Het grote leeftijdsverschil tussen mijn oudste en jongste dochter zag ik altijd als iets positiefs. De onderlinge rivaliteit en het wedijveren om mijn aandacht zou vast een stuk minder zijn dan bij mijn oudste 2 dochters. FOUT! Dreumes loopt fanatiek MIJN te gillen en dingen uit de handen van haar ‘zusjus’ te grissen. Eh, waar is het misgegaan?
Kijk als dat mijn-geroep nu uit de mond kwam van een zekere oranje wereldleider, zou ik het snappen. Onzekerheid of compensatiegedrag had ik dan gezegd en hoofdschuddend mijn hoofd afgewend. Maar bij dreumes snap ik het niet. Als een kleine dictator loopt ze bloedfanatiek in de gaten te houden of er niet iemand aan iets zit wat van haar is. Niet dat het van haar is, maar zij vindt dat het van haar is. Yep, logica.
Inhoud van dit blog
Hoezo MIJN?
Mijn moeder loste dit gedrag op door op te merken of mijn naam er misschien op stond. In een vlaag van eigenwijsheid deed ik dan nog wel eens of ik het serieus zat te zoeken. Was ik wat bijdehanter, dan wilde ik nog wel eens een stift pakken. Maar meestal trapte ze er niet in en wist ik ook waar ik aan toe was.
Mijn dochters begrijpen die retorische vraag niet. Voor hun is het een startsein om in discussie te gaan. Dan krijgen we gesprekken als “Nee, maar…” en dan volgt er een hele uitleg waarom zij menen dat het van hun is. Generatie rubberen tegel kan nog geen deuk in een pakje boter slaan en loopt van het minste of geringste een trauma op, maar ze kunnen praten als brugman. Okay dreumes dan (nog) niet. Maar dat betekent niet dat ze niet duidelijk kan maken wat ze wil.
Van wie heeft ze dat ge-mijn?
In principe wordt haar geen strobreed in de weg gelegd. Het leeftijdsverschil tussen haar en haar zussen is groot genoeg om er zeker van te zijn dat die van haar speelgoed afblijven. Blokken en Duplo is toch minder aantrekkelijk als je zelf Playmobil Fairies hebt. Daarnaast is dreumes ook nog een groot deel van de week enigst kind. Heeft ze het hele rijk en al het speelgoed voor zichzelf. Het kwam dan ook als en donderslag bij heldere hemel dat ze opeens hysterisch MIJN begon te gillen. Blijkbaar is mijn telefoon, de afstandsbediening en mijn tas inclusief portemonnee van haar. Die mededeling had ik zelf even gemist, maar dreumes is overtuigd en niet te beroerd om het letterlijk met hand en tand te verdedigen.
Nu ben ik het type moeder die bij de goede eigenschappen altijd zichzelf de eer geeft. En bij de slechte? Nou in dit geval niet papa. Want papa is vrij rustig dus dit gedrag moet ze van iemand anders hebben. Iemand anders als in andere kinderen op het kinderdagverblijf. Dat is de enige situatie waarin ze zich verbaal met leeftijdsgenootjes moet meten. “Worden ze zo lekker sociaal van. ” Klopt en bezitterig.
Toch is dat grote leeftijdsverschil nu dan ook wel weer handig. Als ze jonger waren geweest, had het waarschijnlijk vaker tot bijten, slaan of krabben geleid . Nu voelen de meiden zich niet zo geïntimideerd door een dreumesje van 2 turven hoog.
Is jouw dreumes bezitterig?
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?
2 Comments
Yvonne
15 februari 2017 at 08:10Grappig haha. De oudate twee hebben die fase dus helemaal niet gehad?
lotuswritings84
15 februari 2017 at 06:58Verschrikkelijk bezitterig haha, idd alles is ‘mijn’ en ja dat leidt onderling tot slaan en bijten soms, met haar iets oudere zus. Is weer zo’n fijne fase, althans hoop dat het over een tijdje een stuk minder is haha.