Vrouwen schijnen dol te zijn op bevallingsverhalen. We lezen graag het bevallingsverhaal van een ander en vertellen er ook graag over. Als ik zo om mij heen kijk op de verschillende mama blogs klopt dit ook. Moeders delen persoonlijke details over bevalling, kraamtijd en zwangerschap. Ook zelf voel ik mij er inmiddels iets minder oncomfortabel bij om zwangerschapsupdates met mijn lezers te delen. Enkele lezers zal het waarschijnlijk niks boeien. Toch heb ik ook al veel andere vrouwen online ‘ontmoet’ hierdoor.
Ik vind het leuk om te weten welke andere vrouwen ook eind mei begin juni zijn uitgerekend. Het voelt toch een beetje als een exclusief clubje waar niet iedereen toegang tot heeft. Met nog enkele weken voor de boeg, lopen heden en verleden wat meer door elkaar. Ik besefte dat ik nog nooit het bevallingsverhaal van Miss G. gedeeld heb. Beter laat dan nooit.
Toen ik moeder werd van Miss G was ik 23 jaar. Nog net. Enkele dagen later zou ik mijn 24ste verjaardag vieren. Stiekem vroeg ik mij af of mijn eerste kindje en ik dezelfde geboortedatum zouden delen. Of ze eerder kwam of misschien wel de gevreesde 2 weken later dan uitgerekende datum. Als first time mommy to be had ik geen idee. Ik wachtte geduldig. De wijze woorden van mijn bevallingscursusleidster galmden nog na in mijn hoofd: “Als de uitgerekende datum gepasseerd is en er is nog niks gebeurd, ga er dan niet op zitten wachten maar ga gewoon weer verder”. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ik was toch heel nieuwsgierig naar wat mij te wachten stond.
Inhoud van dit blog
Het begin van mijn bevallingsverhaal
In de tussentijd hield ik mij bezig met praktische taken. De babykamer was al lang klaar. Ook de babyuitzet was gewassen en lag netjes gestreken in kast en laatjes. Voor de te verwachten kraamvisite had ik al 2 zakken soesjes met witte chocolade en roze witte muisjes gemaakt. Ja, ik was er helemaal klaar voor. Enkele appartementen verder was mijn buurmeisje ook al bevallen. Tijdens de zwangerschap waren we ongeveer gelijk op gegaan. Ook zij had een dochter gekregen. Hoe leuk ik het ook vond om alvast een glimp op te vangen van wat mij te wachten stond, het was niet mijn kindje.
De uitgerekende datum kwam en ging voorbij zonder dat er iets gebeurde. Ergens was ik toch wat teleurgesteld. Ik was er vanuit gegaan dat mijn dochter eerder geboren zou worden. Dat hoorde je vaak genoeg. Maar dat gebeurde niet. Toen ook dé datum passeerde zonder dat er iets gebeurde, moest ik toch wel even mijn moed bij elkaar verzamelen en vechten tegen de gedachte dat het misschien nog wel 2 weken zou kunnen duren. Na een goede huilbui, verzamelde ik de dag erna weer mijn levenslust en ging verder met mijn leven. Precies zoals ik geleerd had. Die avond zouden mijn zwager en schoonzusjes komen om te werken aan een toneelstuk voor het 30 jarig huwelijksfeest van mijn schoonouders. Ik had genoeg bezigheden om handen om er voor te zorgen dat er op tijd eten op tafel stond en het huis schoon was.
De vliezen breken
Terwijl mijn man en ik zaten te eten voelde ik iets raars. Een soort ‘pang’. Instinctief bewoog ik mij zo snel mogelijk naar de wc. Er sijpelde iets langs mijn benen naar beneden. Een vloeistof die ik niet helemaal thuis kon brengen en zoet rook. Mijn man pakte een schaaltje en gaf deze aan mij. Zo kon ik het opvangen en er even aan ruiken. Het rook zoet en ik vermoedde dat zojuist mijn vliezen waren gebroken. We belden de verloskundige die bevestigde dat dit vruchtwater was en dat de kleur helder was. Niet gek veel later kwamen de overige familieleden binnen om samen aan het stukje te werken. Ze wisten ervan maar beloofden niks tegen mijn schoonouders te zeggen. Ik begaf mij naar de slaapkamer en bleef in bed. Ondertussen kwamen langzaam maar zeker de eerste weeën opzetten. Alle voorbereidingen ten spijt: i kon ze slecht handelen.
