Ontzwangeren is toch wel even een dingetje. Bij mijn eerste zwangerschap had ik nog nooit van deze term gehoord. Dat ik me af en toe om onverklaarbare redenen ‘niet zo lekker in mijn vel voelde’, kwam vast door het slaapgebrek. Mijn nieuwe rol als moeder. Of om dat ik nu minder tijd had voor andere dingen. Ik zocht er in elk geval niks achter. Bij mijn tweede zwangerschap, had ik er geen tijd voor. Zoals ik al eens op mijn blog deelde, was de periode na de geboorte van Miss B behoorlijk heftig. Alles draaide om overleven. Zowel voor haar als voor mij. Toen het weer een beetje beter ging, was ik gesloopt. Maar wat wilde je ook? Ik zocht er niks achter dat dingen even een periode minder rooskleurig waren. We hadden allemaal ook behoorlijk wat meegemaakt. Het verschil tussen mijn eerste en derde zwangerschap is toch wel dat er nu veel meer aandacht voor is. Negen maanden op, negen maanden af. Daar is tegenwoordig veel meer ruimte voor. Nu ik nog middenin dat proces zit, wil ik graag even een update geven van hoe het ontzwangeren mij afgaat.
Na 6 weken ben je kraamvrouw af. Pak je het gewone leven weer op alsof er niks gebeurd is. Zo rond die tijd lukte het me ook om weer een beetje normale broeken te dragen. Inmiddels is Miss C al weer 12 weken en pas ik tot grote vreugde van mijzelf- mijn spijkerbroeken weer aan. Uit krijgen na een dag werk, is nog wel even een dingetje maar ach je kan niet alles hebben.
Inhoud van dit blog
Hormonster
De eerste paar dagen na de bevalling had ik erg veel last van moodswings. Ik kon het totaal niet hebben als mensen – lees partner- te dicht op mijn huid zat. Soms had ik echt even persoonlijke ruimte nodig. Vooral ’s avonds na een hele dag zorgen voor baby was het dan echt te veel als mijn partner ook wat van mij wilde. Dat maakte ik dan ook wel heel duidelijk. Ik ga niet beweren dat ik de gezelligste was. Dat hoefde ook niet. Ik was pas bevallen en de hormonen gierden door mijn lijf. Dan doe je onverklaarbare dingen. Dat hoort erbij. Deze keer wilde ik mijzelf ook die ruimte geven. Nu ik terugkijk, merk ik dat ik meer kan verdragen. Dus troost je: het gaat over.
Ontzwangeren
Een van die dingen waar ik prat op ga is toch ook wel het rare idee: dat doe ik wel even. Ik ben redelijk stressbestendig en kan bergen verzetten. Zo kijk ik dus ook naar mijzelf. Niet omdat het moet, maar omdat ik het zo gewend ben. En dan lukt het dus niet. Slik, zo kende ik mijzelf niet! Ik dacht dat ik na 2 weken binnenshuis, gewoon uit wilde breken. Maar niks was minder waar. Een dagje Amsterdam? Help, ik denk niet dat ik dat trek. Een Sollicitatie? Ben ik daar nu wel aan toe?
Alles wat buiten mijn comfortzone lag of de dagelijkse routine doorbrak, vond ik heftig en moeilijk. Waar ik normaliter graag de grenzen opzoek en vooral hol en niet stil sta, was het nu al snel te veel. Voelde het als een enorme hobbel. Ik moest mijzelf echt wel een aantal keer herpakken en bemoedigend toespreken. Langzamerhand werden de pieken minder stijl, zag ik in dat ik het kon en kreeg ik vertrouwen.
Dag buik
Een van de grootste veranderingen is dus dat je je buik kwijt bent. Het is niet alleen extra huid. Ook het gevoel van leven. Hoewel ik tijdens de zwangerschap heel erg bezig was met dit is mijn laatste, werd mij dat tijdens de kraamweek pas echt duidelijk. Besefte ik pas wat het betekende: nooit meer leven in je buik voelen. Ondanks dat het een bewuste keuze was, vond ik dat toch lastig. Bleek ik emotioneler dan ik van mijzelf verwacht had. Gek genoeg droom ik nu zelfs nog wel eens dat ik zwanger ben of er toch voor gekozen heb. Je mag je mening bijstellen toch? Ook als blogger die bij hoog en laag beweerd heeft dat het haar laatste is, toch? En als ik dan weer een mindere dag heb, ben ik weer genezen. Toch is er nog steeds die blik van herkenning als ik een zwangere vrouw zie. Een bepaald saamhorigheidsgevoel omdat je dat zelf ook meegemaakt hebt. Dat ik daar nooit meer deel van uit zal maken, dat moet nog even een plekje krijgen .
