Opvoeding

Strafregels schrijven, dat is toch niet meer van deze tijd?!

22 november 2016
strafregels-schrijven-dat-is-toch-niet-meer-van-deze-tijd-goodgirlscompany

Ik had nooit verwacht dat ik mijn kind strafregels zou laten schrijven. Dat wil zeggen, totdat ik tegen een situatie aanliep, waar ik zelf ook even geen raad meer mee wist.

Als het op opvoeden aankomt weet ik waar ik sta; ik ben een strenge moeder. Maar over het algemeen ben ik wel rechtvaardig. Er zijn duidelijke grenzen. Worden deze overtreden? Dan kan dit eventueel consequenties hebben. Het ligt aan de situatie of de verklaring. Ik straf niet om het straffen, maar wanneer het nodig is ga ik het ook niet uit de weg. Dat weten mijn kinderen. Over het algemeen hebben ze aan een half woord of een veelbetekenende blik genoeg.

strafregels-schrijven-goodgirlscompany

Met mijn handen in het haar

Er zijn ook situaties waarbij ik even met mijn handen in het haar zit en twijfel hoe te reageren. Dat gebeurde toen het bedtijd was. Terwijl ik beneden de laatste restanten van de dag opruimde, waren de oudsten al naar boven om zich gereed te maken. Heerlijk joh, dat oudere kinderen op een gegeven moment zelf hun pyjama aantrekken en hun tanden poetsen. Mijn taak is inmiddels ingeperkt tot napoetsen, een verhaaltje lezen, liedjes zingen en ze daarna lekker warm in hun bed te stoppen. Meestal gaat dat goed. De snelheid waarmee dit gebeurt kan enigszins te wensen overlaten. Maar deze avond zag er goed uit; een dochter was al klaar en de ander stond nog in de badkamer. Terwijl ik de trap op naar boven liep, ving ik een glimp van haar op en mijn oog viel meteen op haar wang. Daar zat een enorme donkere vlek. Ik wist al meteen hoe laat het was… .

Toen ik de badkamer in kwam, was ik blij om te zien dat het in elk geval niet mijn MAC foundation was, waar ze aan gezeten had. Het was gelukkig ‘maar’ mijn losse poeder. De wasbak, vloer en haar pyjama zaten er onder. Ik had al meteen een vaag vermoeden wat er gebeurd kon zijn. Ik hield mijn vermoedens voor mij. En gaf mijn dochter zelf de mogelijkheid om te vertellen wat er volgens haar gebeurd was.

Help mijn kind liegt?!

Dat deed ze, alleen haar weergave van de feiten, klopte niet helemaal. Zoals zij de werkelijkheid schetste, kon het gewoon niet gebeurd zijn. Toen ze ook de tweede kans niet gebruikte om met een iets logischer verklaring te komen maar het mij in de schoenen schoof, was ik er wel een beetje klaar mee. De trap op en maar even nadenken. Maar helaas dit pakte anders uit. Ook de derde poging werd niet met beide handen aangegrepen om de waarheid te vertellen. Terwijl ik deze nu inmiddels wel kon schetsen. Maar zo was het absoluut niet gegaan. Aldus haar. Hoe dan wel werd niet duidelijk want haar eigen verklaring bleef onlogische gaten houden.

Het was een van die momenten waarop er voor je oog iets voltrekt, terwijl je in je hoofd keihard bezig bent om het te bevatten. Door mijn hoofd gingen tientallen vragen en observaties. Mijn kind liegt?! Doet ze dit nu bewust? Heeft ze überhaupt wel een beetje besef van waarheid en fictie? Liegen is een fase toch, die gaat over? Moet ik mij nu zorgen maken? Weet ik het eigenlijk wel zeker? Al ik haar nu geloof, geeft dat dan vertrouwen? Of is het op den duur gewoon zo dat ze beter in liegen wordt?

Liegen of jokken

Dat mijn kind niet altijd de waarheid vertelt, kwam niet als een donderslag bij heldere hemel. Dat had ik wel vaker gehoord. Tot nu toe was het nog nooit bij mij gebeurt. De paar opvoedkundige artikelen die ik er over gelezen had, zeiden toch dat liegen vaak een probleem van de ouders is. Veel kinderen liegen als ze niet genoeg band of vertrouwen ervaren om de waarheid te zeggen. Het is best moeilijk als die waarheid wat minder rooskleurig is of eventueel kan betekenen dat iemand boos op je wordt. Maar hey ik ben het Josan en ik ben laagdrempelig. En mijn kinderen kennen mij volgens mij goed genoeg om te weten dat ik niet zomaar boos word. Die ochtend was mevrouw er namelijk nog mee weggekomen dat ze mijn mascara gepakt had. Ik zag het in de kerk tijdens bidden dat haar wimpers net iets voller en zwarter waren dan normaal.

