Update: hoe gaat het nu met ons?

Daar is hij dan: mijn eerste blog van dit jaar. Eigenlijk mijn eerste blog sinds een hele lange tijd. Het was tijd. Tijd om weer een stem te geven aan alles wat ik wil vertellen en delen met jullie. Tijd voor een update. Tijd om jullie vraag: hoe gaat het nu met ons te beantwoorden.

Dat ik sinds lange tijd weer een blog schrijf, is een een proces van weken geweest. Ik betrapte mezelf er op dat ik steeds vaker met een laptop voor mijn neus zat. Weliswaar bleef het vel papier leeg, maar het was een begin. Ik merkte dat het weer begon te kriebelen. Ook al wist ik de juiste woorden niet. Dus hier ben ik dan… .

Hoe gaat het nu met jou?

Hoe gaat het nu met jou? Veel mensen willen weten weten hoe het met mij gaat. Zo nu en dan ben ik online op Instagram maar nog vaker schitter ik door afwezigheid. Bewust. Er zijn dagen waarop ik namelijk al genoeg heb aan bestaan. Dat als ik opsta, een fijne werkdag heb en een goede moeder ben voor mijn kinderen dit het hoogst haalbare is. Missie geslaagd, morgen weer een nieuwe dag.

Heel wat weken ging ik zo door op de automatische piloot. Doodmoe van alles maar ook niet in staat om eraan te ontsnappen. Gewoon naar voren kijken en er het beste van maken. Ooit komt er licht aan het einde van de tunnel. Ik besefte dat ik er nog niet daar was waar ik wilde zijn, maar ik was al een stuk verder dan een jaar geleden. De dagen waarop ik me goed voel, minder moe en ook behoefte heb aan nieuwe dingen meemaken nemen toe. Als ik over de toekomst nadenk, zie ik dat positief in.

Studie afgerond

In november slaagde ik voor mijn Communicatie studie. Een prestatie waar ik enorm trots op ben. Iedereen die ooit gestudeerd heeft terwijl ze al kinderen had, weet hoe onmogelijk dit soms is. Plande ik op welke dagen ik aan een studieopdracht wilde beginnen, zul je zien dat mijn kind ziek is. Waardoor ik alsnog in de nacht voor de deadline aan de bak moest. Vreselijk! Toch zorgde het er in alle gevallen wel voor dat ik de opdrachten met een voldoende kon afronden.

Lees ook: 7 gewoontes die mij als moeder helpen om een productieve dag te hebben

De enige keer dat ik op tijd begon aan een opdracht, was namelijk ook meteen de keer dat ik een onvoldoende haalde. Zo verschrikkelijk ontmoedigend! Bovendien zorgde het voor een flinke dosis stress. Dit kon ik er absoluut niet bij hebben. Ik zag het namelijk al gebeuren dat ik moest herkansen in december. Ik was al aan het einde van mijn Latijn. Hoewel ik het niet leuk vond, was falen tegelijkertijd ook heel bevrijdend voor iemand zoals ik die faalangst heeft. In plaats van alles zelf doen, schakelde ik de hulp in van mijn intervisiegroep en mentor. Stelde ik mij kwetsbaar op en leerde ik in dit proces ook dat ik niet altijd Super Josan hoef te zijn.

Update: hoe gaat het met de kinderen

Net zoals Grace een jaar bij haar vader woonde, heeft ook Bailey besloten om dat dit jaar te doen. Het bevalt haar goed en ik ben nooit het type ouder geweest dat hier dan moeilijk over doet. Grace woont de helft van de week bij mij en de kleintjes wonen ook nog onder een dak. Als ik straks eigen woonruimte heb, zullen Chloé en Novan 5 dagen in de week bij mij wonen. Of dit in de toekomst minder wordt, weet ik nog niet. Maar op dit moment denk ik dat dit hen de meeste rust en stabiliteit zal geven.

