Ik ben nooit zo’n ouder geweest wiens kinderen haar met u moeten aanspreken. Ik ben een Jij, maar toen ik mijn kleine opdondertje van twee gebiedend zei” Josan, kom jij eens even hier?!”, stond ik toch raar te kijken.
Dat mijn jongste dochter haar vader bij de voornaam aanspreekt, moest ik stiekem wel om lachen. Vooral haar zussen vinden het machtig mooi wanneer ze dat doet. En ze scoort helemaal punten wanneer het zijn doopnaam is.( Zo’n gevalletje hij heet Jan maar we noemen hem Piet). Zijn naam vangt ze dagelijks op omdat haar zussen hun stiefvader bij de voornaam aanspreken.
Inhoud van dit blog
Papa en mama bij de voornaam aanspreken
Jaren geleden heb ik ooit in een ouderschapsplan laten opstellen dat benaming papa en mama worden gebruikt voor de echte ouders. Stiefouders behoren daar niet toe. En ik voel me niet geroepen om er allerlei creatieve wendingen aan te geven. Ik had bijvoorbeeld de voornaam van mijn man vooraf kunnen laten gaan met papa. Maar bij dat soort dingen moet je als ouder ver wegblijven vind ik. Als er zoiets moet komen, zijn mijn dochters mondig genoeg om dat zelf wel aan te geven. Willen ze dat niet? Dan niet.
Net alsof ze bang zijn dat als ze het niet snel claimen ze dan geen betekenis hebben
Ze hebben bovendien groot gelijk: hij is hun vader niet. Bepaalde dingen moeten gewoon ontstaan of zo voelen. Ik word er sowieso altijd een beetje moe van als volwassenen dat soort termen van bovenaf gaan opleggen. Net alsof ze bang zijn dat als ze het niet snel claimen ze dan geen betekenis hebben. Mijn kinderen hebben door de scheiding bijvoorbeeld opeens ook veel extra opa’s en oma’s erbij gekregen. Maar als ze die bij de voornaam willen aanspreken en niet met ‘opa of oma, vind ik dat ook okay. Ook dat is een gevoelskwestie.
Wellicht heb ik makkelijk praten. Ik ben niemands stiefmoeder. Al mijn dochters noemen mij mama. Of mammie. Afhankelijk van wat ze van mij gedaan willen krijgen. Daarom was het wel grappig dat mijn jongste mij een koekje van eigen deeg gaf. Sinds kort weet ze dat mijn voornaam geen mama is. Ik heb een naam. Als ik eerlijk ben, tovert niks een grotere grijns op mijn gezicht dan mijn kinderen die voor de eerste keer mijn voornaam uitspreken. Langzaam. Onderzoekend. En klemtoon totaal verkeerd. In spanning wachtend op een reactie van je. Stel dat ze het verkeerd hebben en je toch alleen naar het woord mama luistert.
“Josan, kom jij eens even hier?!”
Maar mijn jongste kan net zoals haar zussen al heel goed praten. Zichzelf spreekt ze zo aan waarbij ze het woord ‘de’ voor haar naam zet. Inderdaad zoals dé Donald (Trump). Naar mij toe is ze ook duidelijk: “Josan, kom jij eens even hier?!” Reageer ik niet snel genoeg? Dan plakt ze er gewoon ook even mijn achternaam aan vast. Blijkbaar heeft ze die ook ergens opgevangen…
Ik vind het uiterst hilarisch en zie het als een fase. Ik ga er vanuit dat naarmate ze ouder wordt, ze beter gaat begrijpen waarom haar zussen haar vader bij zijn voornaam aanspreken. En joh ik ben uiterst flexibel hoor.
Hoe spreekt jouw kind jouw aan?
Ook leuk om te lezen:
- 10 tips voor een samengesteld gezin
- stiefvader, halfzusje maar wie is nu je echte familie?
- Waarom samen blijven voor de kinderen een slecht idee is
- Wat ik leerde van mijn scheiding
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook
No Comments