“Coca-cola met POEP” klonk het triomfantelijk uit de mond van mijn lachende peuter. Haar leidster keek bedenkelijk en nam even de moeite om me het een en ander uit te leggen….

Er was een kindje jarig geweest. Zoals de traditie op het kinderdagverblijf luidt, mogen ze dan trakteren. Naast ‘Lang zal ze leven’ en ‘Er is er een jarig’, hebben ze nog een eigentijds verjaardagsliedje. ‘Coca Cola met prik…’, op de welbekende wijs van Happy Birthday to you.

Coca Cola met poep

Ik vind het mooi dat dit kan. Zonder dat er meteen een ouder gaat steigeren over hoe ongezond Coca Cola wel niet is. Dat we het die kleintjes niet moeten aanleveren of iets dergelijks. Nee, laat ze gewoon kind zijn en lekker liedjes zingen. Het is niet alsof ze er iemand kwaad mee doen. Nou ja de meeste kinderen niet. Die van mij is dus weer een compleet ander verhaal. “Waarschijnlijk zal je haar een rare tekst horen zingen, maar zo hebben we het haar niet aangeleerd.”

Uit pure nieuwsgierigheid vroeg ik wat ze dan zong. Een jongetje verderop hoorde ik iets zingen wat op poep leek. Maar mijn eigen kind zat nog heel geduldig te spelen dus ik kon me niet voorstellen dat ze het gehoord had. Haar leidster probeerde zo zachtjes mogelijk “Coca Cola met poep” te zeggen. In de hoop dat geen enkel kind het zou horen. Maar helaas; kleine potjes hebben grote oren. Ditmaal hoorde mijn dochter het ook en schaterlachend kwam ze op me af.

De poep-en-piesfase

Ik had het haar nog niet eerder horen zeggen dus stiekem was ik wel een beetje vertederd. Totdat ik hoorde dat mijn kind de aanstichtster van het kwaad was. Dankzij haar kennen de overige kinderen dus de nieuwste versie. Oeps, foutje. Alhoewel? Het is een typisch gevalletje appel valt niet ver van de boom.

Als kind zat ik ook jaren in de poep-en-piesfase. Als mijn oudste dochters nu bij mij waren zouden ze hun wenkbrauwen optrekken bij het woord ‘zat’. Nog steeds schiet ik in de lach als ik zomaar onverwachts het woordje poep hoor. Ja, echt dat durf ik best toe te geven. Maar tot nu toe was het me redelijk gelukt deze guilty pleasure vooral voor mijzelf te houden. Blijkbaar kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Dus alle andere moeders wiens kind(eren) dankzij mijn kind nu opeens een vies woord kennen: sorry!

Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook