Moeders kunnen een jaar de bak indraaien voor het posten van foto’s van hun kinderen op Facebook, stond er in grote letters boven het artikel. Volgens de Franse privacy-wet is het illegaal om foto’s te plaatsen zonder dat je hier de afgebeelde persoon om toestemming voor hebt gevraagd. Je oh zo schattige baby’tje zal je vast geen toestemming hebben gegeven dat je een plaatje het internet op slingert waarbij ze onder de yoghurt zit. Niet? Waarschijnlijk kan ze het woord toestemming de komende 5 jaar niet eens uitspreken. Laat staan dat ze begrijpt wat het inhoudt.
Met deze maatregel lijkt Frankrijk de Scandinavische landen achterna te gaan. Hier geldt al een tijdje dat het strafbaar is om op social media foto’s te delen waar anderen opstaan die je niet om toestemming hebt gevraagd. Blijkbaar is er wetgeving voor nodig om mensen hier over na te laten denken.
Inhoud van dit blog
Het einde van de mamambloggers?
Op Facebook werd al gesuggereerd dat als deze wetgeving van kracht wordt, dit waarschijnlijk het einde betekent van de mamabloggers. Als mamablogger pur sang voelde ik me aangesproken. Hoezo?!
Alsof het de mamabloggers zijn die achteloos allerlei kiekjes van hun kinderen online knallen. Vorig jaar schreef ik een twee blogs over kinderen en privacy. In het eerste blog ouders aan het woord waarbij hun kinderen anoniem in beeld worden gebracht of zonder duidelijke voornaam. In het tweede blog kwamen ouders aan het woord die er wel bewust voor kozen om de naam of herkenbare foto van hun kind te gebruiken.
Er is geen goed of fout
Mijn ervaring is dat iedere bloggende ouder een weloverwogen keuze maakt. Vaak wordt er gedacht dat alleen de ouder die zijn of haar kind onherkenbaar in beeld brengt er over nadenkt. Die worden dan de lucht in geprezen als voorbeeld van verantwoord ouderschap. Zoiets stoort mij, vooral wanneer het van vrouwen komt die zelf nog geen kinderen hebben.
Het doet namelijk geen recht aan de andere ouders die er ook echt wel over nadenken maar de uitkomst van dit denkproces is anders. Er is namelijk geen goed of fout. Als ik naar mijzelf kijk, is het een proces waar het laatste woord nog niet over gezegd is. Ik pin mijzelf er bewust niet op vast. Ik wil maatregelen kunnen nemen mocht dat nodig zijn of het voor mij of een van de kinderen niet meer prettig voelen. Op Instagram heb ik nu nog een open account. Maar wekelijks loop ik even al mijn volgers langs. Ik blokkeer ook gerust personen waarvan ik vind dat ze niks op mijn profiel te zoeken hebben. Niet omdat ze over de schreef zijn gegaan maar gewoon…dan maar een paar volgers minder.
Wat privé is blijft privé
Inmiddels hebben mijn oudste dochters ook de leeftijd waarop ik het hier met ze over kan hebben. Maar als moeder neem ik ze natuurlijk tegen zichzelf en al te nieuwsgierige lezers in bescherming. Toen ik met Miss C ging babyzwemmen tijdens Waterbabies koos ik er heel bewust voor om haar niet in zwemkleding op mijn blog af te beelden. Wanneer ik foto’s van de kinderen gebruik, vraag ik me af of zij zich er later eventueel voor kunnen schamen. Is het antwoord ‘ja’ of ‘misschien’, dan plaats ik het niet.
Toen ik een kind was, bestonden digitale foto’s niet. Maar mijn ouders hadden een plakboek. Daar zaten ook babyfoto’s van mij in zonder kleding. In het begin had ik hier geen moeite mee, naarmate ik ouder werd, vond ik het helemaal niks dat ik geen zeggenschap had over wie deze foto’s onder ogen kregen. Hoe ik mij hier over voelde, heeft wel bepaald in hoe ik er zelf mee om ga.
Sommige momenten zijn ontzettend mooi en kostbaar, maar voornamelijk privé. Ik heb het niet nodig dat de hele wereld ze ziet. Ook al ben ik nog er nog zo trots op.
Niet de mama bloggers maar de moeders zijn de ergsten
Onder eerder genoemde artikel, antwoordde ik bijdehand dat de mamabloggers echt niet de eersten zullen zijn die een schadeclaim van een kind aan hun broek krijgen. Vaak denken zij daar heel goed over na.
