Terwijl ik op mijn blog schitterde door afwezigheid, gebeurde er achter de schermen een heleboel. Ik verhuisde, vond een nieuwe baan, leerde leven met een verlamde tong en gaf alles middenin de chaos letterlijk een plekje.
Ook leerde ik dat als ik mezelf niet in mijn nekvel pak: dan komt er niks van. Dus bij deze heb ik mijzelf achter de computer geschopt om op deze bloedhete dag een update te schrijven.
Inhoud van dit blog
Wie ben ik zonder bloggen?
In het verleden dacht ik altijd dat ik niet zonder bloggen kan. Maar de afgelopen 6 maanden hebben mij doen inzien dat dit wel meevalt. Het omgekeerde is zelfs waar: als ik een hele lange tijd niet blog, ervaar ik een hele hoge drempel om het op te pakken. Vragen als “Zitten lezers daar na al die tijd nog wel op te wachten?” “Het gat dat je achterliet is allang opgevuld door anderen, hoor” helpen dan ook niet mee. Ik moet mezelf dan echt een schop onder mijn achterste geven om weer achter de computer te kruipen. De ene keer zal dat beter gaan dan de andere. Maar ik neem mijzelf bij deze weer voor om het te proberen. Zwangerschapsverlof is over: back to work.
Weer werken
Over werken gesproken, dat doe ik ook weer sinds 1 maand. Vanwege mijn thuissituatie en andere persoonlijke dingen was ik in 2019 gestopt. Doordat ik me tijdens de zwangerschap ook niet echt geweldig voelde, kwam er weinig van het idee om fulltime te gaan bloggen. Daarnaast: als ik eerlijk ben, vind ik het best zwaar om mezelf constant te moeten motiveren. Ik miste het contact met andere mensen. Dat ik aanspraak heb, ideeën uitwissel en meer hoor, zie en ervaar van de wereld dan dat dit komt van de mensen die tot mijn huishouden behoren.
Bovendien nu ik weer aan het werk ben: ik vind het ook gewoon erg leuk. Een van mijn grootste angsten in het leven is dat dingen mislukken. Yep, op de middelbare school zat ik daarvoor in een speciaal faalangstklasje. Ik heb mezelf inmiddels aangeleerd om bepaalde dingen alsnog te doen. Mezelf van die rots af te gooien en springen. Ongeacht of de landing zacht is. Maar dat kost energie. En er zijn fases in het leven dat ik daar soms de energie niet voor heb. Omdat het leven zelf al te veel vraagt zodat ik die extra stap niet nemen kan. De weken voorafgaand aan mijn nieuwe baan moest ik zoveel regelen dat ik weer begon te twijfelen. De momenten waarop ik voelde dat mijn energie wegliep en ik weer moe werd, kwamen vaker voor. Of ik nu op tijd naar bed ging en goed sliep, het hielp niet. Ik had echt mijn twijfels of werken een goed idee was en of ik genoeg ‘echt aanwezig’ kon zijn.
Solliciteren na je zwangerschapsverlof
Nu ik terugkijk op mijn eerste maand kan ik zeggen dat het gelukkig meevalt. Ik heb het ritme te pakken en daardoor kost het ook minder energie. Ik werk niet fulltime, maar parttime. Dit bevalt mij goed. Ook dat het drie aaneengesloten dagen zijn, vind ik ideaal. Drie dagen ben ik helemaal gefocust op mijn werk. Op mijn vrije dagen doe ik andere dingen. Daar vertel ik in deze video meer over. Bovendien ervaar ik ook voldoende begrip op mijn werk dat het wel even een omschakeling is om na je zwangerschapsverlof weer te gaan werken.
Hoewel ik wel weer wilde gaan werken, had ik niet verwacht dat een passende baan zich alweer zo snel zou aandienen. Toen we in Maart allemaal thuis kwamen te zitten vanwege corona dacht ik zelfs ook dat dit moeilijker zou worden dan ooit te voor. Ik wilde graag weer werken dus schreef ik toch maar sollicitatiebrieven. Nooit geschoten is altijd mis. In februari had ik een sollicitatiegesprek, maar die functie paste net niet helemaal goed. Dat wist ik zelf ook wel dus toen ik daarvoor afgewezen werd, zat ik daar ook niet mee.
Een paar weken later zag ik de vacature voor mijn huidige functie. Het sprak mij meteen aan. Het eerste kennismakingsgesprek verliep via Zoom. Wat op zich ook wel een hele ervaring was. Een internetverbinding die niet helemaal optimaal is, beeld dat vertraagt, stiltes die nog langer lijken dan in het echt. Ik vond het een leuk gesprek. Het frustreerde mij alleen een beetje dat de fysieke afstand nu nog groter leek. En ik had geen idee hoe ik overkwam.
