouw voormalig gezin uit elkaar gerukt en verscheurd omdat de ander de keuze maakte die jij nu opgedrongen krijgt. Waarbij er misschien wel sprake was van overspel. Hoe zou jij je dan voelen? Als je papieren van een advocaat krijgt of je je verworvenheden als fulltime moeder even in wilt ruilen omdat de ander laat weten graag co-ouderschap te willen. Dus dat je nu een parttime moeder bent? Stel dat jullie in goede tijden besloten dat jij de kinderen zou doen. En nu is jouw rol uitgespeeld. En wordt misschien wel gegeven aan die nieuwe partner. Het is net zoals The Script in break even zingt “ When a heart breaks, no it won’t break even.
Vechtscheidingen
Soms is dit hoe vechtscheidingen verlopen. Je krijgt met iets te maken waar je helemaal niet om gevraagd hebt en opeens wordt er verwacht dat je daar maar aan mee werkt. Doe je dat niet, dan word je verweten dat je niet het belang van je kind voorop stelt. Ben je kinderachtig, zuur of onvolwassen. En misschien klopt dat ook wel. Maar in hoeverre zette degene die met een ander aanrommelde de belangen van het kind voorop? Uiteindelijk deed hij/zij toch ook maar wat ze zelf wilden zonder rekening te houden met iemand? En nu word je door een brief van rechter of advocaat gedwongen om de droom van de ander enigszins te verwezenlijken. Het is toch niet zo erg verwonderlijk dat sommige mensen daar nu niet bepaald warm voor lopen en zich miskend voelen?
Van partners naar ex-partners
Als je uit elkaar gaat, is daar vaak al heel wat aan vooraf te gaan. Het vertrouwen naar elkaar toe is ver te zoeken. De hele nieuwe ontstane situatie is nieuw en daar moet je ingroeien. Je weet wat je aan elkaar hebt toen je nog partners was. Hoe erg je een ander kan vertrouwen of juist niet. Maar hoe je als ex-partners bent, is een nieuw hoofdstuk. Dat brengt veel onzekerheid met zich mee.
Co-ouderschapsplan
Nog zo’n wonderlijke constructie is het co-ouderschapsplan. Zoals mijn mediator gewoon nuchter zegt “Als het voor scheiding niet vlekkeloos verliep, moet je niet raar opkijken als het dat na de scheiding ook doet”. Soms omdat men elkaar dwars wil zitten, maar soms ook omdat iets op meerdere manieren uitlegbaar is en we vaak toch geneigd zijn het ten gunste van onszelf uit te leggen. Toen wij na het eerste jaar het co-ouderschapsplan evalueerden bleken er heel wat afspraken te zijn, die in de praktijk niet werken of teveel ruimte voor onduidelijkheid laten. Zoiets moet je vooral ervaren en tegen aan lopen. Het is een kwestie van trial en error. Als de relatie al zo verziekt is, is dit soms gewoon de druppel die de emmer doet overlopen.
Nieuwe relaties
Het co-ouderschapslan houdt de mogelijkheid voor een nieuwe relatie open. Er zijn leuke bonuspapa’s en mama’s maar ook genoeg boze stiefmoeders- en vaders. Niet omdat ze de kinderen slecht behandelen, maar wel omdat ze stoken en voor extra spanningen zorgen. Het co-ouderschapsplan bevat de gemaakte afspraken tussen ex- partners omtrent hún gezamenlijke kinderen. Heb je zoals ik, met je nieuwe man een kind, dan staat deze daar buiten. Ook mijn man heeft niet echt veel te zeggen over ons co-ouderschapsplan. Deze wordt elk jaar geëvalueerd maar dat gebeurt tussen mij, mijn ex en de mediator.
