Officieel hebben we nog zo’n 3 jaar voordat mijn oudste dochter haar eerste rijlessen mag nemen voor haar rijbewijs. Maar soms kan ik me daar nu al zorgen om maken. Met een reden: ikzelf deed er namelijk 5 keer over voordat ik het felbegeerde roze papiertje in mijn zak kon steken.
Over vrouwen en autorijden bestaan de nodige clichés. Ondanks mijn slechte start, herken ik mij daar meestal totaal niet in. Hier in huis heb ik de grootste auto. Ben ik liever de bestuurder dan de bijrijder. En weten de kinderen ook: als je bij mama in de auto zit, kom je sneller aan op de plek van bestemming dan met papa.
Inhoud van dit blog
Mijn relatie met autorijden
Autorijden geeft mij rust. Terwijl ik het asfalt voor mij uitduw en het landschap aan mij voorbij flitst, maakt mijn hoofd zich leeg. Vandaar dat ik het heerlijk vind om grote afstanden te rijden.
Eigenlijk vind ik het wel grappig als mensen mijn complimenteren over hoe makkelijk ik de kinderen achterin de auto stop en op reis ga. “Ik heb wel bewondering voor jou, dat je dat zomaar even doet” Is een veelgehoorde reactie die ik krijg op mijn verhalen over de verschillende autovakanties die ik in de afgelopen jaren maakte. Ergens weet ik best dat ik me in mijn handjes mag knijpen. Ik heb hele makkelijke kinderen die zichzelf op reizen meestal prima vermaken op de achterbank. Ze doen spelletjes voor onderweg of ze slapen. Aan hen zal het dus ook niet liggen. En nu ik zelf voldoende kilometers gemaakt heb weet ik dat het ook niet aan mijn rijvaardigheden zal liggen. Dat was vroeger wel anders… .
Sparen voor een rijbewijs
Terwijl veel ouders van vrienden spaarden voor het rijbewijs van hun kinderen, moest ik het zelf doen. Tijdens mijn studentenjaren zag ik er de noodzaak en het nut niet van in. Als ik ergens moest zijn, deed ik dat op de fiets of te voet. Dat ging prima. En wanneer het verder weg was, gebruikte ik gewoon mijn OV-studentenkaart. Na mijn studie zorgde ik er voor dat ik aan de slag kon in een plaatsje vlakbij. In de lente en zomer fietste.
Heerlijk vond ik dat, want zo kon ik meteen de drukke werkdag van mij afzetten. In de winter of bij slecht weer gebruikte ik de bus en liep ik het laatste stuk naar huis. Doordat ons appartement redelijk dichtbij het centrum lag, hadden we niet echt een auto nodig. Ik begon dus ook pas met rijlessen nadat Grace geboren was. En ging er vanuit dat ik, gebaseerd op de recensies van anderen binnen een jaar het papiertje in mijn zak had. Zo moeilijk kon het toch niet zijn?
Theorie-examen oefenen
Als eerste haalde ik mijn theorie-examen. Natuurlijk kan je thuis vanachter je computer gratis theorie-examen oefenen. Maar ik had me speciaal ingeschreven voor een fulltime trainingsdag op bij de rijschool. Op deze dag zouden alle theoretische aspecten van het autorijden aan bod komen. Kon ik vragen stellen aan examinatoren, zouden we de verschillende vragen trainen en ook het. Kortom: een betere voorbereiding kon ik mij niet wensen. Dit moest goed komen, toch?
En dat kwam het ook, ik ontving het certificaat. Hij zou anderhalf jaar geldig zijn. Destijds ging ik er gewoon vanuit dat ik binnen die tijd wel eens een keer klaar zou zijn met rijlessen. Een inschattingsfoutje: ik had namelijk niet gerekend met een zwangerschap die ervoor zou zorgen dat ik een aantal maanden uit de running was. Dat ik een aantal keer zou zakken, waardoor mijn theorie-examen dus alsnog verliep. En ik tot overmaat van ramp te maken kreeg met een een nieuwe manier van examens afnemen. Een die ik een stuk ingewikkelder vond. Ik heb verschillende cd’s en online testen gebruikt voor het theorie-examen oefenen. De eerste keer had ik 1 foutje teveel. Maar de week daarop haalde ik hem alsnog en kon ik de draad weer oppakken met de praktijk-examens.
Blijven doorzetten met verstand op nul
Zo luchtig als ik er nu over schrijf, zo lastig was dat in de praktijk. Met rijlessen moest ik rekening houden met de oppas. Of als ik die niet had, moet ik het autostoeltje op de achterbank van de lesauto monteren. En hoewel dochterlief zich meestal voorbeeldig gedroeg, was het vooral mentaal een dingetje.
Heel lang worstelde ik met de gedachten dat ik mijn eerste kilometers zou moeten maken terwijl ik volledig verantwoordelijk was voor twee mensenlevens. Zoals sommige mensen een baby on board sticker op hun auto hebben, zo had ik graag een sticker gewild die anderen er op had gewezen dat ik een beginnend bestuurder was. Verder speelde mee dat een familielid van een vriendin omgekomen was tijdens een auto-ongeluk. En ik gehoord had hoe een ander bij gladheid tegen een boom geknald was en sindsdien niet meer ontwaakt uit haar coma. Ik was me dus heel erg bewust van hoe fragiel het leven is. Waardoor ik uiterst voorzichtig was. Misschien wel te voorzichtig want ik zakte een aantal keer wegens mijn voorzichtige en lieve rijstijl.
Rijlessen voor mijn dochter
Nu heel veel jaren later, ben ik enorm blij met mijn rijbewijs. Ik zou echt niet zonder kunnen en vind het een van de beste investeringen die ik ooit in mijzelf gedaan heb. Het gaf me enorm veel vrijheid op de momenten dat ik dat nodig had. De weg er naar toe ging niet over rozen, maar ik heb volgehouden en uiteindelijk mijn doel bereikt.
Toch had ik het met de kennis van nu liever anders aangepakt:
- Zo zou ik begonnen zijn voordat ik kinderen kreeg. Zodat mijn rijlessen minder afhankelijk waren van of ik wel of geen oppas heb.
- Had ik me achteraf meer moeten laten leiden door of ik er klaar voor was in plaats van mijn uitgerekende zwangerschapsdatum.
In die zin vind ik het dus ook niet erg als Grace over drieënhalf jaar al begint met haar rijlessen. Dan heeft ze minder afleiding en verantwoordelijkheden. Er is gespaard dus dat zal haar niet tegenhouden. En als het waar is dat mensen die intelligent zijn niet in 1 keer slagen voor hun rijexamen, dan ben ik maar wat blij dat ik mijn dochter vertellen kan dat het uiteindelijk wel goed komt.
Ook leuk om te lezen:
Fotocredits Ernest Brillo
No Comments