Bloggen

En toen was mama depressief…

27 december 2016
En-toen-was-mama-depressief-GoodGirlsCompany

Wanneer is iets een winterdipje en wanneer ben je depressief? Gastblogger Merel vertelt open en eerlijk over hoe gebeurtenissen uit haar verleden haar nu weer opbreken en langzamerhand de overhand dreigden te krijgen. Tijd om nieuwe keuzes te maken en hulp in te schakelen….voor haarzelf maar ook haar kinderen.

Het is al weer even geleden.. Maar hier ben ik weer. Een nieuwe poging, terug van weggeweest. En dat heeft een reden. Ook al ben ik er nog lang niet helemaal. Je leest het goed, ik ben officieel depressief verklaard.

En toen was mama depressief

Hoe kwam het zover? Ja dat vraag ik mijzelf ook wel eens af. Vooral de afgelopen periode. Ik denk dat het komt omdat ik een ruime 8 jaar van ellende niet kan vergeten. Of misschien was het nog wel langer. Ik heb dan wel geleerd dat je verleden je verleden moet blijven, maar het is toch verdraaid moeilijk zoiets zomaar achter je te laten. Dus ik zal maar eens bij het begin beginnen… .

Dakloos en nog geen mama.

Ik ben na een hoop gedoe, ruzie en een domme fout bij mijn moeder en stiefvader uit huis gezet. Absoluut terecht. Tenminste dat kan ik nu- jaren later- zeggen. Maar geloof mij, dat kon ik je toen niet zo zeggen. In die twee jaar heb ik een hoop dingen gezien en meegemaakt. Veel dingen wil ik nu niet eens herhalen.  Maar laten we het erop houden dat de goedheid van mensen mij in leven heeft gehouden. Ik had altijd wel een warm bedje om in te slapen. Ik kwam er al gauw achter dat je als vrouw dan toch net iets meer een streepje voor hebt. En nee er was geen drugs in het spel. Ik heb van dichtbij meegemaakt wat dit met je doet en was meteen genezen! Maar als je je in zo’n kwetsbare positie bevindt, willen makken vaak wel meer van je dan je zelf wilt geven. Hier heb ik nooit aan meegewerkt. Iets waar ik nog steeds trots op ben.

Zwanger, wat nu….

In mijn dakloze periode leerde ik ook de vader van mijn dochter kennen. Hij was lief en zorgzaam. Al gauw waren we onafscheidelijk. Hij is Hongaars. Zelf ben ik ook samen met hem een maand in Hongarije geweest.  Een geweldige tijd. Iets wat mij altijd bij zal blijven. In Hongarije is Izabell ook verwerkt. Al kwam ik hier pas veel later achter. Na Hongarije zijn we onze eigen wegen gegaan. We verschilden teveel helaas. Zes maanden later voelde ik de plofjes in mijn buik. Er was iets. Een zwangerschapstest later en ik wist genoeg; zwanger

In die periode zat ik in Zaandam bij iemand. Ik belde mijn moeder en vertelde haar het nieuws. Zij regelde een spoedafspraak bij een verloskundige. Maar ja ik was dakloos en had geen geld. Niks. Na mijn bevalling kwam Jeugdzorg al snel om de hoek kijken.

Eindelijk een dak boven mijn hoofd

Ik kwam in Velsen terecht en kon bij een geweldig lieve vriend inwonen. Daar ben ik hem tot op de dag van vandaag eeuwig dankbaar voor. Zo was ik allereerst snel van Jeugdzorg af. Ten tweede had ik eten. Bovendien had ik een kamer voor mij en mijn dochter. En als laatste en misschien wel het belangrijkts; aanspraak. Iets wat je mist als je op de straat leeft. Dan ken je mensen wel, maar niet close. Je bent toch dakloos en vertrouwt mensen niet zo snel. Mijn moeder was als rots in de branding. Ze heeft de navelstreng van Izabell doorgeknipt en vanaf toen altijd gesteund! Het contact was weer goed. Oud zeer was over en we gingen verder op de voet van hoe het ooit was.

