Nee, mijn kinderen hoeven dat ene kindje dat nooit wordt uitgenodigd niet uit te nodigen voor hun feestje. Ik weet dat sommige moeders nu waarschijnlijk al verontwaardigd achter het toetsenbord kruipen, maar lees eerst even rustig verder, voordat je je mening hebt.
Het is een nachtmerrie van iedere ouder. De hele klas wordt uitgenodigd behalve jouw oogappel. Tot nu toe heb ik dit nog niet mee gemaakt. Mijn oudste dochter zit na de zomervakantie in de laatste klas van het basisonderwijs en ik denk dat ik het gerust wel kan zeggen dat ik het niet meer mee ga maken. Ook andere dochter krijgt genoeg uitnodigingen. Stiekem vind ik het zelfs wel eens een keertje lekker als ze niet worden uitgenodigd.
Per klas zitten iets van 30 kindjes en als je dan 5 euro per cadeautje geeft, ben je met 2 kinderen heel wat geld kwijt. Vandaar dat ik er absoluut niet rouwig om ben als het feestje aan hun neus voorbij gaat. Geen tranen en trauma’s maar gewoon; zo is het leven. Niet iedereen vindt jou leuk. Omgekeerd hoeven ze ook niet iedereen leuk te vinden.
Inhoud van dit blog
Wie mag er op het kinderfeestje komen?
Voordat ze een feestje organiseren, mogen mijn dochters zelf de gastenlijst samenstellen. Ik bemoei me hoogstens aan tegen het aantal kinderen dat ze mogen uitnodigen. Zie ik een onbekende naam op het lijstje dan bespreek ik dat met mijn dochters. Ergens vind ik het niet kunnen als ze vriendinnetjes waarmee ze regelmatig spelen opeens niet uitnodigen. En ik probeer er ook op te letten dat wanneer zij op een feestje uitgenodigd waren, ze het kind terug uitnodigen.
Alles uiteraard in overleg, want ik wil mijn dochters niet verplichten iemand uit te nodigen terwijl de vriendschap inmiddels over is. Meisjes kunnen nog wel eens ruzie krijgen tijdens een schooljaar. Maar in al die jaren dat ik kinderfeestjes organiseer heb ik eigenlijk nog nooit drama gehad.
Twijfelgevalletjes
Van een hele klas uitnodigen, word ik niet gelukkig. Ik wil niet de verantwoordelijkheid hebben voor zoveel kinderen. Maar er zijn ouders die daar anders over denken en het wel doen. Ook dat is okay. Daarnaast let ik ook op het aantal kinderen met een zogenaamd labeltje. Ik wil best een kind eraan helpen herinneren om medicijnen in te nemen. Maar als dat normaliter thuis al een strijd is, wil ik dat liever niet op mijn bordje geschoven krijgen.
Ook veiligheid gaat voor alles. Een zwemfeestje organiseren terwijl ik weet dat er een kind niet kan zwemmen vind ik ook te riskant. Een feestje in goede banen leiden, is al uitdagend genoeg. Wanneer ik weet dat een kind niet goed reageert in grote groepen of chaotische/ nieuwe omgevingen, dan kan dat ook een reden zijn om het niet voor een feestje uit te nodigen. Ik maak dan liever een speelafspraakje zodat ze in de vertrouwde omgeving van thuis er nog even bij stil kunnen staan.
Het kindje dat nooit voor een feestje wordt uitgenodigd
In het verleden heb ik wel eens wat druk uitgeoefend op mijn dochter om een bepaald kind niet uit te nodigen. Het betrof hier overigens niet het zieligste kindje van de klas. Eerder een populair meisje. Door haar dominante gedrag was ze altijd zo overheersend aanwezig en zette ze alles naar haar hand dat de overige kinderen te veel onder zouden sneeuwen. Dat gaf ruzie.
Voorafgaand aan het feestje maakte mijn dochter zich teveel zorgen over hoe ze dat meisje en haar vriendinnen uit elkaar moest houden. Dat was voor mij de druppel. Ik greep in door het kind niet uit te nodigen. En daar heb ik geen moment spijt van gehad; een kinderfeestje moet vooral leuk zijn en mooie herinneringen opleveren. De fase van kinderfeestjes is maar kort.
Mijn eigen ervaringen
Toen ik in groep 2 zat, kreeg ik ooit een uitnodiging van het kindje dat door niemand anders werd uitgenodigd. Zelfs nu vele jaren later snap ik het nog steeds niet. We waren geen vrienden. En volgens mij had hij mij alleen maar uitgenodigd omdat ik gewoon aardig tegen hem was. Ik wist al dat de rest van de klas niet zou gaan. Ik wilde ook niet. Ik twijfelde of ik de uitnodiging mee naar huis zou nemen of hem op school ‘kwijt’ zou maken.
Ik koos ervoor om toch eerlijk te zijn. Iets waar ik achteraf enorm veel spijt van heb. Bij thuiskomst liet nonchalant vallen dat ik een uitnodiging gekregen had, maar niet van plan was om te gaan. Je mag een uitnodiging toch ook gewoon weigeren? Daar dacht mijn moeder anders over. Lekker christelijk moest ik weer braafste meisje van de klas zijn. Ik wilde niet, maar ik moest.
