Ik had het nooit verwacht maar ik ben dus zo’n moeder die af en toe zegt: “Met dat kindje mag je niet spelen.” Ik heb duidelijke regels wanneer het om speelafspraakjes gaat. Sommige kinderen komen er bij mij niet (meer) in… .
Voordat ik kinderen kreeg, had ik allerlei Utopische ideeën. Zo zouden mijn kinderen met alle, ik herhaal ALLE, kinderen uit hun klas mogen spelen. Hoe meer vriendjes en vriendinnetjes hoe meer vreugde. Maar wat ben ik daar van op teruggekomen. Noem het politiek incorrect, maar ik geef een duidelijk negatief stemadvies wanneer het om bepaalde speelafspraakjes gaat. Hemel wat kunnen de kinderen van andere ouders gruwelijk irritant zijn!
Het is toch een beetje de nachtmerrie van elke ouder. Je kind als sociaal buitenbeentje. Dat zij het kindje wordt dat op feestjes niet gevraagd wordt en geen vriendinnetjes heeft. Onzekerheid om niks. In de praktijk blijkt het namelijk zelden zo te lopen. Tot voor kort kwam ik zitplaatsen in mijn auto te kort om alle speeldates mee te nemen. Maar met 3 kinderen mag je overstappen naar de ultimate mom mobiel; een Zevenzitter. Nope, het wat niet mijn kleine meisjesdroom maar soms moet je als groot meisje je dromen een beetje bijstellen. Nu heb ik weer ruimte om alle speeldates mee te nemen.
Inhoud van dit blog
De perfecte speeldate
Op de vooravond van de verkiezingen hoor ik vaak over de verschillende kloven in de samenleving. Arm en rijk, maar ook hoog- en laagopgeleid komen elkaar niet meer in het wild tegen. Wat dat betreft ben ik dan goed geïntegreerd want ik wilde mijn kind niet op een zwarte school hebben. Het is niet heel bewust, maar eigenlijk maak je terwijl je de school kiest, dus eigenlijk ook al een soort selectie in de speeldates die je kind in de toekomst heeft. In ons geval is school een afspiegeling van de maatschappij. Er zitten tweeverdieners tussen. Maar ook bewuste thuisblijfmoeders. Hier en daar zie je een ouder met een krantenwijktas op de brommer. Maar de kans dat de kinderen die daar bij horen in groep 8 nog op school zitten, is klein. Ergens tijdens die acht schooljaren switchen die kinderen vaak naar een school in een volksbuurt.
Met dat kindje mag je niet spelen
Als ik naar mijzelf kijk, maakt het me ook niet zo erg uit, uit welke sociale klasse een kind komt. Ook speelt nationaliteit geen rol. Een hoogblond vriendinnetje van mijn dochter bleek bijvoorbeeld Turks te zijn. Dat had ik op basis van uiterlijk nooit geraden. Voor mij zijn er andere redenen waarom mijn kind bijvoorbeeld niet met een ander kind mag spelen. Zoals ik in dit blog vertelde, had vooral middelste dochter de neiging om met exotische typetjes te spelen. Maar na verschillende akkefietjes, was ik er klaar mee. Sommige kinderen komen er echt gewoon niet in.
Speelafspraakjes waar ik de pest aan heb
Omdat ze voor gedoe zorgen.
Voor mij moet een speelafspraakje leuk zijn. Mijn kind moet het spelen leuk vinden en ook ik moet er lol aan hebben. Leuk vind ik het vooral als ik haast niet merk dat ik een extra kind erbij heb. Als ik gewoon gezellig met dreumes en het andere kind dat geen speeldate heeft, kan spelen. Zonder politieagentje te moeten spelen bij de andere twee. Kinderen die ik in mijn eigen slaapkamer op mijn bed aantref, of mijn make up voorraad naar de Filistijnen helpen, zijn gewoon niet leuk. Punt. Uit.