Nietsvermoedend kijk ik recht in de (bil) spleet van een wildvreemd kind
Bij overige moeders trek ik zoiets wel eens in twijfel. Zoals zoveel moeders maak ik deel uit van verschillende Facebookgroepjes. Over opvoeding, borstvoeding, dragen, rapley ach je kan het zo gek niet bedenken. Lidmaatschap ga ik vaak aan omdat ik denk dat het leuk/handig is om informatie en tips te krijgen. In de praktijk valt dat helaas bijna altijd tegen. Vaak ontaarden die groepjes in iets waarvan ik mij afvraag wat ik daar te zoeken heb. Iets waardoor ik ook heel goed begrijp dat die groepjes besloten zijn want als je collega’s, familie en vrienden je zo zagen…
Leuk hoor al die borstvoedingsselfies maar persoonlijk zit ik niet op de tieten van een wildvreemde te wachten. Ook al geef ik zelf ook al weer 9 maanden borstvoeding. En dan druk ik het beschaafd uit. Meestal scroll ik snel voorbij. Het is dat ik de behoefte niet voel maar een schermafbeelding is snel gemaakt en naar je baas of collega’s gestuurd.
Maar juist als je denkt alles gezien te hebben, blijkt het nog een graadje erger te kunnen. Een moeder die de schimmelbillen van haar baby Facebook op slingert. Weliswaar zonder hoofd van haar kind maar wel zo dat je letterlijk in de (bil) spleet van het kind kijkt. Op dergelijk groot formaat dat het mij bij het voorbij scrollen opvalt. En alle andere moeders geven zonder blikken of blozen advies. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat iemand letterlijk de bilspleet van haar kind in je gezicht duwt en wil weten of die rode uitslag ook schimmel is.
Afgezien van dat ik haar kind helemaal niet van deze kant wil leren kennen, vraag ik mij ook af wat hier de meerwaarde van is. Trek je midden in de ruimte van het consultatiebureau ook de broek van je kind naar beneden omdat dit – moeders onder elkaar- wel moet kunnen? Word je kindje er blij van als het hoort dat je zo nodig zijn/haar schimmelbillen op internet moest zetten? Wie zegt dat iedereen in zo’n groep ook echt is wie zij zegt te zijn?
Waar de overige moeders uit het groepje het blijkbaar heel normaal vinden dat je dit soort beeld van je kind deelt, ben ik dan maar de spelbreker die opmerkt dat ik opeens snap dat men in Frankrijk een wetgeving in het leven gaat roepen om kinderen tegen hun moeders te beschermen. Dit soort foto’s vragen er namelijk om. Daar waar moeders falen elkaar tot de orde te roepen en een spiegel voor te houden van wat normaal (online) gedrag is, hebben we dan altijd gelukkig nog maar de wet die ons een handje helpt.
Vind jij het een goede ontwikkeling als de overheid kinderen tegen hun moeders online gedrag in bescherming neemt?
Volg je mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube
7 Comments
Nathalie
8 maart 2016 at 13:13Blote billen? Bah! Je zult maar net een broodje aan het eten zijn 😉
Josan
8 maart 2016 at 13:16Ja, met schimmelkaas :-)))
Nicole Orriëns
8 maart 2016 at 11:15Ja, eigenlijk wel.
Karen
8 maart 2016 at 09:23Ik vind dat dus eigenlijk best een goed idee. Ik zie zo veel ouders rare foto’s van hun kinderen posten. Die foto’s kunnen straks door anderen gebruikt worden om het kind te pesten of voor andere dingen. Jij en ik denken wel over foto’s na, maar er zijn er genoeg die dat niet doen.
Josan
8 maart 2016 at 13:18Dat ben ik helemaal met je eens. Ik sta er soms echt van te kijken wat ik in deze groepjes allemaal aan mijn oog voorbij zie trekken. En er is maar zelden een tegengeluid te horen.
demallemolenmoeder
8 maart 2016 at 08:58Lastig. Eigenlijk vind ik dat moeders er zelf over moeten nadenken en er bewuster mee moeten omgaan. Eens op internet, altijd op internet. Ik heb zelf bewust gekozen om mijn dochter niet volledig af te beelden en ook geen naaktfoto’s te plaatsen. Ik kies voor mijn plek op internet en niet zij. Daarnaast weet ik ook niet waar het allemaal terechtkomt. Als ze een eigen stem heeft dan kan ze zelf beslissen maar voor nu bescherm ik haar privacy.
Ik vind dat de overheid mag ingrijpen maar verbieden, nee dat vind ik van niet.
Farah
7 maart 2016 at 22:14Moeilijk, soms denk je idd moet dat nou? Echt ongelooflijk wat ik laatst op Facebook zag, een dreumes die met een flesje bier aan het waggelen was en er ook nog eens van dronk, iemand zat het te filmen en een ander volwassen persoon liet kindje los waardoor het ging lopen en waggelen dus, ik vond het erg raar, zielig, triest, pijnlijk, traumatisch en zo kan ik wel doorgaan want heb er nog steeds geen woorden voor (ik weet ook niet of het kindje echt dronken was, ik hoop diep uit mijn hart van niet). Je vraagt je dan af welke ouder nou zoiets plaatst en wat het nut is dat zoiets rond gaat en hoe mensen het durven te delen, echt plaatsvervangend schaamte gewoon dus wat mij betreft mag de overheid zeker ingrijpen bij zulk soort dingen. Ik denk dat de overheid wel haar best mag doen om mensen op de hoogte te brengen wat de gevolgen zijn van foto’s op internet maar het niet mag verbieden.