Bijna een jaar geleden werd ik moeder van Novan. Voor de eerste lockdown en ruimschoots voordat de huidige pandemie serieuze vormen aannam en ons leven totaal veranderde. Het had een eerste levensjaar vol bijzondere mijlpalen moeten worden. Mijn baby is bijna een dreumes en ik kan de verloren momenten en herinneringen niet overdoen.
Aankomende zondag wordt Novan alweer een jaar. Een jaar geleden braken op woensdag de vliezen en hield ik op vrijdag dan eindelijk mijn zoon in mijn armen. Als ik naar hem kijk, kan ik het soms amper bevatten hoe de tijd voorbij gevlogen is. Wilde ik dat hij nog langer klein bleef, maar met elke dag die verstrijkt en hij meer baby-af raakt, besef ik ook dat ik een hoofdstuk afsluit.
Inhoud van dit blog
Het eerste levensjaar
Het eerste levensjaar van een baby bestaat uit verschillende mijlpalen. Dat begint al in de kraamweek. Hoewel ik beviel in de periode waarin we dachten dat corona gewoon een griepje was, was ik extra voorzichtig. Doordat Bailey in de kraamweek meningitis kreeg, is de kraamperiode voor mij nooit meer onbezorgd geweest. Met alle kinderen die naar haar kwamen beperkte ik het bezoek. Je weet maar nooit wat iemand onder de leden heeft en onbewust je baby mee besmet.
Met dat Novan ouder werd, begon ook de ernst van de situatie langzaam door te dringen. Extra vaak je handen wassen werd een ding. Nog voordat Novan 2 maanden oud was, kwam de eerste lockdown. Verkleinde het zijn wereld. Geen wandelingetjes naar de supermarkt. Gezellig naar de dierentuin of een terrasje pakken was er niet bij. Zijn wereld was en bevindt zich zich vooral binnen de vier muren van ons huis. Dat is de kleine wereld die hij kent en dat vertrouwd is.
Een dubbel gevoel
Met Novan gaat het goed, hij weet waarschijnlijk niet beter en beseft ook nog niet wat er aan de hand is. En toch is er dat gevoel. Een gevoel van teleurstelling en soms ook een beetje verdriet. Want hoe ik het ook went of keer; ik kan het niet over doen. Ik had me zoiets anders voorgesteld van zijn eerste levensjaar. Soms voelt het alsof het eerste levensjaar door mijn vingers geglipt, zonder dat ik het echt heb kunnen vastpakken. Ik had hem zoveel meer ervaringen willen meegeven. Zoveel meer met hem willen doen. Ergens steekt het dat hij straks een jaar is en mijn broertjes in Engeland nog niet eens de kans gehad hebben om hem in het echt te zien. En het ziet er ook niet naar uit dat dit snel gebeurd.
Zijn eerste verjaardag had groots gevierd moeten worden. Met al het bezoek wat we daarbij wilden hebben voorafgegaan door een cakesmash. Maar helaas is dat niet mogelijk. Het eerste levensjaar van mijn laatste baby zal mij nu vooral bijblijven als een periode waarin onze levens on hold werden gezet. Naast dankbaarheid dat we een dak boven os hoofd hebben en nog steeds gezond zijn, is dit gevoel er ook. En dat mag er zijn. Sorry baby ik had mij je eerste levensjaar anders voorgesteld. Maar ondanks deze teleurstelling ben ik blij dat je er bent.
Ook leuk om te lezen:
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?
2 Comments
Gerda
28 januari 2021 at 03:50Ja ik snap je helemaal…ook mijn kleinzoon geboren in april..en ja jij verwoordt het heel goed met deze zin: Soms voelt het alsof het eerste levensjaar door je vingers geglipt, zonder dat je het echt heb kunnen vastpakken. En het gaat zo snel en kan je nooit meer overdoen.
Nicole Orriëns
26 januari 2021 at 13:06Ik kan me voorstellen dat het niet zo was als je had gehoopt. Corona werpt wat dat betreft een behoorlijke schaduw over veel dingen.