Als het op bevallingen aankomt, lijkt het alsof er soort van klassestrijd gaande is. Je hebt vrouwen die het helemaal natuurlijk doen. Vrouwen die pijnbestrijding gebruikten omdat er een medische ingreep nodig. En dan heb je nog vrouwen die zelf beslissen dat ze dit willen.
Ik heb drie kinderen op de wereld gezet. Allemaal zonder dat er al te veel medisch ingrijpen noodzakelijk was. Maar drie mensenlevens later, weet ik best dat dit niet allemaal aan mijn zogenaamde oermoederinstincten te danken is.
Inhoud van dit blog
Pijnbestrijding
Toen ik van mijn eerste kind beviel was pijnbestrijding geen recht dat je als vrouw in barensnood had. Het hing helemaal af van of er een anesthesist bereid was om jou even te zien. En nee, mijn kind is niet in de middeleeuwen geboren. We waren al ver in de jaren 2000. Morfinepompjes bestonden niet, het was gewoon een injectie die je in je bovenbeen kreeg. Na de golf van misselijkheid die daarop volgde – waardoor je alles wat je nog in je had eruit spuugde- werd het beter. Zei men. De prik zou de ergste topjes van de weeën afhalen. Bij het tweede kind ging het net zo.
Maar toen kwam kind nummer 3. Er zat ruim 8 jaar tussen haar geboorte en de daaropvolgende. In 8 jaar tijd was er veel veranderd. Ik zou bekenden niet meer sms’en als ze geboren was, maar appen en meteen een foto sturen. Als ik wilde, kon ik real time op social media verslag doen. Zover was de technologie inmiddels. Dus zoiets verwacht je dan stiekem ook voor pijnbestrijding. Maar zoals jullie uit mijn bevallingsverhaal hebben kunnen opmaken, is 8 jaar niks wanneer het op pijnbestrijding aankomt.
Per ongeluk bevallen zonder pijnbestrijding
Hoewel ik het hele proces wel in gang gezet had en ook alle controles doorstaan, beviel ik zonder pijnbestrijding. Aan de ene kant was dit per ongeluk en aan de andere kant een logisch gevolg van verschillende factoren. Doordat ik geen gelijkmatige weeën had, maakte men de verkeerde inschatting dat het nog wel even zou duren. En het helpende personeel was nou ook niet van het soort dat enige aanstalten maakte of bevallende vrouwen prioriteit gaf. Dus ja dan moet je het als bevallende vrouw nog steeds zonder stellen.
Wat een onzin, vroeger kregen vrouwen dat toch ook niet?
Het voorval vormde in elk geval wel een gespreksonderwerp in de periode na de bevalling. Mijn man had zich er behoorlijk over opgewonden dat zoiets mogelijk is in de 21ste eeuw in een land waarin de gezondheidszorg goed ontwikkeld is. Maar een andere man aan wie hij het vertelde, vond het vreemd. Waarom zou je als vrouw pijnbestrijding moeten hebben? Dat deden vrouwen vroeger toch ook niet?
Nou ben ik het type vrouw die uitermate allergisch is voor mannen die denken iets te kunnen zeggen over een vrouwenonderwerp. Eigenlijk had ik hem voor de voeten willen gooien dat de moedersterfte vroeger ook groter was. Maar dit was voor 2017. We leefden in een tijd waarin het patriarchaat nog fier overeind stond. En er ook nog waarde gehecht werd aan dat soort mannelijks gezwets. Dat mannen niet verantwoordelijk gehouden werden voor hun domme geblaat. En vooral het soort dat piept als het de griep heeft, is het soort man dat als eerste van zich laat horen als het om dit soort dingen gaat. Maar o wee als je als vrouw zegt dat sterilisatie ook niks voorstelt. Of nog beter: voorstelt dat hij dat dan ook zonder pijnbestrijding mag doen.
Ik ben bevallen met en bevallen zonder pijnbestrijding. En als ik eerlijk ben, maakt het me niet zoveel uit. Ik voel me over mijn laatste bevalling echt niet ‘beter’. Voor mij is bevallen iets wat er bij hoort. Wat we niet leuker kunnen maken maar wel makkelijker… .
Ook leuk om te lezen:
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter, Instagram, Facebook of YouTube?
Uitgelichte foto via Shutterstock
No Comments