In de afgelopen weken, heb ik al verschillende tags ingevuld. Zoals ik eerder blogde, vind ik het soms lastig om iets persoonlijks over mijzelf te vertellen. En voor mij zijn tags een fijn hulpmiddel om wat random facts over mij mijn blog op te slingeren. Meestal lees je op zondag een tag van mij. Deze blog ik vaak realtime of last-minute. Maar doordat ik afgelopen zondag uitgeteld in bed lag (yep, die laatste loodjes) kwam het er niet van. Nu ben ik via Ella (zij werkte mee aan mijn blog Digitale kinderen deel 1) genomineerd om de Tag-zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder in te vullen. Hier lees je haar antwoorden en hieronder lees je die van mij.
Zing – Wanneer zing je?
In mijn leven heb ik op heel wat koortjes gezeten dus ik zing veel. Voornamelijk in huiselijke setting als niemand mij horen kan. Ik voel me er ongemakkelijk bij om solo voor een groep mensen te zingen. Misschien zou ik het best kunnen, maar ik doe het liever niet. Voor mij is zingen iets persoonlijks. Ik zing met mijn dochters voordat ze naar bed gaan. Dan mogen ze om de beurt een liedje kiezen. Ik leer ze liedjes uit mijn jeugd en in andere talen. Samen zingen we aan tafel, in de badkamer als ik hun haren was, als we op straat lopen en in de auto. Ook zing ik nu af en toe voor de baby in mijn buik. Ik hoop dat ze straks mijn stem herkent. Dat mijn zingen haar kalmeert wanneer ze geboren is.
Vecht – Beschrijf de laatste keer dat je hebt gevochten, voor jezelf of een ander.
Als alleenstaande moeder met 2 kinderen heb ik in de afgelopen jaren hard gevochten om een nieuw leven op te bouwen. Een beter leven voor mijzelf en mijn dochters. Ik wilde niet aan alle clichés voldoen of slachtoffer worden van de omstandigheden. Maar dat was toen.
Nu ik tegenwoordig in ons ruime nieuwbouwhuis in de vinex zit, is er weinig waar ik voor moet vechten. Hoogstens tegen de drang om niet net zoals veel vinexvrouwen een eigen nagelstudio, schoonheidssalon of kapperszaakje te beginnen. Je moet toch wat overdag. Zoveel gebeurt hier niet. Misschien is mijn grootste strijd wel om mijn kwaliteit van leven niet af te laten hangen van alles wat ik nu ‘heb’. Ik weet dat ik bevoorrecht ben, maar ik ben er niet van afhankelijk omdat ik weet waar ik vandaan kom… .
Huil – Ben je snel geëmotioneerd?
Nee, totaal niet. Ik huil echt maar zo’n 5 keer per jaar en dan gaat het echt om grote dingen. Ik ben heel nuchter dus meestal denk ik bij mijzelf “Ik kan er wel om gaan huilen, maar dat lost het probleem niet op.” Die nuchterheid geef ik mijn dochters ook mee. Ze weten dat het geen zin heeft om bij mij te gaan miepen of piepen over iets onbetekenends. Ze mogen best huilen, maar ze weten ook dat wanneer ze uitgehuild zijn, ze uiteindelijk weer door moeten. Wel sta ik dan naast ze om ze weer op hun pad te helpen.
Ik merk vaak dat anderen er meer moeite mee hebben dat ik weinig huil, dan dat ik er zelf mee heb. Ergens is er toch een bepaald stereotype dat zegt dat vrouwen veel (moeten) huilen. Wanneer je dat als vrouw niet doet ben je al snel gevoelloos. Vroeger was ik daar wel gevoelig voor. Ik heb best wel wat meegemaakt. Zo ben ik in 1 jaar tijd mijn vader en baan verloren bovendien zat ik middenin een scheiding. Uiteindelijk raak je dan zo murw geslagen dat nog maar heel weinig je raakt. Maar ik had niet de luxe om ongelimiteerd te huilen. Ik moest verder.
Het enige wat mij er toen bovenop hielp en maakte dat ik door bleef gaan, was een gedachte. Ik had misschien niet mijn jaar, maar zolang ik leefde zou ik er alles aan doen om er voor te zorgen dat aankomend jaar wél mijn jaar werd. En dat werd het.
Inmiddels weet ik heel goed wie ik ben. De personen die mij echt goed kennen weten dat emotie zich bij mij niet uit in huilen. Ik ben dankbaar dat ze mij er aan herinneren dat ik er mag zijn zoals ik ben.
Bid – Hoe uit je jouw spiritualiteit? Waar geloof jij in?
Ik geloof in God en ben overtuigd christen. Met mijn gezin gaan we regelmatig zondag naar de kerk. Dat wil zeggen als we het op tijd halen. Als ik ergens een hekel aan heb dan is het aan iedereen opjagen, haasten en mopperen omdat je zondag zo nodig op tijd moet zijn. Het doel heiligt niet alle middelen, maar ik vind de weg er naar toe net zo belangrijk. Soms gaan we ook niet en maken we er een gezellig pyjamaochtendje van.
Nu ik door mijn zwangerschap wat minder comfortabel lang stil kan zitten, blijven we wat vaker thuis. Dan lees ik mijn dochters een Bijbelverhaaltje voor en mogen ze daar zelf een tekening bij maken of iets bouwen van Duplo. Ze zijn erg creatief.