Omdat ze nergens naar luisteren.
Mijn kinderen zijn zo opgevoed dat ze weten wat nee betekent. Als ze in een goede bui zijn, hoef ik maar 1 keer iets te zeggen en luisteren ze. Maar je hebt er tegenwoordig kinderen tussen zitten die nergens naar luisteren. Ze doen waar ze zin in hebben. Dat ze dat thuis doen, tja daar heb ik geen boodschap aan, maar ik ben thuis niet. Als ik de zorg voor andermans kinderen heb, wil ik aan het einde van de dag een kind veilig en wel weer met ouders herenigen. Kinderen die de straat op rennen of tijdens boodschappen/ dierentuinbezoek, tripje naar de speeltuin weglopen, daar zit ik niet op te wachten. Ik wil mij daar niet verantwoordelijk voor voelen. Het is mijn kind niet.
Brutale kinderen.
Ik houd van uitgesproken kinderen. Kinderen met pit, streken of grappige bijdehante opmerkingen. Maar ik houd niet van brutale kinderen. Ik trek het bijzonder slecht als zo’n wezentje van amper twee turven hoog mij gaat commanderen om cola te halen. Of boos wordt omdat het geen chipies krijgt en ik geen snoep in huis heb. Ook ben ik nogal gevoelig voor een alsjeblieft na een verzoek. Dan hol ik net iets harder. Ze hoeven me niet met ‘u’ aan te spreken, maar gewoon wat manieren heeft nog nooit een kind kwaad gedaan.
Mijn oudste dochter zit nu in groep 7 en de andere in groep 5. Ik heb al heel wat speelafspraakjes zien komen en gaan. 90% van de kinderen is gewoon leuk met dito ouders. De eerste paar jaar beoordeelde ik speelafspraakje op basis van bovenstaande punten. Daardoor heb ik nu redelijk het kaf van het koren gescheiden en kan ik er vanuit gaan dat de meeste speeldates gewoon heel gezellig verlopen.
Heb jij punten waarop je de speelafspraakjes van je kinderen beoordeelt?
Ook leuk om te lezen
- Wie mag zich allemaal met jouw kind bemoeien?
- Als je wilt dat je kind omhoog klimt moet je er vooral niet bovenop gaan zitten
- Maar dat is toch een meisjesnaam?!
- De beste speeltuinen van Europa
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?
Uitgelichte afbeelding via Shutterstock
8 Comments
Mariam
22 mei 2017 at 22:50Heel apart dat er eigenlijk hier wordt gezegd, mijn kinderen zijn de beste.
En dat bepaalde ouders met een krantenwijktas bepaalde kinderen hebben, en die met de tijd verdwijnen van school. Vond ik best apart om te lezen… (alinea ‘de perfecte speeldate’).
Josan
23 mei 2017 at 21:20Welke ouder vind zijn/haar kinderen niet de mooiste of beste? Overigens gaat het mij er niet om of die van mij de beste zijn. Dat zal de tijd leren. Maar het gaat mij er wel om dat er kinderen zijn die ik liever niet over de vloer heb. Mede doordat ze op een bepaalde manier worden opgevoed. En voor mij heeft dat niks met sociale status te maken. Er zijn ook kinderen van hoger opgeleide ouders die zo vrij gelaten worden day dat geen match is. En tja dat van die krantenwijkouders dat is gewoon een constatering. Ik heb er heel wat zien komen en gaan. Blijkbaar is de school ook niet hun soort school.
Roxxy84
20 maart 2017 at 09:56Hier zijn we nog niet zo ver, maar jeetje, dat kan ik me helemaal voorstellen. Ik heb trouwens, ondanks dat mijn kind anderhalf is, soms al wel een mening. Een buurman wil steeds dat onze kindjes samen spelen, maar ik houd de boot een beetje af. Ze zijn inderdaad pas anderhalf, en dat kindje zal vast lief zijn, maar als ik zie hoe brutaal en aso zijn kleuter is, dan heb ik er weinig zin in om mijn kind bij die mensen te brengen. Nee, dat zie ik dus niet zitten. Ja, dat betekent dat ik dat nu dus ook al een beetje doe…
Simpel,met een snufje liefde.