De ontsluiting schiet niet op
Terwijl ik in bed lag, probeerde ik een zo aangenaam mogelijke houding te vinden. Op een gegeven moment stuurde mijn man het bezoek naar huis. Zo ik had de ruimte en privacy om in huis rond te lopen. Niet veel later lag ik op zo’n geweldig matrasje op de bank. Onder een dekentje want ik had het koud. Of nee, toch heet. Of nee ik wist het niet meer en werd gek van die wisselende temperaturen. Washandjes die liefdevol aangereikt werden, moest ik ook niks van weten. Net zo min als van eten. Alles wat ik at of dronk kwam er weer uit.
Tegen middernacht kwam de verloskundige weer. Ze checkte hoeveel ontsluiting ik had. Wel over de 5 cm maar nog steeds niet voldoende om al te mogen persen. En laat ik nu net persdrang hebben! Na een belletje met het ziekenhuis verruilde ik mijn huis voor een kraamkamer in het ziekenhuis. De rit er naar toe was een hel. Ik kon niet zitten en reageerde extreem gevoelig op licht van stoplichten en straatlantaarns. Elke drempel en bocht was een regelrechte ramp. Wat deed dat zeer! Ik probeerde mij uit alle macht aan dat handvatje boven de deur vast te houden. Alles om te voorkomen dat ik op mijn billen moest zitten want dat deed zeer en dat wilde ik niet.
3 uur onder de douche
Helaas voor mij moest ik de autostoel bij aankomst inwisselen voor een rolstoel. Al jammerend dat ik niet kon zitten, werd ik het ziekenhuis ingereden. Eenmaal geïnstalleerd op de verloskamer ging het iets beter. Men stelde voor om te gaan douchen. Het zou ontspannend werken en goed zijn voor het bevorderen van de ontsluiting. Dat heb ik geweten. 3 uur lang zat ik op een krukje onder de douche. Samen met mijn man die niet van mijn zijde week. Als de douchestraal op mijn buik terecht kwam, voelde het alsof de ijspegels op mijn rug zaten. En richtte hij de warme straal op mijn rug dan was het ook niet goed omdat mijn voorkant te koud werd.
Nadat ik na 3 uur nog maar 1 centimeter was opgeschoten was ik het zat. De moed zonk mij in de schoenen bij de gedachte dat het nog wel eens 9 uur kon duren. In een flinke huilbui gooide ik alles er uit. Ik had al dagen niet goed geslapen. Ik was moe en kon daardoor echt niet meer goed met de pijn omgaan. Ik wilde pijnbestrijding. Nu is Miss G. geboren in de periode dat je als zwangere vrouw nog geen recht op pijnbestrijding had. Het was minder gewoon dan tegenwoordig. Er moest een hele officiële procedure gestart worden waarbij een anesthesist moest kijken of hij het verantwoordelijk vond. Pech voor mij, maar deze stond net een operatie te doen en ik moest maar even wachten. Ondertussen werd ik alvast aangesloten aan het CTG apparaat.
Hoezo pijnbestrijding?
Ik moet even ingedommeld zijn want ik werd wakker gemaakt door iemand die mij vertelde dat ik eindelijk iets kon krijgen; pethidine. Zodra de spuit in mijn bovenbeen gezet was, werd ik weer ontzettend misselijk. Vlug reikte men mij een teiltje aan. Het werkte niet meteen, maar na een tijdje merkte ik dat ik slomer werd en slaperiger. Tussen de weeën door lukte het mij zowaar te knikkebollen en te ontspannen. Het maakte mij niet uit of het kunstmatig was of niet. Op de pieken van de weeën kneep ik nog steeds het dekbed fijn en schreeuwde ik het uit van de pijn. Hoezo zou pijnbestrijding de ergste toppen eraf halen? Dat is mijn ervaring echt niet.
Nu ik wat meer high was en af en toe wegviel, was het verplegend personeel ook weer gewoon bezig gegaan met de gang van alle dag. Mijn man zat aan mijn bed een Donald Duck te lezen. Ik sliep half. Af en toe reageerde ik op personeel dat mijn kamer binnenkwam. Zo hoef de ik geen broodje maar mijn man mocht deze gerust hebben. Via de grote ramen zag ik dat het morgen begon te worden. De zon kleurde de lucht langzaam maar zeker oranje. Met ogen tot spleetjes geknepen keek ik de kamer rond. Ik kon het licht niet verdragen. Ik vroeg me af hoe laat het was. Er was nog steeds geen baby en op basis van mijn berekening dat ik 1 cm per 3 uur zou opschieten, vermoedde ik dat ik tegen een uur of 3 pas een baby in mijn armen zou houden. Blijkbaar was het medisch personeel er ook vanuit gegaan want ze waren in geen velden of wegen te bekennen. Voor noodgevallen konden we op een knopje drukken, maar voor de rest was het just the two of us.
