Op mijn blog lees je niet zo vaak iets over financiën. Maar toen mijn dochter mij vroeg” Mama zijn wij rijk? ”, was dat het begin van een heel interessant gesprek en aanzet om het vaker met mijn kinderen over de financiën te hebben.
Waarschijnlijk is het de zuinige Nederlandse Calvinistische volksaard. We praten niet zo snel over geld. Toen ik enkele jaren geleden mijn buurt omschreef met de woorden “dat je hier beneden een bepaalde inkomensgrens niet kan wonen”, vielen bezoekers daar over.
Inhoud van dit blog
Vooroordelen
Eerlijk gezegd vind ik dat vreemd. In het verleden kon ik onder verschillende winacties verhalen lezen waarin wildvreemden rijkelijk strooiden met hun armoede. Ook heb ik recent nog een kennis op Facebook ontvriend. Zij schetste een zeer negatief beeld van mensen die in een huis van een bepaalde waarde wonen en hun kinderen op vioolles hebben. Zonder te weten dat ik daar blijkbaar ook toe behoor. Terwijl ik geen onderscheid maak op basis van in welke belastingbox iemand valt, moet ik mij dat soort vooroordelen blijkbaar laten welgevallen.
Als je opschrijft dat je in een mooie buurt woont en een schoonmaakster hebt, mag dat niet. Dan voelen mensen zich aangevallen. Ik heb daar niks mee. Ook niet met het tentoon spreiden van je armoede in de hoop op medelijden bij winacties. Vanuit mijn werk weet ik dat mensen die echt in armoede leven vaak enorm veel schroom hebben om daar iets over te vertellen. Het is niet mijn realiteit, maar het is wel waar ik mij 4 dagen per week voor inzet.
De kloof tussen arm en rijk
Volgens gegevens van het CPB wordt de kloof tussen arm en rijk steeds groter. Hoger opgeleiden en mensen die gezond zijn profiteren het meeste van de economische groei. Arm en rijk ontmoeten elkaar niet meer. En als ik eerlijk ben, is dat ook iets wat ik zie. Door wijken, scholen en hobby’s vindt er een natuurlijke selectie plaats.
Bijna mijn hele vrienden- en kennissenkring is hoger opgeleid en heeft goede banen. Het koophuis wordt na enkele jaren bewoning ingeruild voor een groter exemplaar. Niet omdat het moet, maar omdat het financieel kan. De recessie van de afgelopen jaren betekende vooral een (paar) vakantie(s) minder op jaarbasis. Maar niemand lag er wakker van omdat ze de boodschappen, gas, water, licht, kleding, verzekering, gezondheidszorg of hobby’ s van de kinderen niet betalen konden. Als ik niet werkzaam was in het sociaal domein zou armoede een wereld zijn die zich enorm ver van mijn bed bevond. Daar ben ik mij ontzettend bewust van.
Financiële verschillen
Als kinderen klein zijn, geloven ze dat ieder mens hetzelfde is. Financiële verschillen worden pas later duidelijk. Als ze bij andere mensen over de vloer komen. Als ze hun eigen leven vergelijken met dat van een klasgenoot of vriendinnetje. Dat wil overigens niet zeggen dat ze daar dezelfde waarde aan hechten als volwassenen.
Mijn dochters zouden ons huis zo inruilen voor het kleine huisje boven een winkel tegenover de Mac Donalds. Zo hebben we jaren gewoond. En mijn dochters waren gelukkig. Dat is de associatie die zij daar mee hebben. Zij zien niet dat de locatie misschien niet zo ideaal was voor opgroeiende kinderen.
Mama zijn wij rijk?
Maar nu we al weer jaren wonen waar we wonen zien ze het verschil ook. Hoewel ik ze heb opgevoed met dat rijkdom niet afhankelijk is van bezit, zien ze verschillen. Ze zien dat de huizen in onze straat groter zijn dan in andere delen van de stad of van hun klasgenootjes. Ook informeren kinderen onderling naar elkaars status. Miss G vertelde recent dat een klasgenootje aan haar gevraagd had of ze een rijke tata was. Ze wist geen antwoord te geven.
Recent keken we Titanic. Mijn dochters zagen met eigen ogen hoe je sociale welstandsklasse uiteindelijk bepaalde of je de scheepsramp overleefde. De eerste klas had veel meer overlevingskansen dan de derde klas. En zeker door de ogen van een Millenial kind is dat hard te verteren. Vandaar dat mijn dochter vroeg: “Mama als wij op de Titanic hadden gezeten, hadden we het dan overleefd? Nu ligt dat in ons geval een beetje lastig. Ik vermoed dat we op basis van onze huidskleur sowieso niet mee hadden mogen varen. Maar ik begreep haar vraag. Zouden wij rijk genoeg zijn geweest om het te overleven?
Met kinderen over financiën praten
Sinds dat gesprek praat ik vaker met mijn kinderen over financiën. Ook om ze een idee te geven van wat iets kost. Het schijnt dat kinderen van ouders die in armoede leven, zich al jong zorgen maken over de financiën van hun ouders. Daar hoor ik op mijn werk schrijnende verhalen van. Mijn kinderen weten niet hoeveel ons huis kost. Ze weten niet wat we per jaar verdienen. Wel weten ze dat er altijd mensen zijn die meer bezitten en vaker op vakantie gaan. Maar ook die minder hebben. Ze sponsoren een kind in een ontwikkelingsland. Weten over mijn geboorteland. Zien mij geld geven op straat wanneer mensen dat nodig hebben. Of zijn er bij als ik het overmaak aan iemand uit Afrika die wij op vakantie leerden kennen. Ze weten dat de waarde van geld niet ligt in hoeveel je er van hebt, maar wat je er mee doet… .
Ook leuk om te lezen:
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?
♥ Uitgelichte afbeelding via Shutterstock
No Comments