Oh help! Na al die jaren heb ik nu eindelijk een box-baby

De box, ik heb er een haat-liefdeverhouding mee. Als ik de verschillende uitzetlijsten mag geloven is het een onmisbaar product. Maar na 3 kinderen die box-loos door het leven gingen, weet ik wel beter.

Met veel tegenzin haalde in dit meubelstuk dan ook afgelopen jaar wederom in huis. Stiekem verwachtte ik dat het met een paar maanden wel weer klaar zou zijn. Langer dat dat hadden mijn andere kinderen er ook nooit in gezeten. En dan is ‘zitten’ sowieso nog een groot woord. In de praktijk was ik er drukker mee ze aan deze plek te laten wennen dan dat ik er nu plezier van had. Mijn meiden hadden dan ook een groot deel van hun eerste levensjaar gewoon op de vloer doorgebracht.

Jongens zijn fysieker

Maar mijn weerstand tegen de box was vooral uit de periode voordat ik moeder van een zoon werd. Ik was vantevoren gewaarschuwd: jongens zijn fysieker. En dat klopt. Novan is vooral lekker lichamelijk bezig. Kruipen, optrekken, proberen te lopen…alles wat betrekking heeft op zijn lichaam vindt hij boeiend. Hij laat ook ontzettend veel geduld zien als het om lichamelijke ontwikkelingen gaat. Ik zal het eerlijk toegeven: vergeleken met de meiden is hij best rustig. Hij praat een stuk minder en maakt ook minder geluid. Bij hem is alles actie. En juist dat laatste vind ik zo nu en dan zeer vermoeiend. Ik kan letterlijk mijn kont niet draaien of meneer heeft weer wat te pakken, zit met zijn vingers alsnog de beveiliging uit het stopcontact te peuteren of trekt iets van de salontafel.

Altijd weer hetzelfde liedje

Meestal begin ik in de morgen vol frisse moed hem alvast te laten wennen aan het woord ‘nee’. Ook probeer ik hem af te leiden en wanneer nodig til ik hem op en zet hem ergens anders neer. Maar je kunt zeggen wat je wilt, Novan is wel vasthoudend. En het kleine mannetje laat zich meestal niet zo makkelijk overtuigen om iets anders te doen als hij druk bezig is de wereld te ontdekken.

Hij zal niet rusten voordat hij minimaal de TV box of het wifi punt uit het TV meubel getrokken heeft. En mij met een triomfantelijke blik kan aankijken. Dus nadat ik dit een aantal keer heb meegemaakt is voor mij de maat vol. Er is een plek waar hij geen schade kan aanrichten en ik ook mijn handen vrij heb. De box.

Het verschil met zijn zussen

Terwijl Grace, Bailey en Chloe het op een krijsen zetten in de box, vindt Novan het allemaal wel best. Hij kan minutenlang naar buiten staan kijken. Naar de koplampen van auto’s in de verte. Vogels buiten. Of gewoon overpeinzend welke mijlpaal hij binnenkort weer eens zal afvinken. Maar hij vindt de box ook een prima plek om de kamer rond te kijken. Naar wat zijn zus doet aan de eettafel. Of te observeren wat ik in de keuken doe. Als ik dan naar hem toeloop en hem iets van eten geef, kan het helemaal niet meer stuk. Staan terwijl je in een andere hand voedsel vasthoudt, is een klassieke houding die je in je verdere leven verder helpt. In elk geval heb ik nu voor het eerst in 14 jaar een kind dat het okay vindt om in de box gestopt te worden…en dat is best wennen hoor!

Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter, Instagram, Facebook of YouTube?