Mijn dochter heeft een kinderwens. Sinds haar vriendinnetje op het kinderdagverblijf een zusje kreeg, wil ze dat wij ook een baby krijgen. Al was het alleen maar zodat zij dan ook grote zus kan zijn. Mijn voorzichtige pogingen om uit te leggen dat het ook een jongetje kan zijn, negeert ze. Die hoeft ze namelijk niet. Het MOET een zusje zijn. Dus of ik even wil opschieten, want het duurt te lang… .Stiekem kan ik er wel om lachen. Ze doet me denken aan Grace. Alhoewel die een paar jaartjes ouder was toen ze haar bestelling voor een zusje deed. Bovendien had Grace al een zusje. Ik kon er natuurlijk ook niks aan doen dat Bailey de babyfase al voorbij was. Chloé heeft dat niet. Zij is de jongste en dat is haar een doorn in het oog. Of om in haar eigen woorden te spreken “Het is oneerlijk!”
Inhoud van dit blog
Mijn gewenste aantal kinderen versus het aantal kinderen dat ik heb
Toen ik nog studeerde had ik het er met mijn toenmalige vriend over dat ik later wel 6 kinderen wilde. Het leek me super gezellig zo’n groot gezin. Hij zou fulltime huisman worden en ik zou buiten de deur werken. Ik pas al sinds mijn 8ste op. En doordat ik op mijn veertiende 2 vakantieweken fulltime op de achterbuurkinderen gepast had, wist ik wel een beetje wat ik verwachten kon.
Destijds had niet echt stilgestaan bij dat een groot gezin niet altijd zo praktisch is. Qua autostoeltjes op de achterbank van je auto tot aan het aantal slaapplekken in vakantieaccommodaties. De meeste dingen zijn niet berekend op meer dan het gemiddelde van 2 kind. En ik zag nog iets over het hoofd: dat ik op mijn 26ste zou gaan scheiden waardoor de rest van de toekomst op losse schroeven kwam te staan. Vandaar dat het aantal kinderen dat ik nu heb anders is dan ik destijds van droomde. Soms grap ik nog wel eens tegen mijn tieners dat ik nog maar op de helft ben. Dus nog wel even een tandje erbij moet zetten. In werkelijkheid gaat het er niet van komen. En dat is okay.
Ik denk dat ik niet de enige vrouw ben die werd ingehaald door de realiteit. Dat geldt ook voor de moeder die pas laat de liefde van haar leven vond om samen kinderen mee te krijgen. Of voor de moeder die een slopend ivf traject vol spanning, hoop en teleurstelling in moest en allang blij is dat het er 1 mag zijn. Of de moeder die secundair kinderloos werd omdat de eerste zwangerschap en bevalling zulke grote gezondheidsrisico’s met zich meebrachten dat ze blij mag zijn dat ze het overleefde. Als ik dan naar mijn eigen omstandigheden kijk, mag ik in mijn handjes knijpen van geluk.
Parttime enigs kind
Toch begrijp ik Chloé’s vraag maar al te goed. Onze familie is anders dan de gemiddelde gezinnen. Het aantal personen dat aanwezig is, is altijd dynamisch. Soms zijn we met zijn vijven, dan weer met zijn vieren en soms ook maar met zijn drieën. Vooral met dat laatste aantal heeft Chloé moeite. Als ze alleen is en haar zussen er niet zijn. Over het algemeen kan ze zich heel goed zelf vermaken. Maar ze geniet er echt van om oudere zussen te hebben. Bailey die haar op sleeptouw neemt en waarmee ze samen veel kattenkwaad en grappige dingen uitvoert. Grace haar echt grote zus die over haar moedert en haar zoveel nieuwe dingen aanleert.
Voor al mijn dochters geldt dat ze er niet aan hadden moeten denken om enigst kind te zijn en echt blij zijn dat ze elkaar hebben. Maar een aantal dagen in de week is Chloé alleen. Dan mist ze haar zussen en telt ze de dagen af waarop ze er weer zijn. Dus ik snap haar vraag zo goed. Inmiddels heb ik haar wel op haar niveau vertelt over de miskraam en dat ze dus niet de jongste is. Maar toch, daar kan ze niet zoveel mee.
- Lees ook: Was het gepland?!
- Lees ook: Afscheid van mijn kinderwens
Kinderen betrekken bij je kinderwens
Het heeft me de afgelopen maanden aan het denken gezet. Soms hoor je nog wel eens dat broertjes en zusjes een egoïstische keuze van de ouders zelf zijn. De aanwezige kinderen zouden daar echt geen belang bij hebben. Als ik naar mijzelf kijk, zat ik ook echt niet te wachten op mijn broertjes en zusjes. Helemaal irritant vond ik het als ik met ze moest spelen. “Hallo, jij hebt ze toch gemaakt? Ik heb er niet om gevraagd”. Als kind speelde ik het liefst in mijn eentje en was ik jaloers op kinderen die alleen waren. Maar mijn kinderen zijn anders. Ik verplicht ze niet om met elkaar te spelen, maar ze zoeken elkaar uit liefde op.
Misschien is het ook wel erg van deze tijd om je af te vragen in hoeverre de aanwezige kinderen zelf iets te zeggen hebben over het aantal broertjes en zusjes dat nog welkom is. Ik kan me niet voorstellen dat die grote gezinnen van vroeger er waren geweest als gezinsuitbreiding uitgebreid besproken werd met de overige gezinsleden. Mijn tieners zijn berekenend genoeg. Een baby is best leuk. Maar als dat betekent dat we niet meer twee keer per jaar op vakantie kunnen, ze minder sporten en hobby’s kunnen beoefenen, er minder kerst- en verjaardagscadeautjes zijn en uitstapjes om financiële redenen beperkt worden dan is de glans er snel af. Uiteindelijk hebben zij er niet om gevraagd en is het niet hun keuze dat hun zusje ook grote zus wil worden.
Lees ook: Daarom is een nakomertje zo leuk!
Wanneer word ik nu eindelijk eens grote zus?
Chloé is vasthoudend. Ze vraagt nu al een jaar om een zusje. Bij elke baby en zwangere buik kijkt ze veelzeggend mijn kant op. Soms is ze minder subtiel. Port ze in mijn vetrolletjes en zegt ze dat het tijd wordt voor een zusje in mijn buik. In het begin lukte het me nog wel om haar af te schrikken en te zeggen dat ze ook een broertje kan krijgen. Er is immers 50% kans dat het een jongetje is. Stiekem geloof ik daar zelf natuurlijk helemaal niks van, maar heb ik ik zo’n vermoeden dat ik voorbestemd ben voor alleen maar (sterke) dochters. Toch hielp het even om haar enthousiasme te temperen. Voor even. Inmiddels werkt het niet meer.
In de tussentijd oefent ze haar grote zussen skills op haar poppen die ze met veel liefde en toewijding verzorgt. Er is dan ook geen haar op mijn hoofd die eraan twijfelt of ze niet een hele goede grote zus zou zijn. En omdat ik de beroerdste niet ben, heb ik ook maar even aan haar zussen gevraagd wat ze zouden denken van nog een baby erbij. Grace gaat immers al na de 2de. Ze is ruim 12 jaar ouder dus dat is een groot leeftijdsverschil. Er is niemand in haar klas die nog een babybroertje of zusje heeft. Dat is een gepasseerd station. Maar Grace en Bailey stonden er allebei niet negatief tegenover. Dus wie weet, krijgt Chloé haar zin… .
Wilden jouw kinderen ook grote broer of grote zus worden?
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?
No Comments