Bij mijn eerste baby wist ik het zeker; ze moest en zou in haar wiegje leren slapen anders zou ze NOOIT leren om in haar eigen bed te slapen. Aldus geschiedde. Gelukkig gebruikte ik bij haar al de Leander Cradle. Zo had ik mijn baby letterlijk binnen handbereik. Het scheelde ook dat Miss G geen moeilijke slaper was. Ze sliep zowel in haar bed als op mijn buik. Dit laatste kwam nog wel eens voor wanneer ik in de middag besloot een middagslaapje te gaan doen. Stiekem genoot ik van deze momenten omdat ze dan vaak erg lang sliep. En ik dus ook. Haar zusje was een ander verhaal. Die had niet de rust om op mijn buik te slapen. Ingebakerd in haar eigen bedje ging het beste. En toen kreeg ik Miss C. Zij liet mij wat slapen betreft weer een totaal nieuwe wereld liet ontdekken. Namelijk die van samenslapen met een baby.

Nu was ik niet meteen fan van samenslapen. Alles wat ik er tot dan toe over wist was dat samenslapen met je baby leidt tot wiegendood. Dat was mij door kraamverzorgster en consultatiebureau met de paplepel in gegoten. Daarnaast had ik ook ernstig twijfels over of het ooit nog wel eens goed kwam. Lees zou leren slapen in haar eigen bed waardoor ik mijn bed en kamer weer voor mijzelf heb.

De eerste 16 weken na haar geboorte moest ze ook echt niks van haar wieg hebben. Tenminste op de avond. Wat in mijn ogen een gezellig, geborgen en bovenal veilige slaapplek was, kon in de praktijk niet rekenen op de goedkeuring van baby. Op de avond wilde het liefst tegen mij aan slapen in draagdoek. Als ik naar bed ging, ging zij ook maar niet zonder dat ze nog haar warme melk gedronken had. Zonder dat zat slapen er sowieso niet in.

Go with the flow

De eerste paar weken had ik hier best moeite mee. Tuurlijk mijn baby is geweldig. Gaaf en alles wat nieuwbakken moeders zeggen onder een cocktail van slaaptekort en hormonen. Zo nu en dan wilde ik ook gewoon even losgeweekt worden van mijn baby die voor mijn gevoel al de hele dag tegen mij aangeplakt zat. Genieten in optima forma hoor! Maar  als je zelfs tijdens toiletbezoeken een baby bij je hebt kan het wel eens zijn dat je even teveel genoten hebt.Toch ondervond ik dat mijn afzetten en frustratie niet leidde tot het gewenste effect. Ik moest er maar mee leren leven; go with the flow.  Zodra ik het omarmde werd alles beter het dragelijker. Voorlopig moesten we er samen maar het beste van maken. Wat bij mijn anderen dochters had gewerkt, werkte bij haar niet. Logisch want dit was weer een nieuw kindje met een eigen karakter, wensen en voorkeuren. Blijkbaar wilde zij gewoon graag 2 of 3 keer ’s nachts drinken en graag dichtbij mama slapen.

Ik leerde de voordelen van het co-slapen kennen. Slaapdronken klikte ik bovenkleding los, legde kind aan en sliep gewoon weer verder.  Baby liet wel los zodra ze klaar was met drinken en sliep weer verder. In elk geval tot haar volgende drinkmoment. Voor ons werkte het. Noem het laf of berekenend maar ik ging de strijd niet meer aan. Liever een baby naast mij in bed dan te moeten pendelen tussen wieg, kinderkamer en bed. Als we sliepen hadden we gewoon meer productieve slaap.

Waar komt dat idee vandaan?

Ja, voor ons werkte samenslapen. Toch vond ik het een lange tijd best spannend. Stel dat er nu iets fout gaat? In mijn achterhoofd hoorde ik toch het stemmetje van het consultatiebureau en zag ik de diverse informatiefoldertjes over het onderwerp hoe je een babybedje veilig opmaakt. Natuurlijk trof ik de nodige voorzorgsmaatregelen. Maar was ik met mijn gewicht niet de grootste vijand van mijn kind? Wat als ik nu op mijn baby ging liggen? Of is het zo dat hormonen er voor zorgen dat je niet op je kind rolt? Bovenop haar rollen deed ik nooit. Gek genoeg bleef ik meestal op mijn zijde liggen. Wel kan ik het succes van mijn borstvoeding toeschrijven aan dat ze nog steeds bij mij op de kamer slaapt. En voelt onze band ook heel speciaal. Misschien zelfs wel anders dan met haar zussen omdat we zolang zo dicht bij elkaar op de huid zitten.

Ben ik ’s nachts toch toevallig wakker en vind ik haar te dicht bij mij liggen? Dan schuif ik haar gewoon een stukje op. Zelfs als haar zussen in in de vakanties in mijn bed slapen, vormt dat geen probleem. Zij vinden het prima om aan het voeteneinde te slapen. En inmiddels begin ik mij steeds meer te verdiepen in co-slapen.

Samenslapen, een update

We zijn nu al weer heel wat maanden verder. En we hebben hem meegemaakt; de nacht waarvan ik wist dat hij ooit zou komen. Miss C sliep van 19:00 uur tot 0.600 uur door. Een hele prestatie na maanden waarin ze ’s nachts nog wilde drinken. Maar ergens voelt het ook een beetje apart. Ik ben er aan gewend geraakt. Het huiltje, haar graaiende handjes als ik haar uit haar wiegje haal. Hoe ze fanatiek happend naar mijn borst toe beweegt en er beschermend een handje overheen legt. De gesloten oogjes die genietend drinken en op den duur de gelijkmatige ademhaling terwijl ik denk “Houston…we have a sleeping baby”

Vlak voordat ze nadat het ziekenhuis ging, was ik bezig om haar beetje bij beetje kennis te laten maken met haar eigen slaapkamer. Dit ging goed. Maar het hele gedoe rondom haar benauwdheid en te weinig zuurstof krijgen heeft er toch voor gezorgd dat ze nu weer op mijn kamer slaapt. Zo kan ik haar in de gaten houden. Met haar bijna 9 maanden slaapt ze nog steeds in haar wieg. Ze is inmiddels zo vaardig dat ze, als ze op haar buik ligt, haar hoofdje voldoende op kan tillen om over de wieg te kijken. Nog even en ze zal zich optrekken en dan is het echt niet meer veilig. Dan zal ze een andere slaapplek nodig hebben. Ik weet nog niet of ze dan in mijn bed blijft slapen of op den duur toch naar haar eigen kamer verhuist.Ervaring leert dat ze met de dekens gaat spelen als ze helemaal los ligt.

Gelukkig zet Ikea tegenwoordig in op familiebedden dus de mogelijkheden zijn eindeloos. Ergens vind ik het ook wel weer grappig hoe opvoedinzichten kunnen wijzigen. Zolang je zoekt naar wat er bij jouw kind past en voor jullie gezin werkt komt het wel goed.

Volg je mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter, Instagram, Facebook of YouTube?