Ik had er wel een opmerking over gemaakt. Maar boos? Nee, hoor, eigenlijk vond ik het wel grappig. Maar hier kon ik dus niet om lachen. Vooral toen ik steeds meer door kreeg dat dochter niet voor rede vatbaar was. Uitleggen dat ik niet boos word omdat ze aan mijn spullen heeft gezeten hielp niet. Uitleggen dat ik haar graag wil kunnen vertrouwen. Maar als ze jokt (mooi woord) wordt het moeilijk om het verschil tussen waarheid en jokken te vertellen, maakten geen indruk. Het werkte juist averechts. Ze werd er alleen maar opstandig van. Tja daar sta je dan met je goede gedrag en pedagogische correctheid om je in je kind in te leven. De verbinding te zoeken en blablabla. Mijn kind had er geen zin in en hoe meer begrip ik toonde, hoe meer haar boosheid zich op mij richtte.

Mogelijke strafregels

Ik stopte met analyseren van wat er eventueel allemaal wel niet tegen het zere been van Miss Undertood aan had kunnen schuren. We hadden een leuke dag gehad. Ze had de hele kerkdienst bij mij op schoot mogen zitten, snoep eten, een nieuwe Hatchimal mogen uitbroeden en mee spelen, ijs gegeten, op een trampoline gesprongen, cadeautjes gekregen van opa en oma. Aan aandacht en verwennerij was ze niks te kort gekomen. Tijd om even serieus een paar privileges weg te strippen. De Hatchimal werd ingeleverd, geen speelafspraakjes deze week en ik liet doorschemeren dat ze mogelijk strafregels moest gaan schrijven. Dat klonk allemaal iets zekerder dan dat ik mij er over voelde.

Nee, ik lag er niet echt wakker van, maar toch…. Het hele idee dat je met de dialoog zoeken tot de kern van het probleem komt, viel behoorlijk in duigen. En wat me nog meer in verwarring bracht was het briefje die ze geschreven had en bij haar ingeleverde knuffel lag. Is het nu een kwestie van in de slachtofferrol gaan hangen en medelijden oproepen? Zijn kinderen op die leeftijd zich daar bewust van? Of doet ze dit nu zodat ze onder haar straf uitkomt en ik als moeder geëmotioneerd zeg “Zo moet je niet over jezelf praten?” Er volgde een nieuwe dag en de storm leek enigszins overgewaaid. Ze lachte zowaar om onze geintjes, werkte coöperatief mee, kletste honderduit en had een leuke schooldag gehad.

Strafregels schrijven is leuk

Zucht, tja en dan moet je consequent zijn. Doen wat je zegt. Het scheelde in elk geval dat ze na een nacht erover slapen toch besloten had de waarheid te vertellen. Fijn dat mijn mama-intuïtie er niet zo heel veel naast zat qua wat er nu werkelijk gebeurd was. En dat ik het dus aanvoelde dat ze loog jokte. Dat geeft in elk geval een beetje vertrouwen in mijn eigen kunnen. Maar het lost het probleem nog niet op…het waarom was ik nu wel benieuwd na. Wat kan ik er van leren? Bij nader inzien bleek het ook niet zo zeer aan mij te liggen aldus dochter. We gaan er samen nog aan werken om te kijken wat helpt…

En die strafregels? Ja, die kwamen er toch. Wel honderd keer, mag ze opschrijven “Laat u niet overwinnen door het kwade, maar overwin het kwade door het goede, Romeinen 12:27.” En dochter? Die vindt het prima, zit geconcentreerd met pen en note block voor zich aan de grote tafel te schrijven. Ze neemt het behoorlijk serieus. Op een goede manier…als het aan haar lag had ze het mee genomen naar bed om stiekem daar nog even het een en ander te schrijven. Zo is ze dan toch ook wel.

Opvoeden

Tja voor mij voelt het enigszins raar en onwennig om op zo’n ouderwets middel terug te grijpen. Dat stemmetje in mijn achterhoofd heeft toch de neiging om te zeggen “Daar leert ze toch helemaal niks van? Wie is er nu beter geworden van strafregels schrijven?” Maar uiteindelijk gaat opvoeden ook om wat er voor jouw kinderen jouw gezin werkt. Mijn negeren, het willen bespreken etc. werkt blijkbaar niet bij haar. Tijd voor mij om haar dat te bieden wat ze nodig heeft.

Heb jij vroeger strafregels geschreven?

Liefs Josan

Volg jij mij ook al via Google+Bloglovin’Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?

Foto’s via Shutterstock

  • Reply
    Merel
    25 november 2016 at 16:10

    Ik vind dit eigenlijk een prima oplossing; uiteindelijk zal die zin voorlopig nog wel even blijven hangen na 100 keer schrijven haha. En ze leert meteen dat liegen (jokken) echt uit den boze is.

    Zelf probeer ik dit ook na te streven, ik vertel altijd dat ik gegarandeerd minder boos word wanneer ze eerlijk is. Vooralsnog helpt dat gelukkig.

  • Reply
    Hellen
    23 november 2016 at 11:38

    Gebeurd is met een d….

  • Reply
    Marijke
    22 november 2016 at 13:29

    Nee wel een keer een opstel over waarom we te vroeg op school waren. NB door de meester uitgenodigt om de Gouden Koets te kijken, maar een andere meester wist dat niet. Zo onterecht, dat ik het nooit vergeten ben.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

[instagram-feed feed=2]