Special snowflakes
Nieuwe partners blijven daar buiten. Maar als puntje bij paaltje komt worden zij wel geacht zich ook aan die afspraken te houden en er aan mee te werken. Waar in de meeste gezinnen gelijke monniken gelijke kappen geldt, zijn mijn dochters dus special snowflakes die hun eigen regels en privileges hebben op basis van gemaakte afspraken tussen mij en hun vader. Je hoeft niet bijzonder intelligent te zijn om te begrijpen dat dit een broeinest van irritaties kan zijn. Nieuwe partners die daar misschien wel helemaal niet aan mee willen werken. Duidelijke gezinsregels die voor iedereen gelden, zijn namelijk best wel prettig zonder dat exen bepalen wat er achter iemands voordeur gebeurt. Ex-partners die de ander ervan beschuldigen zich niet (geheel) aan de gemaakte afspraken te houden.
Het einde van vechtscheidingen
Voor mij is het dit jaar 5 jaar geleden dat wij uit elkaar gingen. We tekenden de papieren aan de keukentafel zonder tussenkomst van advocaat. Dus geen vechtscheiding. Een lange tijd bekeek ik vechtscheidingen dus ook vanuit mijn eigen situatie. Maar ik besef dat ik niet weet wat een ander doormaakt…hoe het is om dagelijks geconfronteerd te worden met iets wat je daardoor lastig een plekje kan geven.
Nog wonderlijker vind ik altijd als initiatieven om het aantal vechtscheidingen terug te dringen, worden geleid door mensen die überhaupt niet eens gescheiden zijn! Co- ouderschap en alles 50-50 willen verdelen is mooi. Maar zolang je kinderen bij de geboorte niet de achternaam van vader én moeder kan geven zoals in sommige andere landen waardoor moeders na scheiding vaak niet meer dezelfde achternaam als hun kinderen hebben hebt. Constant opnieuw moet uitleggen dat zij de moeder zijn. Is er in Nederland nog een hele lange weg te gaan, qua verwachtingen dat je alles gewoon eerlijk door de helft kan delen en mensen daar zonder morren aan meewerken.
Ook leuk om te lezen:
- Waarom je niet bij elkaar moet blijven voor de kinderen
- 5 jaar gescheiden, wat zijn de gevolgen voor mijn kinderen?
- Alimentatie betalen voor stiefkinderen goed idee?
Volg je mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?
Uitgelichte afbeelding via Shutterstock
3 Comments
Iris
17 september 2016 at 13:01Mijn ouders zaten in vechtscheiding. Wat zeg ik: zitten. Inmiddels zijn we 12 jaar verder en mijn vader kan nog steeds zijn excuses niet aanbieden. Dat heeft ervoor gezorgd dat hij zowel mijn zusje als mij niet meer ziet, al een jaar of 7. Ik heb zelfs mn moeders achternaam genomen. Vind het wel fijn dat die mogelijkheid er in Nederland is. Scheidingen.. Bluh. Heeft ook mijn kijk op het huwelijk en “tot de dood ons scheidt” heel erg veranderd hah!
Merel
17 september 2016 at 07:57Ik begrijp wat je zegt. En toch vind ik dat je als ouder over jezelf moet heenstappen, ongeacht wat de relatie je heeft gegeven. Maar goed, bekijk het ook vanuit mijn eigen situatie. Ben gewoon niet rancuneus aangelegd, er is heel veel misgegaan in mijn relatie destijds maar was ik niet zelf verantwoordelijk om in die situatie te blijven? Net als hij trouwens. Vind echt dat sommige mensen niet zo egoïstisch moeten zijn en dienen te handelen in het belang van het kind, ook de ouder die vreemdging. Dat zou al een hoop schelen.
Ilse van Kreanimo
16 september 2016 at 16:24Vechtscheidingen zijn erg!
Maar ik begrijp het ook wel hoor.
Vaak als het om geld gaat en zoals je zelf zegt als je in verschillende fases zit in het proces kan het heel verkeerd lopen!
Ik zie op school ook ouders waar het allemaal perfect loopt en die het netjes uitgewerkt hebben.
Vaak zijn dat de ouders die beiden een nieuwe liefde hebben en dus rust hebben gevonden.