Ik wil NIET naar je feestje!
Dus liep ik op de afgesproken dag met hem mee van school naar huis zoals een schaap naar de slachtbank. Tot op de dag van vandaag kan ik me herinneren dat ik mij er totaal niet thuis voelde. Ik vond het er verschrikkelijk. Het eten was raar en luste ik niet, ik kende niemand want voor de rest was er alleen zijn familie die bestond uit veel oudere neven en nichten. En daar was ik: een hulpeloos verloren kleutertje dat overgeleverd was aan de grillen van dat jochie. Zo vond hij het leuk om mijn keel dicht te knijpen en de oudere kinderen stonden erbij en keken er na en lachten. Pas toen een ouder meisje ingreep en me daar weghaalde, liet hij los.
Ik was totaal overstuur. Nog nooit heeft een feestje zo lang geduurd. Het voelde echt als overleven. Ik deed er alles aan om maar niet alleen met dat kind in een ruimte te hoeven zitten want ik was doodsbang voor hem. Liever zat ik gewoon bij de volwassenen die ik ook helemaal niet kende.
Misschien is het kindje dat nooit wordt gevraagd ook wel helemaal geen leuk kindje…
Tot op de dag van vandaag neem ik het mijn moeder kwalijk dat ik naar dit feestje moest. Het was niet alsof zij bevriend was met zijn ouders of deze ook maar kende. Door mijn eigen ervaring, heb ik wel besloten dat ik mijn kind NOOIT zal dwingen om een feestje bij te wonen waar het op voorhand zo uitgesproken tegen is. Ik leer mijn kinderen op hun gevoel te vertrouwen, dus ook hierin. Ik ga niet vanuit een misplaatst gevoel van empathie of sociaal wenselijkheid dan maar tegen hun gevoel in.
Vertrouwen in je kind
Ik ga er van uit dat ik mijn kinderen voldoende normen en waarden heb mee gegeven dat ze een afgewogen keuze kunnen maken. Ik ken mijn kinderen inmiddels goed genoeg om te weten dat het geen pestkoppen of meelopers zijn. Ik vertrouw erop dat als mijn kind absoluut niet naar en feestje wil of een kind niet wil uitnodigen, dat ze daar een reden voor heeft.
Net zoals ik destijds. Ik wist van tevoren wel dat het niet leuk zou worden. Dat kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Ik had dat jongetje namelijk al vaak genoeg in de klas mee gemaakt om bepaalde dingen te weten. Maar doordat ik wel gewoon aardig tegen hem was geweest, werd ik daar uiteindelijk voor gestraft. Door mijn eigen ervaring, weet ik dat het kindje dat nooit gevraagd wordt misschien ook wel helemaal niet zo’n leuk kindje is… .
Ik ben benieuwd, hoe ga jij hiermee om? Zit er in de klas van jouw kind een kind dat nooit wordt uitgenodigd en weet jij waarom niet?
Ook leuk om te lezen:
- Ik geef de uitnodiging voor een kinderfeestje gewoon mee op school.
- Waarom ik app groepjes voor kinderfeestjes haat.
- De keer dat ik ‘Houd je bek’ zei tegen een leraar.
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?
11 Comments
johannaowlette
15 juni 2017 at 22:35Mijn dochter heeft wel gekozen voor een jongetje met ASS uit te nodigen. Ik ben trots op haar dat ze er door heen kan kijken, en onze namiddag met hem erbij is goed gegaan. Aan de andere kant ben ik zelf ook blij dat ze een dominant en nogal manipulatief meisje niet wil uitnodigen. Ze is wijs genoeg om te zien wat kan en wat niet kan.
Kreanimo
15 juni 2017 at 20:24Hier ook overleg over het aantal. Ook vertouwen in de keuze van mijn kinderen heb ik zeker.
Zij weten het echt wel wie vriendjes zijn en wie niet?
Annemiek Visser
14 juni 2017 at 12:29Toen ik je titel las dacht ik van oeps, maar toch eerst even lezen. Ik was namelijk zo’n meisje dat gelukkig wel uitgenodigd werd maar niet zo lekker in de groep lag. Op de basisschool viel het gelukkig allemaal nog mee maar daarna werd het erger. Ik ben er van overtuigd dat er ouders waren die vonden dat ik er ook bij hoorde. Gelukkig kwamen wel de meeste kinderen op mijn verjaardag.Daarnaast zijn mijn broer en ik wel eens naar de verjaardag van een Marokkaans buurmeisje geweest die ook op onze basisschool zat en bij mijn broer in de klas. Wij kwamen daar al wel wat vaker over de vloer maar helaas waren wij de enigste die toen op haar verjaardag kwamen. Het was heel gezellig. Zoals het altijd daar was. Ik snap jouw bezwaren heel goed. Mijn zoon is zo’n jochie die ik op dit moment niet eens naar een verjaardag durf te laten gaan omdat hij inderdaad weg loopt, in zichzelf gekeerd zit en de boel kan slopen. Goed hij wordt over een weekje 4 dus dat is nog erg jong. Wel heb je het op leuke manier bedacht om het wel mogelijk te maken om een verjaardag te vieren voor zulke kindjes.
