Vandaag is mijn baby 3 maanden. Wat is de tijd voorbij gevlogen! Nou ja op sommige momenten dan. Soms kroop hij ook akelig langzaam voorbij en had ik er moeite mee om in te zien dat dit een fase is. Al met al zijn we de afgelopen maanden goed door gekomen. Heb ik mijn nieuwe dochter steeds meer leren kennen en ben ik er blij mee dat ze dagelijks ons leven verreikt. Wat Miss C verder nog kan en doet, deel ik vandaag met je.
Zoals je in de eerste updates kon lezen, had ik best wel even moeite om aan mijn nieuwe leven te wennen. De laatste keer dat ik een baby had- en alle drukte die daar bij komt kijken- was toch alweer 6 1/2 jaar geleden.Wat was ik in al die jaren gewend geraakt aan mijn vrijheid en nieuwe verworvenheden.
Ik moest er dan ook behoorlijk aan wennen dat zo’n klein wezentje helemaal afhankelijk van mij is. Dat als je borstvoeding geeft je vaak maar 2 uur tussen voedingen hebt. Vastbesloten als ik ben, wilde ik mijzelf even de tijd geven om er aan te wennen. Wat zou er gebeuren als ik mijzelf er aan over gaf? Met die insteek ging ik de laatste anderhalf maand op weg. Toen Miss C 2 maanden was, zat ik nog volop in dit proces. Daarom gaf ik ook geen update. Ik wilde pas weer wat schrijven als ik het ook echt mijn volle 100% had gegeven. Geen smoesjes, excuses of uitvluchten maar mij echt even alleen hier op focussen.
Het was niet makkelijk. Ik ben het type dat graag 1001 dingen tegelijk doet. Daar ook enorm veel energie van krijgt. Maar het was wel de moeite waard. Ik leerde haar steeds beter kennen. Het gevoel om aan handen en voeten gebonden te zijn, maakte plaats voor trots. Wat is het eigenlijk ook ontzettend mooi dat mijn baby zo blindelings op mij vertrouwt. Er zo vanuit gaat dat ik het beste met haar voor heb.
Dat inzicht gaf me ook meer kracht om te zoeken naar wat ze nodig heeft. Een huilerige avond? Dan kruipen we toch samen lekker vroeg onder de wol? Mijn baby aan een borst en lekker genieten van elkaars gezelschap. Ik maak mij er niet meer druk om dat er de volgende dag op mijn blog geen artikel verschijnt. Okay soms baal ik er nog wel even van, maar dat gevoel duurt nooit langer dan een halve minuut. Het heeft geen zin. Dit is mijn leven. Dit is mijn realiteit. Dit is mij gegeven en hier mag ik voor zorgen.
Ik kijk naar alles wat ik heb. Tel mijn zegeningen en voel mij rijk. Rijk omdat hoe beroerd mijn nacht ook is geweest dit mini- mensje stralend naar mij begint te lachen zodra ze doorheeft dat ik wakker ben. Omdat ze tegen mij brabbelt wanneer ik met mijn gezicht boven haar hang. Omdat ze mij aankijkt met een adoratie die ik niet meer gewend was. Omdat ik diep van binnen weet dat ze het waard is en ik helemaal weg van haar ben. Dat laatste geldt trouwens niet alleen voor mij. Ook haar beide zussen mogen graag met haar knuffelen en spelen. De bezorgdheid van beide meiden vind ik vertederend.
Mijn baby is dan nog maar 3 maanden bij ons, maar het voelt alsof ze er al langer is en we zouden haar niet meer willen missen. Hoe meer tijd we met elkaar doorbrengen hoe beter ik haar leer kennen. Ze heeft al echt een eigen karakter. Dit is de eerste keer dat ik van tevoren een Tummy Tub aanschafte. Eigenlijk heb ik hem nooit gebruikt. Nu snap ik ook waarom. Miss C wil er absoluut niet in. Te klein voor haar persoonlijkheid. Het andere babybadje vindt ze al iets beter, maar ze geniet van haar bad als ze in de grote badkuip zit. Met mama welteverstaan. Een beetje rond spartelen, chillen en natuurlijk een hapje en drankje in de vorm van borstvoeding.
Op dat laatste is ze echt dol. Ondanks mijn persoonlijke twijfels en het dagelijks nemen van hordes weigert madame het om melkpoeder te consumeren. Dan drinkt ze echt heel slecht. Niet dat ze een flesweigeraar is. Borstvoeding uit fles klokt ze wel zo naar binnen. Na al die weken ben ik inmiddels de schaamte wel voorbij en veranderd in een echte ‘wildvoeder’. Als mijn kind honger heeft, voed ik. Punt uit. Ik moet erg lachen als ze genietend zit te grijnzen waardoor ze natuurlijk niet kan drinken. Als ik lach, moet zij nog harder lachen. Gevolg dat er een hoop gegrijnsd en weinig gedronken wordt.
Net zoals haar zussen is ze erg communicatief. Ze brabbelt, kraait en maakt geluid voor 10. Ale je met je gezicht boven haar hangt, begint ze hele gesprekken tegen je. Niet dat ik er iets van versta, maar bevestigend terug praten, wat murmelen of kreten van verbazing slaan, zorgt voor voldoende motivatie en aanmoediging om nog meer te converseren in haar taaltje. Nog leuker vindt ze het wanneer je met haar zingt. Dus ik oefen mijn hele arsenaal aan kinderliedjes.
De hele aanpassing koste even wat moeite, maar nu achteraf was het het dubbel en dwars waard.
7 Comments
Vlijtig Liesje
21 augustus 2015 at 10:53Fijn dat de aanpassing is gelukt, en je je draai weer hebt gevonden. Wat een schattige foto!
Nova
20 augustus 2015 at 16:21Wat hier al is genoemd, heel erg mooi! Ik herken dit allemaal zo goed.. Het gaat te snel, ik wou dat ik weer terug kon naar 3 manden oude Elijah!
Josan
21 augustus 2015 at 07:23Ja het gaat inderdaad snel en wat vergeet je uiteindelijk veel.
Jess
20 augustus 2015 at 10:06Een hele mooie update 🙂 Ook een eerlijke update. De liefde voor haar straalt er zo vanaf! 🙂
Josan
21 augustus 2015 at 07:24Dank je. Ja helemaal weg van dat meiske. Jij ook nog succes met de laatste loodjes
Tamara
20 augustus 2015 at 09:15Mooi geschreven!! Gaat snel he? Nog maar even geleden liepen we nog met onze bolle buikjes rond!
Josan
21 augustus 2015 at 07:25Ja klopt nu kan ik mij dat amper voorstellen