Gewichtsverlies
Ik weet niet of ik al weer op mijn oude gewicht ben. Eerlijk gezegd denk ik van niet. Het valt me op dat mijn kleding nog steeds wel wat strak zit. Maar erg vind ik het niet. Ik heb er vrede mee dat mijn maatje 34 nu 36 is. Althans ik denk dat het echt definitief die kant op gaat. De batterij van mijn weegschaal is kapot. Dat is goed. Zo sta ik niet wekelijks te koekeloeren hoeveel ik nu weeg. Ik vind het prima als ik 5 kilo boven aanvang gewicht blijf. Op den duur ga ik wel weer sporten. Niet om af te vallen, maar wel om weer een beetje spieren te kweken.
Mijn huid en nagels na de zwangerschap
Tijdens mijn zwangerschap had ik geen problemen met mijn huid. De hormonen hadden daar niet echt invloed op. Althans niet meer dan tijdens een normale menstruatiecyclus. Je huid goed reinigen doet wonderen. Puistjes en pukkels waren mij dan ook vreemd. Ook na de zwangerschap bleef mijn huid mooi. Wel merk ik dat mijn nagels sneller afbrokkelen dan ik gewend was. Vooral vlak na de bevalling. Toen hield ik ze ook bewust kort omdat ik het onpraktisch vond om met zo’n kleine baby lange nagels te hebben. Straks prikte ik per ongeluk in haar oog. Nu een paar weken verder, gaat het weer wat beter met mijn nagels. Ook zijn ze weer een stuk langer.
Haarverlies na je zwangerschap
Tijdens een zwangerschap schijn je weinig haren te verliezen. Daarom kun je na een bevalling last hebben van haarverlies. Ik heb er bij veel vrouwen over gehoord en zelf was ik hier ook huiverig voor. Vorig jaar mei heb ik in een spontane bui zelf mijn haar kort geknipt. Voor ik zwanger werd, slikte ik dagelijks extra biotine voor mijn haar. Daar stopte ik mee toen ik zwanger was. Stel dat ik na mijn zwangerschap nu erg last van haarverlies kreeg, zou ik mijn hoofd dan kaal scheren? Tot nu toe kan ik niet zeggen dat ik extreem last heb van haarverlies. Het is althans niet zo dat ik er hele plukken uit kan halen. Ook zit het naar mijn mening nog steeds wel goed. Bij vlagen voelt het wel erg droog aan. Misschien hoort dat er bij. Ik weet het niet.
Menstruatiecyclus na zwangerschap
Na een bevalling schijn je zo’n 6 weken te kunnen bloeden. Die ervaring heb ik nooit gehad. Ook deze keer was het niet zo lang. Waar ik bij mijn andere dochters nu al weer een menstruatiecyclus had, kan ik daar nu nog niet van spreken. Waarschijnlijk komt dit ook wel doordat ik nu nog steeds fulltime borstvoeding geef. Ik weet niet wanneer het weer op gang komt. Ik ga er dus ook niet vanuit dat ik nu onvruchtbaar zou zijn. Persoonlijk mis ik het niet. Ooit zal het wel weer op gang komen. Denk ik. We zullen het zien.
Ik ben door het eerste trimster na mijn zwangerschap. Het proces van ontzwangeren gaat nog steeds door. Maar alles krijgt steeds meer een plek en ik wordt steeds meer de Josan die ik voor mijn zwangerschap ook was.
Ook leuk om te lezen:
Q hoe verliep ontzwangeren bij jou? Merkte jij hier duidelijk wat van?
6 Comments
Mirjam
27 augustus 2015 at 16:40Wat vervelend dat je daar zoveel last van hebt zeg! Dat wist ik helemaal niet.
Veel succes ermee!
Jess
27 augustus 2015 at 10:29Interessant! Ik hoorde er ook pas laat van en ben benieuwd. Ik ben vooral bang om haar te verliezen en een depressie.
Malou
27 augustus 2015 at 10:25Ik verlies nog steeds haar.. Verder heb ik eigenlijk nergens last meer dan. Maar dat mag ook wel, na 9,5 maand.
Tewa
27 augustus 2015 at 09:09hai Josan
Ik merkte echt dat ik nergens heen wilde, werd een enorme huismus!! Toen ik wel weer de deur uitging leek alles al veel. Gek hè hoe je zo een in een cocon wil blijven! Succes de komende tijd! Xx tewa
Tamara
27 augustus 2015 at 06:45Ik heb momenteel echt vreselijk veel last van haarverlies. Heel erg vervelend want heb soms echt hele plukken vast.
Astrid
27 augustus 2015 at 06:40Bij beiden niet over na gedacht. Eerste was een huilbaby en tweede ook. Gelukkig kwamen we bij de tweede al snel achter dat ze REFLUX had. Maar de eerste maanden dus vooral in overlevingsstad. Geen tijd om dingen te herkennen