Over het algemeen ga je niet voor je plezier naar een begrafenis. Zeker niet wanneer het zoals in mijn geval die van je vader is. Eigenlijk is er niks wat je echt goed kan voorbereiden op die dag. Maar juist toen ik dacht dat het niet ongemakkelijker kon worden, bleek ik het mis te hebben….
Ongemakkelijke begrafenis
Enige tijd geleden vroeg ik aan mijn lezers of ze wel eens iets raars of ongemakkelijks hadden meegemaakt op een begrafenis. Een lezer wilde best haar verhaal doen maar anoniem:
“Ik had net verkering met mijn nu ex. Zijn opa overleed en op de dag van de begrafenis ontmoette ik ook nog voor het eerst zijn oma. Een heel star mens. In al die tijd dat ik met hem had, heb ik haar alleen die dag ontmoet. Heel vreemd. Maar goed. De dag voor de begrafenis begon ik met menstrueren. Ik had heel slim alle spulletjes in mijn binnenzak kunnen stoppen van mijn jas. De dienst en alles door gemaakt en liturgie in mijn binnenzak gedaan om naar de begraafplaats te gaan.
Ik stond daar met een rood hoofd en ben erop gaan staan. Lag ondertussen in een deuk want het zag er super stom uit. Gelukkig was er een meneer die zo vriendelijk was om het op te pakken en het aan mij te geven. Maar ik had wel een indruk achtergelaten. Misschien was dat wel de reden waarom ik nooit meer die oma heb gezien…. uiteindelijk is het naar een kleine 2 jaar het uit gegaan en heb ik kort daarna mijn huidige man leren kennen.”
Lees ook: En binnen 2 weken was je dood
Mijn vaders begrafenis
Mijn vaders begrafenis was op een zonovergoten warme dag. Het was zo warm dat mijn dochter samen met haar vader in het nabijgelegen park ging wandelen. Ik niet. Allereerst lag in scheiding en ik had er bewust voor gekozen om dit niet op de begrafenis naar buiten te brengen. Vandaar dat we die ochtend met 2 verschillende auto’s waren gekomen en we bleven bewust bij elkaar uit de buurt. Ik had geen zin in drama. Bovendien als familie van de overledene moest ik condoleances aannemen en handjes schudden. Ongemakkelijk, aangezien degene die mij een hand gaf vaak meer aan het huilen was dan ik. Voor mij voelde het een beetje alsof je handen schudt op een verjaardag en nog een heel kringetje af moet.
Toch was de begrafenis zelf vrij relaxed. Geen zwaar gedoe met hel en verdoemenis zoals familie en kennissen zeiden. Een blijde ode aan het leven en een nagedachtenis aan de overleden persoon. Ik zat met studievriendinnen aan een lange tafel en we genoten van onze luxe belegde Duitse broodjes. Het was weer eens wat anders dan de zuinige Nederlandse krentenwegge of het plakje cake. Ook was er taart. En nee, niet een lullig klein stukje maar zoveel als je wilt want zo gaat in de Duits-Nederlandse kerkgemeenschap waar ik opgroeide. Dat was het moment waarop ik besloot dat ik ook een taartenbuffet op mijn eigen begrafenis zou willen.
Lees ook:Mag je als ouder niet meer zelf beslissen waar je kinderen aan doodgaan?
Okay, dat is ongemakkelijk
Toen bijna al het bezoek weg was, stond ik in de hal van de kerk. Even zo’n loos momentje waarop je niet echt weet wat je met jezelf aan moet. Ik checkte of ik alle spullen had. Afscheid genomen had van iedereen. Wachtte even omdat misschien de rest van de familie wel gezamenlijk wilde vertrekken of niet. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een man staan kijken.
Hij was een beetje van mijn vaders leeftijd. Ik wist zijn naam niet maar had hem in het verleden wel eens in de kerk gezien. Mogelijk kende hij mijn vader. Ik kon me niet herinneren dat ik hem een hand had gegeven, dus ik ging er van uit dat hij zich in mijn buurt ophield omdat hij mij wilde condoleren. Dus ik stak nietsvermoedens mijn hand uit voor de nodige plichtplegingen.
Wat volgde was een verhaal in het Duits. En ook al had ik moeite het te volgen ik ving wel op dat de meneer in kwestie zich nu afvroeg of wij na dit alles misschien eens uit konden gaan… . Yep, ik stond ook te klapperen met mijn oren. Eerst was ik verbaasd en stamelde ik dat de persoon die we zojuist begraven hadden mijn vader was. In de hoop dat dat duidelijk genoeg was dat ik momenteel even wat anders aan mijn hoofd had. Maar vervolgens moest ik mijn best doen niet in lachen uit te barsten. Het is ook een hele rare situatie om op je vaders begrafenis versierd te worden door iemand van je vaders leeftijd. Het werd nooit een me-tootje en gelukkig redde mijn familie mij uit deze ongemakkelijke situatie… .
Tot op de dag van vandaag ben ik niet meer terug geweest in die kerk. Ik denk dat ik veel te erg in lachen zou uitbarsten.
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?
No Comments