Ik verwacht dat als we niet meer onder een dak wonen, dat zeker de jongste kinderen hier wel even aan moeten wennen. In de zomermaanden ben ik dan ook met Chloé naar de psycholoog geweest om het allemaal een plekje te geven. Aan de ene kant begrijpt ze heel goed waarom we uit elkaar gaan. Hoe jong ze ook is; ook haar vielen bepaalde dingen op en die kan ze haarfijn benoemen. Bovendien; ik kan van haar vader scheiden, zij moet leren om te dealen met zijn ASS. Zo nu en dan heeft ze daar de grootste moeite mee. Ergens verandert er ook helemaal niet zoveel voor haar. Ze is gewend dat ik het het leeuwendeel van de opvoeding op me neem. Dat blijf ik ook in de nieuwe situatie doen. Novan is nog te jong om het allemaal te begrijpen.

Huizenjacht

Met het afronden van de scheiding, stond ik ook meteen voor de grootste uitdaging; een huis vinden. Dat ik maar heel kort in ons huidige huis zou wonen, wist ik al een langere tijd. Sterker nog; ik wilde niet eens verhuizen omdat ik wist dat het maar voor kort zou zijn en ik liever in ons oude huis was blijven wonen. Maar die optie was uitgesloten, dus moest ik op huizenjacht.

In een woningmarkt die compleet gestrest is, was dat zeker een uitdaging. Regelmatig was ik een van de zovele geïnteresseerden. Daarnaast is het ook enorm wennen om van een huis dat anderhalf jaar oud is, naar een huis dat 25 jaar oud is te gaan. Basisvoorzieningen zoals dubbel glas bleken helemaal niet de standaard. Wat betekende dat ik naast al het geld dat ik overbood ook geld opzij moest zetten om het huis bewoonbaar te maken. Het was telkens de kunst om voldoende te bieden zodat je überhaupt in aanmerking komt. Terwijl je aan de andere kant er ook voor moet zorgen dat je voldoende geld overhoudt voor klussen. Eind vorige week kreeg ik dan positief nieuws: ik had het beste bod gedaan. Inmiddels zit ik in de fase van papierwerk en ervoor zorgen dat ik de financiering rondkrijg. Ik vind het vreselijk spannend, maar met een beetje geluk wordt dit het allereerste grote mensenhuis wat ik in mijn eentje koop.

De toekomst

Voor het eerst sinds een lange tijd zie ik uit naar de toekomst. Kijk ik uit naar klussen in mijn nieuwe huis. Maar ook naar samen met de kinderen in ons nieuwe huis wonen. Feestdagen samen vieren. Hoe raar het ook klinkt; ten diepste verandert er eigenlijk niks voor mij. Ik voedde de kinderen al jaren alleen op, ging al jaren alleen met ze op vakantie. Was gewend aan het alleen zijn. Wat er wel veranderd is, is begrip en hulp van buitenaf. Toen ik nog getrouwd was en alles alleen moest doen, verwachtte men dat ik vanwege mijn status wel op hulp kon rekenen. Nu mijn status veranderd is, snappen ze wat voor een bergen ik verzet om dingen mogelijk te maken.

Ook het daten heb ik weer opgepakt. Niet omdat het nu meteen tot iets serieus moet leiden. Na al die jaren van alleen zijn, vond ik het in het begin vooral leuk om met mensen te praten. Plezier te hebben en een leuke tijd samen. Het gevoel te hebben dat je leeft. Andere dingen meemaken en nieuwe ervaringen te krijgen. Mijn mislukte huwelijken hebben me niet verbitterd gemaakt. Maar ook niet wanhopig. Ik weet wat ik in mijn eentje kan; een man moet van goede huize komen en echt iets toevoegen als hij onderdeel van ons leven wil zijn. Sinds kort heb ik iemand leren kennen met wie het klikt. Ik geloof niet in de ware, maar kan wel zeggen dat we in het weekend van Valentijnsdag romantisch een weekendje weg gaan… .