Wat een leuk kindje! Is die van jou? Zelfs als mijn man bevestigend antwoord, is er altijd dat ongeloof. Het blijft hem verbazen. Mij niet. Volgens buitenstaanders is mijn kind zwart. En als ik eerlijk ben irriteert mij dat mateloos.
Voor mijn man is het nieuw om een multiculturele relatie te hebben. In de afgelopen jaren heeft hij geleerd wat er bij komt kijken om onze haren in model te houden. Dat een goede huidverzorging voor ons belangrijk is. Oh en dat alle vrouwen in dit huishouden een behoorlijk temperament hebben. Maar niks had hem kunnen voorbereiden op de verschillende vooroordelen. Daar blijft hij zich over verbazen. Zo ook wanneer hij tijdens het wekelijks boodschappenrondje met Miss C voor de zoveelste keer aangesproken wordt omdat zijn kind ogenschijnlijk niet op hem lijkt.
Inhoud van dit blog
Gemengd is niet hetzelfde als zwart
Wanneer een kind met een blanke of donker ouder gelabeld wordt, is het zwart. Kijk maar naar President Obama. Hij zal de geschiedenisboeken in gaan als de eerste zwarte president. Raar, want dat is hij niet. Opgevoed door een alleenstaande blanke moeder is hij zelfs verre van. Maar toch als we hem in een hokje moet proppen, valt hij onder zwart.
Hetzelfde geldt voor mijn dochters. Allemaal hebben ze een blanke vader. En toevallig hebben ze dan wat melanine van mij. Maar wanneer ik met ze over straat loop, wordt mij nooit gevraagd of dat mijn kinderen zijn. Blijkbaar is dat duidelijk. Terwijl de lengte van Miss G bijvoorbeeld nooit van mij afkomstig kan zijn. Datzelfde geldt voor het bruine krulhaar van Miss C. Hierin waren toch echt de genen van hun vaders dominant. Als je de eerste babyfoto’s van dreumes ziet, is dat een exacte kopie van haar vader. Voor bekenden en familie was er geen twijfel over mogelijk wie haar vader is. Vergoelijkend spraken ze “Het is niet rottig bedoeld, maar ze heeft helemaal niks van jou”. Misschien begrijpen jullie nu waarom papa net iets vaker een poepluier verschoont en ik bij elke onhebbelijkheid brul “Dat heeft ze van jou!”.
Waarom mijn dochter niet zwart is
Maar echt onderscheid op basis van kleur maken we nooit. In principe leer ik mijn dochters niet tot welk ras ze behoren. Wij maken thuis gewoon het onderscheid tussen je bent een mens of niet. Punt uit. Alles wat ze weten, hebben ze vooral geleerd door contact met anderen. Omdat zij hun een spiegel voor hielden. Van vragen waar ze nu ‘echt’ vandaan komen, tot het vragen van “Wat ben jij?” En ik vindt dat jammer. Het is een stuk makkelijker om je kind sekseneutraal op te voeden dan rasneutraal. Vandaar dat ik ook heel bewust speelgoed, boeken en andere dingen koop die eraan bijdragen dat mijn dochters zich op een positieve manier kunnen identificeren in een wereld die overwegend blank is.
Maar waar ze zich mee identificeren laat ik aan mijn meiden over. Ze zijn gemist dus hebben alle recht om zich te identificeren zoals ze willen. Zonder dat anderen ze in een hokje duwen. Ik vertel mijn dochters altijd dat ze het beste van alles hebben… .
Ook leuk om te lezen:
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?
3 Comments
Melledy
30 juni 2017 at 12:55Mooi stuk. En ik begrijp je volkomen.
Ik ben zelf van Surinaamse afkomst en mijn man van Nederlandse. En ook mijn kinderen worden hier in Nederland ‘zwart’ genoemd. Wat niet ‘wit’ is wordt door het overgrote deel van de maatschappij gezien als ‘zwart’. En dan denk ik: Ach… wit of blank is ook een kleur ….
Nathalie
30 juni 2017 at 06:18Denk ook gewoon dat het is omdat je dat moet zeggen. Vroeger zei men ook ‘negertje’ en dat vond ik persoo lijk dan weer een schattig woord. Maar dat mocht absoluut niet want dat zou enorm beledigend zijn. Je moest zwarte zeggen. Dat vind ik eerlijk gezegd erger. Maar ik kan er niet over meespreken natuurlijk. Ik vind mulatje wel een mooie verwoording voor eenmix maar je weet ook daar weer niet of je nu al dan niet beledigend bent. Ik vind blank of wit ook een stom woord…het is soms gewoon moeilijk. Je weet op de duur niet meer hoe je nu moet doen om niemand te beledigen. Wanneer je iemand beschrijft gebruik je die woorden. Ze heeft krullen, pluishaar, spleetoogjes, …. hihihi. (Begrijp je mij een beetje want echt waar, ook nu wil ik niet slecht overkomen)
Marianne V
29 juni 2017 at 15:37Onze métisse dochters zijn wel degelijk zwart. Want dat is hoe ze door iedereen gezien worden en dat zal altijd zo zijn. Door blanken, door Aziaten en ook door zwarten zullen ze altijd als zwart gelabeld worden.
Ze zijn duidelijk niet blank, en al helemaal niet Aziatisch, en halfbloed of métisse is een verzamelnaam voor al wie gemengd bloed heeft. Dat is geen aparte categorie.
Ongeacht hun lichtere huidskleur, hun niet kroeshaar maar losse krullen, hun bruine haren ipv zwarte en hun blanke ouder met eventueel dito familienaam: de maatschappij zal ze altijd als zwart zien. En dus zijn ze zwart.
Onze dochter wordt ook zo opgevoed. Ze heeft blanke en zwarte poppen, ik koop boeken die ik mooi en interessant vind maar ik ga ook speciaal op zoek naar boeken waarin diversiteit aan bod komt, wij bezoeken ook Afrikaanse events, de dochter luistert ook naar Afrikaanse muziek en leert haar vaders moedertaal.
Nu ze nog klein is vinden mensen dat donkerdere kleurtje mooi, die krullen schattig, de naam speciaal, maar naarmate ze ouder wordt zal ze meer en meer met racisme geconfronteerd worden en een trotse zwarte zal daar -ons inziens- beter tegen gewapend zijn dat een métisse die het gevoel heeft dat ze blank is, of die denkt dat ze speciaal, anders of apart is omdat ze gemengd bloed heeft.
En dan heeft ze nog geluk dat ze een meisje is. Voor meisjes en (jonge) vrouwen is de maatschappij over het algemeen wat milder dan tegenover jongens en mannen. Jongens en mannen worden vaker met racisme en vooroordelen geconfronteerd, al was het maar dmv willekeurige identiteitscontroles op straat door de politie.
Mijn man heeft daar vanaf dat we aan kinderen dachten op gehamerd, ook al was hij wel wat van zijn stuk gebracht toen onze dochter lange tijd heel erg licht van huidskleur was en in haar eerste levensjaar stijl haar ipv krullen had ? en door alle, ook naïef goedbedoelde, reacties die ik al gekregen heb vind ik ondertussen ook dat hij gelijk heeft. Het gaat niet om hoe wij onze kinderen zien, het gaat om hoe de maatschappij onze kinderen ziet…