Josan
14 juni 2017 at 21:17Kijk, dat vind ik dus tof van je. Jij kent je kind en weet dus ook hij kan zijn en dat dat momenteel gewoon niet zo makkelijk is. Ik vind het mooi dat je daarover nadenkt. Ik heb het blog ook vooral geschreven om mensen na te laten denken. Als mijn kind veel extra aandacht nodig zou hebben, medicijnen of wat dan ook zou ik die verantwoordelijkheid niet klakkeloos aan andere ouders geven. Je vraagt nogal wat van ze. Bovendien is het je kind. Die heb je toch wel hoger zitten dan dat het ergens op een feestje ondersneeuwt in de massa? Je weet dat 2 personen gewoon niet een hele klas op een feestje evenveel aandacht kunnen geven.
Annemiek Visser
15 juni 2017 at 14:15klopt, soms moet je wel goed nadenken wat wel en niet kan. Wel zou ik als mijn zoontje en de jarige (in de toekomst) graag zo dat feestje willen overleggen met de moeder van de jarige of ik (op de achtergrond) er bij mag zijn. Dan kan ik zoonlief in de gaten houden. Minder zorg voor de moeder van de jarige.
Leonie van Mil
14 juni 2017 at 12:05Ik weet van vroeger dat mijn moeder altijd een maximaal aantal kinderen gaf die ik mocht uitnodigen. Dus dat ene kindje die nooit werd uitgenodigd die kon ik dan niet eens uitnodigen. Ik moest zelfs kindjes teleurstellen omdat het best een beperkt aantal was. Dus ik zou bij mijn kindje geen beperking op leggen, maar ook inderdaad niet dwingen om iemand persé uit te nodigen. Maar (wel een grote maar) ik ben tegen buitensluiten, dus als ik iets van signalen krijg van een kindje, zou ik er wel kijken wat erachter zit. En al helemaal als het mijn eigen kind is.
Stephany
14 juni 2017 at 07:41Jaaa mijn zoon die nooit wordt uitgenodigd en die omdat ie druk is nooit bij andere mag spelen 😉 hij wordt in nov 8 en paar jaar geleden merkte ik al dat ie anders was , eindelijk hebben ze hem vorig jaar getest en kwam der pdd-nos uit ! Van juf moest ik horen dat hij van de ouders niet meer met de kindjes mee mocht maar heb ik zelf ooit iets van ze gehoord ? Nee hoor. Terwijl ik al die tijd graag wou weten wat ie daar deed waardoor ie niet meer mee mocht . Had het zo graag gehoord zodat ik het kon vergelijken met wat ie thuis deed . Nou heb ik vandaag een gesprek op school en gaan we beslissen naar welke school die gaat . Speciaal onderwijs gaat het worden en ik hoop zo dat ie vriendjes krijgt en weer heerlijk bij kindjes mag komen spelen 🙂
Josan
14 juni 2017 at 21:11Vervelend, maar waar ik dan benieuwd naar ben, heb je nooit zelf aan een ouder gevraagd waarom je zoontje niet meer met hun kind speelt? Of zat er dan zo’n extreem verschil tussen hoe hij zich thuis gedroeg en school?
Stephany
14 juni 2017 at 21:21Nee nooit gevraagd . Ik kamp zelf met add en ptss. Ik vergeet heel snel dingen dus ook ik vergeet wie de ouders zijn en aangezien juf mij dat om een of andere rede niet mag vertellen zal ik de weken dat ie hier nog op school zit goed op moeten letten wie bij wie hoort . Gelukkig vandaag te horen gekregen dat ie 4 sept mag beginnen op speciaal onderwijs dus een gloednieuwe start voor hem en een gloednieuwe start voor deze mama om mondiger te worden
Liess
14 juni 2017 at 06:38Mijn dochter is zo’n meisje wat nooit werd uitgenodigd op de basisschool.. . Vreselijk vond ik dat voor der.
Gewoon een normale meid maar dan mrt ADHD add en interesses in dinos ipv knutselen of barbies.
Ik hoop dat er ergens een moeder is die wel ergens door heen kan kijken en hun kinderen zal stimuleren wel dit soort kinderen uit te nodigen.
Josan
14 juni 2017 at 06:48Voor mij zou dat niet meteen een reden zijn om het kind niet uit te nodigen. Mijn kinderen zouden zo’n kindje daarom ook niet afkeuren. Ik heb wel eens een keer een kindje met adhd mee gehad op een feestje. Maar het zou wel afhankelijk zijn van hoe goed het luistert we gingen toen naar een bioscoop en moesten best wel een eindje lopen langs een drukke straat. Kijk als ik het kind constant kwijt was en het niet reageerde op instructies zou dat wel een reden kunnen zijn om er de volgende keer anders over te denken. Niet omdat ik het kind niet mag, maar als er iets gebeurt wil ik er niet verantwoordelijk voor zijn.