Ik voel iets!
Na een tijdje voelde ik iets tussen mijn benen. Het leek net alsof er iets naar buiten kwam. Enigszins in paniek sommeerde ik mijn man om op de noodknop te drukken. Het toegesnelde personeel vroeg wat er aan de hand was en ik riep “Ik voel iets, ik voel iets!”. Vaag dat klopt, maar op dan moment wist ik het ook niet beter te omschrijven. Nadat er een hoofd tussen mijn benen gedoken was, concludeerde men dat ze het hoofdje van mijn dochter al konden zien. Een flinke bos met haar, verzekerde men mij. Ik had volledige ontsluiting. Eerder dan ik verwacht had. De pijnlijke weeën veranderende in weeen waar ik iets mee kon. Ik mocht eindelijk persen. Met zicht op de klok, liet ik mijzelf dit geen twee keer zeggen. Op cursus had ik geleerd dat het wel 60 minuten kon duren bij een eerste kindje. Ik was dus geestelijk voorbereid en bleef mijn blik op de klok fixeren. Wee naar wee perste ik mee. Het ging mij goed af. De vermoeidheid was tijdelijk weg. Ik had meteen het juiste gevoel en de richting onder de knie. Maar het hoofdje paste er niet helemaal door. Men moest ingrijpen met een knip.
De nachtmerrie van elke vrouw die bevalt. Ergens vroeg ik me af of dat ging voelen en horen. Terwijl ze mij aankeken zei men dat de een knip gingen zetten. Ik stopte mijn vingers in mijn oren en kneep mijn ogen stijf dicht. Ik wilde het niet horen, ik wilde het niet weten. Ik was 23 en veel te jong voor dit vond ik zelf. Maar ik voelde en hoorde ook niks. Het was gebeurd voordat ik het wist en met de daarop volgende wee, werd Miss G. geboren. Ik was totaal verbaasd want volgens mijn klok waren er nog maar 20 minuten verstreken. Ik had nog 40 minuten!
Iewwww, bah nee niet!
Doordat een verloskundige aanstalten maakte haar bij mij te brengen werd ik weer wakker geschud. Helemaal in paniek reageerde ik “Iewwww, bah nee niet! Maak haar schoon ik kan niet tegen bloed!” en een verbouwereerde verloskundige droop af met mijn dochter en maakte haar een stukje verderop schoon en trok haar de eerste babykleertjes. Toen pas besefte ik het: ik was moeder. Ik schaamde mij dood voor mijn eerste reactie. Nadat ook de placenta was geboren en ik iets minder high was van de pethidine wilde ik ook graag mijn eigen kind vasthouden. Aan het voeteneind was men bezig de boel te hechten. Ik had pijn, maar hield mij flink. Mijn blik vast op mijn dochtertje hier had ik het allemaal voor gedaan. Vol bewondering lag ik stil naar haar te kijken. Een mooi fijngebouwde poppetje met een flinke bos zwart glad haar. Ze keek met grote ogen de wereld in. Ik was opslag verliefd, durfde haar amper aan te raken. Ze was zo perfect mooi!
Voor altijd verliefd
Dat verliefde gevoel is nooit meer overgegaan. Elke keer als ik naar mijn eerstgeborene kijk, dan voel ik die onbeschrijfelijke liefde. Ze was zo gewenst. Door haar geboorte ben ik niet meer wie ik was, maar een ander rijker persoon. Haar aanwezigheid in mijn leven heeft mij zoveel antwoorden gegeven op een stukje van mijn verleden. Jarenlang was ik geadopteerd geweest zonder familie connectie. Mijn dochter gaf mij voor het eerst inzicht in wat aangeleerd is en wat echt van mij is. Ik ontmoette na al die jaren eindelijk iemand met wie ik dezelfde genen deelde. Dit meisje heeft een hele bijzondere naam gekregen boordevol symbolische betekenis. En elke keer als ik naar haar kijk, is het alsof ik haar voor het eerst bekijk zoals in de verloskamer.
Zo dit verhaal wilde ik even met jullie delen. Binnenkort lees je op dit blog het bevallingsverhaal van Miss B.
2 Comments
Marguerita
12 mei 2015 at 11:15Zo pittige bevalling heb je gehad zeg! Heftig dat het zo lang duurde. Gelukkig ben je het daarna snel vergeten
Vlijtig Liesje
12 mei 2015 at 10:59Mooi bevallingsverhaal. Ik merk zelf dat mijn interesse in deze verhalen nu wel minder wordt. Er was een tijd dat het me nooit verveelde.