Verlamde tong
Gelukkig werd ik uitgenodigd voor een tweede gesprek. Alleen ik zat met een probleem: ik had een verlamde tong. Dit kwam door een ongelukje bij de tandarts. Begin Mei had ik opeens vreselijke kiespijn. In Maart was ik bij de tandarts geweest om de medicijnschade aan mijn tanden en kiezen te laten herstellen. De kies die zeer deed, was toen ook onder handen genomen. Dus ik wist wel hoe laat het was. Of wortelkanaal of de kies moest eruit. Gelukkig bleek er alleen maar een stukje van een vulling af te zijn. Kwestie van verdoven en boren. Moet niet moeilijk zijn. Maar wat ze ook deden: ik zat aan het plafond. Het lukte niet om het goed te verdoven. Met een antibioticakuur werd ik naar huis gestuurd. Een paar dagen later zou een andere tandarts het proberen. Die lukte het om de kies te verdoven. Maar omdat de verdoving nog niet snel genoeg werkte, deed ze geen behandeling. Ze vermoedde dat de ontsteking nog niet helemaal weg was. Ik moest een week later maar terug komen. Zo gezegd zo gedaan.
In de dagen erna had ik vreselijk pijn aan mijn tong. Ik kon hem niet eens uitsteken. Het viel me ook op dat er geen gevoel in zat. Praten ging moeilijk en ik kon er geen voedsel meer mee proeven. Eten deed zeer en het smaakte me niet. Even was er paniek: wat als dit nu altijd zo zou blijven? Bezorgd belde ik de tandarts en leerde dat dit wel weer terug zou keren na een paar dagen. Ik voelde mijn tong af en toe nog raar tintelen en het leek soms een beetje te jeuken. Tekenen dat het langzaam maar zeker het gevoel weer terug keerde. Een week later deed mijn tong al iets minder pijn en leek er ook weer iets meer gevoel in te zitten. Er werd uiteindelijk niet geboord, maar een goedje aangebracht dat zou moeten helpen. Op een pijnkaart moest in aangeven hoeveel pijn de kies nog deed en eind deze maand moet ik terugkomen. Het gevoel in mijn tong zou ook weer terug moeten keren.
Acceptatie
We zijn inmiddels 3 maanden verder. Ik heb nog steeds een verlamde tong. Maar het goede nieuwe is: hij is voor de helft verlamd. De angst heeft inmiddels plaats gemaakt voor berusting en acceptatie. Praten gaat me steeds beter af. Doordat ik er minder over na hoef te denken, is het ook minder vermoeiend. Mijn tong doet niet meer pijn. Ik kan hem goed uitsteken en eten gaat ook beter. Men zegt dat het 6 maanden tot een jaar kan duren voordat het terugkeert. Ik ben aan het idee gewend dat het misschien wel voor altijd zo blijft. En ik voel daar geen paniek meer bij. Maar ik heb de hoop nog niet helemaal opgegeven omdat ik soms nog een rare tinteling en jeuk voel. Na een paar minuten lijkt het dan alsof ik weer ietsje meer gevoel terug heb gekregen. Waar eerst de hele rechterhelft van mijn tong verlamd was, is het nu nog echt alleen maar een bepaalde plek waar geen gevoel in zit. Ik ben dus dankbaar: 2020 was een raar jaar en een verlamde tong kan daar ook nog wel bij.
Novan 6 maanden
Met Novan gaat het super goed. Hij is een ontzettend vrolijk en tevreden mannetje. Met drie zussen om zich heen krijgt hij voldoende aandacht. En hij is gek op ze alle drie. Chloé en hij knuffelen er op los en je ziet overduidelijk dat ze op elkaar lijken. Bailey vind het leuk om met hem te spelen. Is degene die hem uit bed haalt als ze vindt dat ik er te lang over doe. En Grace is echt de oudere grote zus die ook graag helpt met de verzorging. Luiers verschonen, in bad stoppen. Ze draait er haar hand niet voor om. Ook omdat ze tegenwoordig graag een oppasbaantje wil om zo ook op buurtkinderen te passen.
Doorslapen doet Novan nog niet, maar dat is prima. Hij heeft een periode gehad dat hij even doorsliep maar blijkbaar was dat een foutje. Met deze hitte wil hij nog 2x ‘s nachts drinken. Meestal gaat hij daarna weer normaal slapen. Als hij onrustig blijft, laat ik hem gewoon tegen mij aan slapen. Als hij slaapt, slaap ik ook en dat vind ik belangrijker dan dat hij in zijn eigen bed slaapt.
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter, Instagram, Facebook of YouTube?
No Comments