De Rubjerg Knude Fyr is een van de bekendste vuurtorens van West Jutland. Geliefd bij de Denen zelf en bij toeristen. Wat deze vuurtoren zo bijzonder maakt is dat hij in 2020 waarschijnlijk in de zee zal storten.
Langs de Deense kust liggen een aantal beroemde vuurtorens. Zo heb je de Lyngvig Fyr vlakbij Hvide Sande en de Grå Fyr in Skagen. Elk bekend om hun eigen bijzondere geschiedenis. Toch is de Rubjerg Knude wel eens van de bekendste vuurtorens van Denemarken. Onder andere vanwege zijn locatie.
Rubjerg Knude Fyr
In 1988 werd er begonnen met de bouw van de Rubjerg Knude (bron). Hij is gelegen tussen de vuurtoren van Hirtshals en Hanstholm. De Rubjerg Knude vuurtoren werd 60 meter boven zeeniveau gebouwd. En wel 200 meter landinwaarts. Toen het op 27 december 1900 voor het eerst in gebruik genomen werd, kon men op een afstand van 42 kilometer het licht al zien. Het diende als baken voor de Deense zeeschepen. Om ze te wijzen op waar het land lag. Net zoals bij de verzande kerk, kreeg ook dit monument te maken met het natuurgeweld langs de kust. Toen hij gebouwd was, was er namelijk nog geen duin in de buurt te bekennen. De vuurtoren bestond uit een toren en een klein gebouw er om heen.
Maar op den duur blies de wind grote hoeveelheden zand tegen de het huis en de toren aan. In het begin, kon dit nog wel makkelijk worden verwijderd. Maar op den duur waren de hoeveelheden stuifzand zo hoog dat men besloot om het zand te beplanten. In de hoop dat dit een natuurlijke barrière zou vormen. Helaas bleken de planten niet bestand tegen al het zand. En er resen enorme zandduinen op die het licht van de vuurtoren blokkeerden. Door moderne technologie werd de vuurtoren ook nog eens overbodig. Op 1 augustus 1968 doofde de Rubjerg Knude Fyr haar lichten voor goed.
Een bezoek aan de Rubjerg Knude vuurtoren
De Rubjerg Knude Fyr is een van de bijzondere gratis bezienswaardigheden van Denemarken. Als je in West Denemarken bent, kan je hem haast niet missen. Want deze bijzondere vuurtoren zie je al van verre bovenop een duintop staan. Vanaf ons vakantieadres is het een klein halfuurtje rijden tot de parkeerplaats.
Vanaf daar is het een wandeling van 10 minuten naar boven. Volgens onze informatie. Die waarschijnlijk niet uitgaan van de loopsnelheid van een peuter. Miss C heeft oog voor elk plantje en diertje. En de sensatie van zand aan je blote voeten. Daarom duurt de wandeling naar boven nog wel even. Maar in tegenstelling tot bij de Rabjerg Mile kan ze dit keer wel helemaal zelf de wandeling naar boven maken.
Als we eenmaal boven zijn, waait het flink. Het zand stuift in onze gezichten. Hier had ik geen rekening mee gehouden. Althans niet voor miss C die geen zonnebril bij zich heeft. Wel trek ik de capuchon van haar hoodie over haar hoofd zodat deze wat bescherming biedt.
Natuurgeweld
Boven, in de luwte van de toren liggen stenen, glas en andere bouwmaterialen. Daarom trek ik haar al weer snel haar schoenen aan. Als ze in haar enthousiasme rondom de toren wil rennen, kan ik haar nog net op tijd tegen houden. Achter de toren is het zand aardig weggeblazen door de erosie. Hoewel er mensen op het platform poseren, sla ik dat over. Ik heb hoogtevrees. Ik vind het al spannend zat om mijn peuter in het gareel te houden. Er zijn namelijk geen veiligheidshekjes of noodmatergelen om nieuwsgierige kleine mensjes tegen te houden. In gedachte zie ik ons langs de klif zo naar beneden op het strand storten dat meters lager ligt.
Het uitzicht over de zee en immense duinen is adembenemend. Je voelt je even heel klein zo in de natuur. Maar als de wind verder begint aan te trekken, houd ik het voor gezien. Ik zoek de grenzen liever niet op bij natuurgeweld dat er voor zorgt dat een immense toren op den duur in zee stort. Maar prachtig is het wel. En ik ben blij dat ik de toren nog heb kunnen zien voordat hij op den duurt verdwijnt.
Ook leuk om te lezen:
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?
No Comments