Gisteren was Miss C. precies 1 maand oud. Een mooier Vaderdagcadeautje had mijn man zich niet kunnen wensen. Ook ik stond even stil. Gisteren was ik 1 maand moeder van een new born. Ze doet het goed. Dat wil zeggen ze doet wat een baby moet doen; eten slapen, poepen en huilen. Nee, er mankeert niks aan dat meiske. Ik leer haar steeds beter kennen waardoor ik ook steeds beter weet wat ze nodig heeft.
Het gevoel is af en toe erg dubbel. Er zijn tijden waarop het me allemaal te snel gaat. Dan besef ik dat er een maand voorbij is gevlogen. Dat ze al weer 1 maand oud is en ik deze tijd nooit meer terug krijg, Dan beloof ik mijzelf nog meer te genieten, nog meer stil te staan en in het hier en nu te leven. Maar er zijn ook dagen waarop de tijd voorbij kruipt. Waarop ik hardgrondig hoop dat de fase van slecht slapen en veel huilen op de avond voorbij is. Ik behoefte heb aan meer bewegingsvrijdhei en bovenal tijd voor mijzelf. Hoe bevalt dat nou? Hoe vind je het om opnieuw in de luiers te zitten? Hoe gaat het met je? Het zijn zomaar wat vragen die ik in de afgelopen weken op mij af kwamen. In dit blog sta ik even stil bij hoe dat nu is, moeder van een baby van 1 maand oud terwijl ik ook al oudere kinderen heb rond lopen.
Miss C. is een heerlijk kindje dat met haar ronde koppie en grote ogen iedereen vertedert. Ze begint steeds meer karakter te tonen en laat ik zo zeggen dat ze net zoals mijn andere dochters mijn buitenlandse temperament heeft. Als ze het ergens niet mee eens is, verandert ze in een pittig klein meisje. Best grappig moet ik zeggen.
Inhoud van dit blog
Ontzwangeren
Ook met mij gaat het goed. Ja ik kan lopen, fietsen rennen en weer springen. De bevalling ligt al weer enkele weken achter mij. Ik geniet er van dat ik mijn eigen teennagels weer kan lakken en schoenen met veters kan dicht maken. Natuurlijk zit ik volop in het proces van ontzwangeren. Had ik tijdens mijn zwangerschap al regelmatig last van stemmingswisselingen, nu helemaal. Gek word ik er van dat alles gewoon stom kan zijn zonder aanwijsbare reden. Mijn beste remedie is dan dat ik het huis ontvlucht. Rond lopen zonder dat ik ergens naar toe moet. Verdwalen in de bibliotheek, genieten van de drukte op straat. Inspiratie op doen. Miss C. stop ik dan in haar draagdoek. Ik heb al ontdekt dat ze dan stiller en meer tevreden is dan wanneer ik haar in de kinderwagen stop.
Wennen aan minder vrijheid
Om heel eerlijk te zijn moet ik enorm wennen. Ja, ik hoor je denken; maar je was toch al moeder? Dat klopt. Maar moeder zijn van een 8 en 6 jarige is iets volkomen anders. De beide andere dames kunnen veel dingen al zelf. Ze zijn wel van mij afhankelijk, maar dat is een heel ander soort van afhankelijkheid dan bij een baby. Nu moet ik er enorm aan wennen dat Miss C. Mijn leven en dagritme bepaalt. Als zij honger heeft, voed ik. Als zij huilt ben ik er druk mee om haar te troosten. Als zij ’s nachts niet kan slapen, slaap ik niet.
Moederschap betekent opofferingen maken
Er zijn dagen waarop ik er enorm van baal als ik ’s avonds even tijd voor mijzelf wil hebben om een blog te typen en het schiet er bij in omdat ze ontroostbaar huilt. Moeder als ik ben, lukt het me dan toch wel weer om ergens uit mijn tenen het geduld naar boven te halen om met veel liefde en aandacht mijzelf weg te cijferen en op te offeren.
