Het lijkt wel een sport. Zeuren over moeders die hun telefoon gebruiken waar de kinderen bij zijn. Misschien zijn degenen die andere moeders bespieden om er zelf over te klagen wel net een tikkeltje erger… .

Laatst was het weer zover. Ik las een of ander artikel over Duitse artsen die onderzoek hadden gedaan naar de invloed van smart phone gebruik in het bijzijn van kinderen. Bleek dat die kinderen steeds extremere dingen gingen doen om aandacht te trekken van hun afwezige ouders. Goh, open deur.

Vroeger toen ik klein was, bestond er nog geen smart phone maar zodra mijn moeder aan de telefoon hing, deed ik ongeveer alles wat zij verboden had. Niet voor aandacht, maar als ze er iets aan wilde doen, moest ze van de telefoon af komen. En dat deed je niet zomaar want dat was onbeleefd. Dus was het voor mij de kick om te kijken hoe ver ik kon gaan. Het snoer ging niet ver genoeg om mij in de gaten te kunnen houden. Mooie tijden waren dat. Geen enkele wetenschapper die daar iets verontrustends over zei. Het was gewoon zo. En zo is het ook dat de wetenschappers van nu geen zinnig antwoord kunnen geven over de effecten op lange termijn. Dit is de eerste generatie die met smart phones te maken krijgt. Ga gewoon eerst eens gedegen 50 jaar onderzoek doen of zo voordat je iets brult.

Telefoon gebruik waar je kinderen bij zijn

Ik ben dus zo’n moeder die af en toe wel eens op haar smart phone kijkt als de kinderen daar bij zijn. Nu hoor ik je denken blogger en smart phone; gevalletje telefoonverslaafd. Logische combinatie. Maar niks is minder waar. Nauwkeurige observaties van mij en de kinderen zullen bevestigen dat de man des huizes meer met zijn telefoon vergroeid is dan ik. Hij heeft er 3. En regelmatig werpen wij elkaar veelbetekenende blikken toe als hij weer in zijn hoekje op een van die apparaatjes staat te turen. Omgekeerd is het hem een doorn in het oog dat ik het geluid standaard uit heb staan overdag en ook niet meteen terugbel als ik gebeld word.

Met andere woorden ik geloof dat ik mijn telefoongebruik de baas ben en niet andersom. Het leven is leuk met telefoon, maar ik ben er niet van afhankelijk. Als ik op mijn telefoon kijk, doe ik dat. Zonder mij schuldig te voelen of dat door een ander aangepraat te krijgen.

Mijn telefoon = Me-time

Ja je treft mij wel eens achter de kinderwagen aan terwijl ik op een schermpje kijk en dreumes om zich heen kijkt. Ook zit ik wel eens op een bankje in de speeltuin op een schermpje te kijken. Dat is wat jij ziet. Grote kans dat ik al de hele dag met haar in touw geweest ben. Tig keer Nijntje, Baby Jezus (en het is niet eens Kerst!), Flo de liegende vlieg en Molletje gelezen heb. Ik heb met verschillende stemmetjes ‘De wielen van de bus’, ‘In de maneschijn’ en ‘Blij, blij mijn hartje is zo blij’ gezongen. En telkens als mijn dreumes ‘keer’ zei, deed ik het als een ADHD Teletubbie nog een keertje.

Ik heb heel wat kopjes nepthee gedronken. Haar hele wagenpark uit de speelgoedkisten getrokken. Fanatiek autootjes van mij af geduwd heb. Ben over de grond gekropen. Heb snot, kwijl en andere lichaamssappen genegeerd om haar te knuffelen, op te pakken of te kietelen (oh wacht dat mag ook al niet meer). En met een nog hogere stem dan anders hele verhalen, complimentje, aanmoedigingen, bevestigingen en weet ik meer haar kant op geslingerd. Heb ik in de speeltuin de kinderen al een paar keer op de schommel geduwd, en ben ik als een behendig hertje over balkjes gelopen.

Vooringenomen meningen

Dus als jij mij zo aantreft, doe me een lol en houd je vooringenomen mening over verwaarlozen voor je. Dat half uurtje dat ik naar de winkel loop even kijk of er nog meer gebeurd in de wereld dan dat Baby Jezus achter het laatste flapje van het kartonboekje zit (Goh wat een verrassing) is mijn me-time. En daar voel ik mij niet schuldig over.

Er zijn hele generaties vaders geweest die zich letterlijk achter hun heilige krant verstopten. Je niet aankeken als ze praten en iets onverstaanbaars vanachter dat ding riepen. Volgens mij is het effect daarvan ook verwaarloosbaar. Ik vind het geweldig dat als jij niet op je schermpje kijkt. Prima good for you! Maar als je dat alleen maar doet omdat je dan om je heen kan kijken en jezelf een veer in je kont kan steken omdat jij niet zo’n moeder bent die op haar schermpje kijkt, dan doe je precies hetzelfde. Als je werkelijk zo druk bezig bent met je kind, heb je daar namelijk geen oog voor… .

Ook leuk om te lezen:

• Moeders op social media
• Vooroordelen over thuisblijfmoeders
• Moeders in Facebook groepjes

Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?

roddelende vrouwen via Shutterstock

vrouwen in het park via Shutterstock