Vijf jaar was ze en ze was boos. Verwijtend klonk het “Jij en B doen altijd leuke dingen samen! Ik voel mij buitengesloten”. Nee, ze was niet boos. Eigenlijk was ze gewoon erg verdrietig. Of het nu waar was of niet; dit was haar beleving. Voor haar was het waar.
Dat maakte dat ik toch wel even moest slikken. Ik wilde nooit zo’n moeder worden met een lievelingskind. Zo’n kind die nooit iets fout kan doen in de ogen van haar moeder. Die dat zelf ook weet. En het meest verdrietige; waarvan broertjes en zusjes ook weten dat ze daar niet aan kunnen tippen. Verbleken in de schaduw van dit geweldige kind. In mijn ogen deed ik er alles aan om mijn kinderen gelijk te behandelen. Maar blijkbaar faalde ik.
Inhoud van dit blog
Oeps ik heb een lievelingskind
Voor mij is het nooit een vraag geweest of ik van meerdere kinderen kan houden. Ik wist dan misschien wel niet hoeveel kinderen ik wilde, ik wist wel dat er genoeg liefde was. Mijn oudste dochter droeg ik op handen. Ik was 23 lentes jong. Een kind met een kind ook al vond ik mijzelf destijds heel volwassen. Ik genoot ervan moeder te zijn. Onze momenten samen. Nu met mijn derde ben ik veel meer fan van natuurlijk ouderschap dan bij haar, maar toch voelt die periode in mijn herinneringen als een fase waarin mijn oudste dochter en ik behoorlijk close waren.
Toen kwam baby nr 2
Toen kwam baby nummer 2. Alles ging goed. Totdat het misging. Dat bleef een behoorlijk lange nasleep houden. Het koste echt wel even weer wat tijd voordat ik vertrouwen in haar gezondheid had. Maar ook in mijn eigen inschattingsvermogen. Wat als? Ik dacht nu toch ook gewoon dat het een griepje was, terwijl het kind wel dood had kunnen zijn?! Maar daardoor, of juist daardoor is het wel zo dat ik haar zusje een lange tijd anders behandeld heb. Niet dat ze meer mocht. Of meer kreeg. Maar het onbezorgd kunnen genieten, de vanzelfsprekendheid van het behalen van verschillende mijlpalen dat was weg. Ze was natuurlijk al een wereldwondertje maar nu des te meer.
Dat heeft ze van haar vader
Toen Miss G 5 was, ging ik scheiden. Het werd heel confronterend duidelijk wat ze genetisch wel van mij had en wat niet. Sowieso leek haar zusje altijd al iets meer op mij. Dat vond ik soms makkelijker. Meestal weet ik feilloos wie van mijn kinderen wat heeft uitgespookt. Maar bij haar zusje weet ik vaak ook waarom. Zo was ik vroeger ook. Handcrème in een beker op het nachtkastje doen om te zien of het drijft. Totaal niet er bij stilstaan dat wanneer mama middenin de nacht nietsvermoedend een slok neemt uit die beker dit voor een onaangename verrassing zorgt. Het is confronterend maar soms kijk ik naar een exacte kopie van mijzelf. Inclusief streken en koppigheid. Door na te denken over wat ik vroeger wilde of probeerde te zeggen, lukt het mij vaak om tot haar door te dringen. Of iets duidelijk te maken. Dit is een heel natuurlijk proces. Iets waar ik amper over na hoef te denken omdat ik het herken.
Hoe gaat het nu?
In de eerder beschreven situatie was Miss G overigens boos omdat Miss B die ochtend met mij boodschappen had gedaan. Haar zusje had op 3 jarige leeftijd op de woensdagochtend vrij. Dan deden we altijd onze wekelijkse boodschappen en hielp ze mij op haar manier mee in het huishouden. Miss G moest naar school. Dat vond ze maar niks. Liever was ze gewoon met mij en haar zusje boodschappen gaan halen. Alhoewel het dan niet aan mij lag, liet ik mijn geweten niet in slaap sussen. Ik vond het een eye-opener waar ik iets mee wilde doen. Hoe?
Praten
Een van de beste manieren om mijn kinderen te begrijpen is door met ze te praten. Over van alles en nog wat. Ik werk er heel bewust aan dat er een sfeer is van openheid. Waarin ze alles kunnen zeggen. Ook als dat misschien pijnlijk is, niet leuk of niet altijd. Die openheid is belangrijk. Ik wil niet lopen zeuren over dat de toon waarop mij niet aanstaat. Laat ze eerst maar eens open en zonder schroom vertellen wat er aan de hand is. Daarna kijk ik wel of ze begrijpen dat het op een andere toontje net iets prettiger is om naar te luisteren.
Quality time
Het is even een balans vinden met 3 kinderen, maar daar waar mogelijk probeer ik ook individueel aandacht aan haar te geven. Doen we een gezamenlijke activiteit en vind haar zusje het niet leuk? Dan steek ik niet meer mijn tijd en energie erin om haar zusje te overtuigen mee te blijven doen. Die gaat lekker spelen en ik geniet van een op een tijd met mijn oudste dochter.