Pas nu begrijp ik dat moeder zijn grotendeels betekent dat je opofferingen maakt. Gek genoeg heb ik dat beeld nooit echt gehad bij de andere twee. Soms vraag ik me af of dat kwam omdat ik toen jonger was. Of omdat ik nu meer een eigen leven heb.
Ik besef pas nu dat ik enorm veel vrijheid had. De weken van mijn zwangerschap kon ik redelijk doen en laten wat ik wilde op de dagen dat mijn kinderen bij hun vader zijn. Als ik de hele dag in mijn pyjama rond wilde hobbelen en series kijken, kon dat. De hele dag bloggen? Geen probleem! Zolang ’s avonds het eten maar op tijd op tafel stond en het huis redelijk aan kant was, klaagde er niemand. Maar sinds de geboorte van Miss C. zijn die tijden over.
Opeens ben ik zo’n persoon die eerder naar huis moet van een vergadering omdat ze appjes van het thuisfront krijg dat haar kind huilt. Verlaat ik een burenbarbecue eerder omdat mijn dochter aangeeft het zat te zijn. En niet alleen zij, ook mijn lichaam laat met knallende hoofdpijn en vermoeidheid weten dat het mooi geweest is. Ik beter mijn bed kan opzoeken want ik weet niet wat de nacht brengt.
Reality check
Na een hele roze kraamwolk en euforisch verliefd gevoel, is het nu tijd voor een reality check. Ik kan mijn leven niet voorzetten in hetzelfde tempo alsof er niks gebeurd is. En dat is voor mij, type hollen en vooral niet stilstaan behoorlijk wennen.
Betekent dat nu dat ik mijn kind vind tegenvallen? Nee, dat niet. Ik vind haar nog steeds fantastisch. Hoe erg vaak ze mijn nachtrust ook onderbreekt. Ze doet het niet expres. Ik zie ook dat ze last heeft van krampjes, krijg medelijden met haar en til haar op, wieg haar heen en weer net zolang totdat ze weer rustig is. Ik geniet van haar tevreden blik nadat ze gevoed is. Van hoe haar steile haar steeds meer gaat krullen. Van hoe ze slaapt als ze in de draagdoek zit. Die kleine momentje probeer ik vast te houden, te herinneren en mij weer voor de geest te halen op de momenten dat ik er even van baal dat mijn persoonlijke vrijheid wat beperkter is. Uiteindelijk ben ik ook trots op mijn 3 dochters en geniet ik van momenten zoals op deze foto’s.
Zijn er meer moeders die er aan moeten wennen dat je new born zo afhankelijk is van je? Dat je weer opnieuw de balans moet vinden?
5 Comments
Jess
8 juli 2015 at 20:27Heerlijk hoe eerlijk je bent. Geeft mij als toekomstige mama een realistischer beeld (ook al heb ik geen twee oudere meiden rond lopen)
Vlijtig Liesje
23 juni 2015 at 11:14Ja zeker! Het is toch altijd weer even wennen.
Ik vind trouwens dat ze een prachtig stukje kant in haar haar heeft!
Josan
24 juni 2015 at 07:17Klopt dat zegt iedereen. Ik ga de knop maar eens omzetten. Dank je wel voor het compliment
Sylvie
22 juni 2015 at 13:22Ik heb maar 1 kindje, maar moest zeker wennen aan dat gevoel van beperking, kon er de eerste weken ook best wel eens van balen. Na een week of 6 kwam er iets meer ritme, kwamen de lachjes, en kon het me allemaal niet meer schelen!
Wat een ontzettend mooie foto’s van je dochters samen!!
Tamara
22 juni 2015 at 09:16Ja ik moest absoluut even wennen! Ookal is het voor mij nog niet zolang geleden. Maar vooral day je haar niet even weg kunt leggen en ze even zichzelf vermaakt vind ik best lastig soms!