Ik ben niet zo van de dogma’s, de regeltjes en moetjes. We gaan op zondag ook wel naar de dierentuin en halen een ijsje als we daar zin in hebben. Ik leef mijn dochters graag voor waar ik in geloof. Ben erg van “Evangeliseer, desnoods met woorden…”. We hebben goede open gesprekken en ik probeer bewust een klimaat te creëren waarin alles bespreekbaar is. Ze ruimte ervaren om dingen zelf te ontdekken.
Ook ben ik zondagschooljuffrouw voor kinderen in de leeftijd van groep 1 en 2 . Aan het begin van het jaar is er een heel schema gemaakt dus ik weet ook precies welk thema ik ‘moet’ behandelen. Maar ik wijk daar echt wel eens vanaf als ik het verhaal niet aansprekend vind. Dan gaan we cupcakes versieren. Ik ben sowieso niet zo van de knip-en plakwerkjes als een kind daar geen zin in heeft. Ik laat ze lekker spelen. Grote kans dat als ik kinderdienst heb de kids tegen elkaar voetballen of we een wedstrijd bliklopen doen.
Daarnaast ben ik jeugdleidster in de kerk voor tieners in de leeftijd van 12 tot 15 jaar. Dat is echt een beetje in het kader van iets doen wat buiten mijn comfortzone ligt. Nu na een half jaar kan ik zeggen dat ik aan ze gewend ben. Sommige tieners komen omdat ze van hun ouders ‘moeten’. Dan is het gaaf als ze een jeugdavond zo leuk vonden dat ze vaker komen en actief gaan meedoen. Het is leuk om ze als persoon te zien groeien en ze ruimte te geven voor twijfels en vragen. Er zijn ook tieners die het geloven even ‘on hold’ hebben gezet en het prettig vinden dat wij als leiding daar okay mee zijn. Bij ons vinden ze een luisterend oor, we pushen ze niet maar geven ze graag de ruimte om zelf dingen uit te vinden.
Lach – Wie maakt jou aan het lachen?
Mijn kinderen. Door hun uitspraken en door hoe onbevangen en oprecht ze zijn. Mijn man maakt me ook aan het lachen. Dan komt het voornamelijk omdat ik mij verspreek en hij daar een gevatte opmerking over maakt. Ik houd van mensen met humor. Intelligente humor bedoel ik daar mee. Met domme poep- en plashumor heb ik niet zo veel.
Werk – Werk je om te leven of leef je om te werken?
Ik houd van werken, ik werk veel en hard. Van huis uit heb ik wel een bepaald arbeidsethos meegekregen. Ik deed al vakantiewerk toen ik 13 jaar was. Fotorolletjes uit elkaar halen in de fabriek waar mijn vader werkte. Momenteel doe ik geen betaald werk, ik werk dus niet om te leven. Maar dat betekent niet dat ik niet hard werk. Ik geloof er in dat je met hard werken en toewijding veel kunt bereiken. Ik zet mij momenteel als vrijwilliger in voor diverse stichtingen die mijn expertise en hulp kunnen gebruiken. Ook is bloggen natuurlijk keihard werken. Maar ik vind het gaaf als ik daar de vruchten van pluk en zie dat er meer bezoekers mijn blogs lezen. En de moeite nemen een reactie achter te laten.
Bewonder – Wie bewonder jij? En waarom?
Ik bewonder mensen die er voor kiezen geen slachtoffer van de situatie te zijn. Die ondanks tegenslagen er bewust voor kiezen hun eigen pad te bewandelen en het vertikken om in de slachtofferrol te gaan hangen. Het type mensen die boven de omstandigheden uitstijgt, de strijd aan gaat met de zwaartekracht ongeacht of de slagingskans groot is. Deze mensen bewonder ik en inspireren mij.
Van welke bloggers zou jij heel graag de antwoorden op deze vragen zien?
Vlijtig liesje, Dineke van Lippenstift en luiers, Linda van Mamaliefde.
Sta je nu niet in dit rijtje maar wil je deze tag graag overnemen? Doen! Verwijs s.v.p. naar mijn blog en laat het me weten. Dat vind ik namelijk heel erg leuk!
4 Comments
Katja
10 april 2015 at 11:04Beste Josan,
Wat een oprechte antwoorden. Mooi hoor, vooral je werk met jongeren in de kerk bijvoorbeeld. Ik vind het wel een beetje alarmerend wat je zegt over wat je je dochters meegeeft over huilen. Dat jij geen ‘jankerd’ bent, is natuurlijk helemaal prima. Wellicht uiten jouw dochters zich wel graag met een tranendalletje hier en daar. Zoals jij graag de ruimte wilt om niet te hoeven huilen, zo hebben zij de ruimte nodig om wel te MOGEN huilen. Ik vind dat de maatschappij daar toch al veel te moeilijk over doet. Iedereen moet maar stoer en hard zijn. Ik ben zelf ook geen huiler, maar als iemand dat wel is, prima!
groetjes, Katja
Josan
11 april 2015 at 22:34@Katja, ze mogen best huilen als ze pijn of griep hebben. Als ze gekwetst zijn of hun dag niet hebben. Maar zoals ik schreef moet het wel om echte dingen gaan. In tranen uitbarsten omdat er meer blauwe smarties dan gele in een doosje zaten zorgt wel voor een gesprekje. Een gesprekje waarin ik ze toch wel wil laten inzien dat er ergere dingen zijn.
Ella
31 maart 2015 at 20:21Mooi blog geworden! Super dat je ‘m hebt ingevuld. Echt up close & personal!
Josan
1 april 2015 at 08:57Dank je voor nomineren. Het was ook een leuke om in te vullen.