Bedtijd
In principe gaan alle kinderen op dezelfde tijd naar bed. We staan vroeg op dus we gaan ook vroeg naar bed. Maar meestal stop ik eerst haar zusje in bed. Daarna blijf ik gezellig nog even op de bedrand bij haar. Ik luister naar haar of we kletsen over leuke dingen.
Lezen
Mijn dochters zijn boekenwurmen. Heerlijk want dat was ik ook als kind. In heb verschillende jeugdboeken bewaard, die mijn oudste dochter van mij mag lezen. Dan praten we erover, Fris ik mijn geheugen op en geniet ik er van dat ik dit letterlijk doorgeef.
Bloggen
Nee, mijn kinderen lezen niet al mijn blogs. Daar hebben ze ook geen interesse in. Maar ze helpen zo nu en dan wel mee. Vooral mijn oudste dochter vind dit echt leuk. Ze mag graag model staan, assisteren met filmen, of zelf ook in beeld zijn tijdens een vlog. Ik vind het zo leuk om haar te zien groeien en dit samen met haar te doen. Ook is ze heel erg geïnteresseerd in andere bloggers en kent ze velen bij naam en van welk blog ze zijn.
Inmiddels is het 4 jaar later. Ja, haar zusje lijkt nog steeds meer op mij. Maar, ik ken mijn oudste dochter ook heel erg goed. Daardoor begrijp ik haar beter. Daarnaast heeft ze gezien dat ik ook echt mijn best doe haar te begrijpen. Natuurlijk baalt ze er nog wel eens van als zij naar school moet en haar zusje niet. Maar ze heeft mij nooit meer een verwijt gemaakt waardoor het lijkt alsof ik een lievelingskind heb.
Heeft jouw kind je wel eens verweten dat je een lievelingskind hebt?
Volg je mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter, Instagram, Facebook of YouTube?
11 Comments
Nathalie
28 januari 2016 at 22:07Mooi en oprecht geschreven!
Moeilijk! Zelf heb ik geen lievelingskind, ze zijn me beide even lief…
Alleen daar denkt onze jongste anders over, ik moet dan ook regelmatig horen, mama jij doet met zus veel vaker dingen. Ze vergeet echter dat ik de dingen met de oudste doe dingen zijn die moeten, therapie en veel ziekenhuisbezoekjes.
Ze benoemd het niet op die manier, maar zo voelt het voor mij als moeder wel eens.
Josan
30 januari 2016 at 08:17Wat verschrikkelijk moeilijk Nathalie. Het is inderdaad wat anders dan het hebben van een lievelingskind. Maar soms is die inbeelding heel hardnekkig.
Nathalie
30 januari 2016 at 08:17Voor haar lijkt het er op… ik hoop dat haar beeld veranderd op termijn.
Aukjeswereld
28 januari 2016 at 20:54Wat een mooie, open en eerlijk geschreven blog! Wij hebben maar één dochter dus ik kan er nog niet over meepraten helaas…
Josan
28 januari 2016 at 22:05Dank je Aukje, ik wilde er toch even open over zijn
Channah
28 januari 2016 at 10:13Mijn vriend is dus heel erg bang dat áls we ooit nog een tweede mogen krijgen, we toch een soort voorkeur hebben naar onze eerste. Hij is bang dat de aandacht niet verdeeld kan worden, en ik snap hem daar wel een beetje in. Alleen ik denk eerder dat hij zich gewoon niet kan voorstellen dat hij net zoveel van nog een kindje kan houden als zijn dochter, eigenlijk is het best wel lief, haha! Ik denk dat je als ouder echt moet proberen met elk kind quality time te hebben, en ze altijd gelijk moet proberen te behandelen, maar ik kan best begrijpen dat dit soms even een beetje fout kan gaan.
Josan
28 januari 2016 at 22:06Ja, is een uitdaging hoor Channah. Maar het is ook heel moeilijk om vooraf voor te stellen.
Nicole @ Everyday-Life.nl
28 januari 2016 at 09:58Ik heb van dichtbij meerdere voorbeelden van mensen die wel echt een lievelingskind hebben of hadden. Dat is vrij pijnlijk. Zo te horen doe je het supergoed met je meiden!
Josan
28 januari 2016 at 22:07Dank je Nicole, ja je hoort er wel eens over. Dat vind ik zo pijnlijk.
Karen
28 januari 2016 at 09:04Er zijn wel mensen die echt een lievelingskind hebben, ik heb dat van heel dichtbij mee gemaakt (gelukkig ben ik het niet zelf of andersom), maar ik vind het vrij heftig. Ook wat het met de ontwikkeling van iemand (degene die achter wordt gesteld) doet. Ik zou die moeder soms wel willen schoppen.
Josan
28 januari 2016 at 22:08Dan sta je ook zo machteloos te kijken. Lijkt me vreselijk