Spijt hebben van het moederschap blijft een taboe. Wanneer je gezegend bent met kinderen MOET je daar dankbaar voor zijn. Ook binnen het christelijke wereldje hoor je vaak dat de kinderwens een wegen is. Maar wat als je dat niet zo ervaart?
Mijn ex-schoonouders waren altijd uitgesproken tegen de pil. Als christenen met een reformatorische achtergrond paste dat natuurlijk binnen het beeld die ik daar over had. Ik paste als sinds mijn 8ste op kinderen dus had er geen twijfel over dat ik het kon. Maar twijfelde: stel dat ik spijt krijg van het moederschap dan kan ik niet terug?! Toch?
Inhoud van dit blog
Als je geadopteerd bent en zelf moeder wordt
Als je weet dat ik geadopteerd ben, was mijn twijfel over het moederschap misschien ook wel logisch. Ik vond kleine kinderen fantastisch. Als tiener maakte ik een fase door waarin ik elke baby geweldig schattig vond. Ik wilde er voor kunnen zonder bemoeienis van de echte moeder. Op mijn 14de ging die wens in vervulling. Ik was 2 weken lang verantwoordelijk voor mijn achterbuurjongetje en meisje. Ik kwam meteen terug op mijn ideeën: wat was moeder zijn vermoeiend!
Begrijp me goed, ik vond kinderen best leuk, maar ik twijfelde aan mijzelf. Of ik zelf wel een goede moeder kon zijn. Kon ik altijd de opofferingen maken voor mijn kind die het moederschap van mij verlangt? Hoe kon ik voor mijn kind de moeder zijn die het nodig had als ik niet een wist wie ikzelf was en een stukje van mijn identiteit miste?
Spijt hebben van het moederschap
Steeds meer vrouwen durven er voorzichtig voor uit te komen dat ze spijt hebben van het moederschap. Voorzichtig want het taboe erop is groot. Voordat je het weet word je met allerlei drogredenen en clichés om de oren geslagen. Heus de meest vrouwen weten echt wel dat ze gezegend zijn. Dat jezelf, je zus, vriendin, kennis of weet ik veel meer moeilijk tot geen kinderen kan krijgen is erg verdrietig. Waarschijnlijk ben ik niet eens in staat om de ware tragedie daarvan te beschrijven omdat ik die ervaring niet heb. Maar toch, door jou of dat leed gaat een ander haar rol echt niet meer waarderen. Voor de vorm misschien wel. Maar diep van binnen? Mwah.
Waarom voelen we ons zo ongemakkelijk bij vrouwen die aangeven spijt te hebben van het moederschap? De meeste hebben namelijk geen spijt van het krijgen van kinderen. En zoals je weet daar heb ik zero sympathie voor. Maar van mij mag je spijt hebben van het moederschap. Mag je teleurgesteld zijn in de rol die je toebedeeld kreeg. In je partner die misschien deed voorkomen dat jullie alles eerlijk zouden verdelen toen je er aan begon. Terwijl de praktijk uitwijst dat je als vrouw meestal de opofferingen maakt.
Spijt hebben van kinderen
Spijt hebben van het moederschap betekent voor veel vrouwen namelijk niet dat ze spijt hebben van het krijgen van kinderen. Dat zijn twee volstrekt verschillende dingen. En het is belangrijk om dat onderscheid te maken als het om dit onderwerp gaat. Vrouwen hebben spijt van het moederschap omdat ze daarmee een stukje over de controle van hun leven verliezen. Je geeft je vrijheid, tijd en ook je oude lichaam op. Noem dat oppervlakkig maar als je bij een man een aantal van deze factoren afpakt, snappen we allemaal dat hij gaat steigeren. Daarom zouden ze het moederschap graag ongedaan willen maken.
Spijt hebben van het moederschap, een taboe
Dit taboe onbespreekbaar laten of in de doofpot stoppen, zegt ook veel over ons als maatschappij. Blijkbaar vinden we het heel natuurlijk dat vrouwen automatisch moeder worden. Stiekem verwachten we het ook een beetje van vrouwen. Daarom voelen we ons zo ongemakkelijk bij bewust kinderloze vrouwen. Ergens vinden we dat moederschap een belangrijk onderdeel is van het vrouw zijn. Als feministische christelijke tiener stoorde het mij altijd mateloos dat ik als vrouw blijkbaar geen andere ambities mag koesteren.
Mijn vriendinnen wisten allemaal al feilloos hoeveel kinderen ze wilden. En ik? Ik twijfelde. Toen ik op het HBO zat, besefte ik steeds meer: ik hoef niet perse kinderen van mijzelf te hebben om een moeder te zijn. Nee, dat betekende voor mij niet perse dat ik een kind wilde adopteren. Alhoewel het wel tot de mogelijkheden behoorde. Ik wilde ook eventueel wel moeder zijn voor een kind die door omstandigheden niet bij zijn/ haar echte moeder kon wonen. Pleegouderschap dus.
Jij bent geen echte moeder
De oma van mijn kinderen -mijn moeder dus- merkte wel eens op dat ik niet echt een moeder ben. Waarschijnlijk zegt dit ook een heleboel over haar ideeën van het moederschap. Maar het klopt, ik ben niet echt een moeder als in de zin van dat ik me volgens een bepaald idee gedraag. Ik ben Josan en heb toevallig 3 kinderen. Ik zie moederschap niet als een bepaalde rol die ik vervullen moet. Want dat vind ik te beperkt. Ik zie het moederschap meer als een bepaalde relatie die ik met mijn kinderen heb. Binnen die relatie is er een heleboel mogelijk Maar bovenal is er ruimte voor mij als persoon om mij te ontwikkelen, verwachtingen te hebben en te koesteren. Me te verbeteren omdat ik dat zelf wil, niet omdat ik binnen de kaders van de maatschappij moet passen.
Drie kinderen later is er voor mij geen twijfel meer. Mijn angst voor het moederschap is niet omgeslagen in spijt. Het heeft mij juist bewust laten zoeken naar een invulling die bij mij past. En als ik eerlijk ben: denk ik dat we daar allemaal beter van geworden zijn:
Ook leuk om te lezen:
- Hoe om te gaan met Mom-shaming
- Ik ben te egoïstisch voor een groot gezin
- Waarom je van kinderen niet gelukkig wordt
- Alleen domme mensen krijgen kinderen
Regretting Motherhood
Sociologe Ornah Donath schrijf een boek over vrouwen die spijt hebben van het moederschap. Ze doet al heel wat jaren onderzoek naar het fenomeen regretting motherhood. Want eens een moeder, altijd een moeder.
Volg je mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?
Uitgelichte foto via Shutterstock
No Comments