15 maart 2017 at 06:40Ik ben vrij makkelijk. Er zijn wel een paar kindjes waarvan ik denk ” nee” maar achteraf valt het dan toch wel mee.
Jacqueline
14 maart 2017 at 22:53Ik ben nooit kieskeurig om wie er bij ons over de vloer komt, maar ben wel in staat om kinderen streng toe te spreken als het niet naar mijn zin gaat. En ik moet zeggen dat al die kinderen dat tot nu toe goed oppikken. Soms maak ik er een grapje over (als bijvoorbeeld een twaalfjarige haar korstjes laat staan), maar ik heb ook al eens een preek gegeven wanneer ik merkte dat er gepest of geroddeld werd.
Maar echt brutale kinderen heb ik nog niet meegemaakt, dus dat scheelt. 😉
Anouk
14 maart 2017 at 10:06Ik was een kind die niet welkom was bij sommige gezinnen thuis of waarvan ouders liever niet hadden dat ik met hun kinderen speelde… Nu snap ik het wel, ik was een heel dominant en uitgesproken kind en niet elke ouder vond dat fijn (ik heb er ook echt veel van geleerd). Daarbij was ik ook ‘raar’, want ik zei toen ik een jaar of negen was op het schoolplein dat ik graag lesbisch wilde worden later, waarschijnlijk omdat het eerste homo-huwelijk in het nieuws was en ik jongens stom vond. Hierdoor vonden ouders het eng dat ik met hun dochters speelde (achteraf moet ik hier wel om lachen maar op dat moment snapte ik echt niet wat er aan de hand was). Maargoed, ik kwam ook uit een klein dorp waarin alles wat buiten de norm viel niet goed was. Maar ik was wel goed opgevoed en beschaafd, (ik zei wel u) alleen een beetje raar :p Maar snap wel dat je niet elk kind thuis wil hebben, vooral als ze niet luisteren of de boel vernielen.
Josan
15 maart 2017 at 07:25Zolang je luistert en gemanierd bent, mag je van mij best een afwijkende mening hebben 😉 Vind ik altijd wel grappig. Raar zijn we allemaal. Maar ik heb inderdaad ook wel eens een meisje waar mijn dochter mee bevriend is niet uitgenodigd voor een kinderfeestje omdat ze erg dominant is. Alleen met haar was goed te doen, maar in een groep met vriendinnen trok ze alles naar zich toe en dat maakte dat de anderen het niet leuk meer vonden. Dus dan kies ik voor de meerderheid.
Anita Willems
14 maart 2017 at 07:24Politieagent spelen, daar hou ik ook niet van. Want er is altijd een die moet huilen, hoe je het ook wendt of keert.
Ik heb nog nooit gezegd dat mijn kinderen met een kind niet mogelijk spelen, maar ik heb bij een kind gestuurd. Maar dat kwam door de ouder. Ik heb een tweeling en soms wilden ze dolgraag met z’n drieën spelen, bij dat meisje. Maar dat werd de moeder te druk….omdat zij zelf dan net een vriendin op de thee had gevraagd. Een tweelingdochter mocht wel, dan moesten ze nog wel even onderling uitmaken wie dat werd. Nou, dat vond ik echt te ver gaan.
Daar was ik erg gepikeerd over. Die kinderen zijn enthousiast en die moeder drukte al dat enthousiasme de kop in.
Het meisje kon ook weer niet bij ons komen want het was allergisch voor onze kat.
Dat gedoe was ik zat. Elke keer had ik teleurgestelde kinderen.
Maar verder ben ik vrij makkelijk. Iedereen is welkom.