Na 1,5 maand wilde mijn goede vriend toch wel zijn eigen huisje terug. Zo gezegd zo gedaan. Ik verhuisde een etage naar boven. Ik had toen een korte relatie en we zouden eigenlijk gaan samenwonen. Helaas besloot hij dat dit toch niet kon, en beëindigde de relatie. Vanaf toen ben ik heel lang vrijgezel geweest.

Eigen woonruimte 

Na een jaar inwonen kreeg in eindelijk mijn eigen huisje. Hier heb ik vier  jaar heerlijk gewoond. Ook al had ik een buurvrouw die- op zijn zachtst gezegd- niet altijd de leukste was. Met veel plezier woonde ik op dit flatje en hield er ook nog een goede vriendin aan over!

Ik kreeg nogmaals Jeugdzorg en hulp via een psycholoog want deze mama heeft een psychische ‘beperking’ zoals dit mooi wordt genoemd. Ik heb namelijk Borderline. Niet een van de makkelijkste dingen. Ik ben verslavingsgevoelig, impulsief tot in mijn tenen en heb enorme moeite met het behouden van vriendschappen. In de periodes dat het niet goed met mij gaat, stoot ik vaak iedereen af. Ik lijd aan automutilatie, doe mijzelf pijn. Het is lastig…let’s keep it there. En nee ik ben niet gek. Wel prettig gestoord. Ik heb zoals Izabell het noemt ‘een beestje in mijn hoofd’. Dat maakt mij  soms een lastige mama maar eigenlijk altijd lief. Inmiddels ben ik alweer 1,5 jaar verhuisd naar een ander deel van Velsen en woon ook hier plezierig. Ook heb ik nu een al weer 4 jaar een Jeugdzorg-vrij leven met Izabell en Dio. Daar ben ik trots op! Je hoort altijd van die horrorverhalen, maar ik kan eerlijk zeggen dat ze mij altijd goed hebben bijgestaan!

Terugval

Ik begon de laatste tijd te merken dat ik depressief werd. Ik had weinig puf om iets te doen, wilde niet graag naar buiten en had moeite om uit bed te komen. Maar hé het is winter. Zal vast een  winterdipje zijn dacht ik. En we sukkelen wel gewoon door. Stom. Ergens wist ik ook wel dat er meer was. Maar ik ben te eigenwijs en te koppig om dit toe te geven. Het moment dat ik een terugval voelde aankomen met zelfbeschadiging was een alarmbel om toch hulp in te schakelen.

Zodoende belde ik de huisarts. Een dubbele afspraak en veel praten verder, zei deze, je hebt geen winterdipje maar je bent depressief. BAM!! Dat was een enorme klap in mijn gezicht. Ik heb zo hard gevochten om juist niet in een neerwaartse spiraal teerecht te komen en toch ben ik erin beland. Ik baalde en voelde mij alsof ik gefaald had.

Maar ik faal niet. Ik schakel mijn hulptroepen in zoals een huisarts hulp voor kids etc. Want je moet iets als je niet bij de pakken neer wilt zitten.

intern begeleider 

Ik kwam terecht bij de praktijkondersteuner van de huisarts. Nadat ik daar een gesprek had gehad, kwam ze al gauw met de mededeling “Je bent ’te complex’ om in 5 keer praten bij te staan. Ik verwijs je toch weer door naar de psycholoog”. Ik ben altijd anti medicatie geweest. Ik slik dus ook niks voor zowel mijn borderline als mijn depressie. Ik heb mij dus maar weer aangemeld bij een instantie om te praten. Ik hoop dat dit nu beter gaat dat jaren geleden. Toen had ik er geen baat bij.

De dagelijkse zorg combineren als je depressief bent 

Het is nog best een truc om dingen voor elkaar te krijgen. Ik heb twee kids waardoor er wel gewoon dingen gedaan moeten worden. Ze moeten naar school, eten, douchen noem maar op. Ik moet dus wel mijn bed uit en zorg dragen voor mijn moppies. Dat gaat gelukkig heel goed. Ik heb een fijn netwerk qua vrienden en familie. Mensen de er voor mij zijn en zorgen van mij ‘overnemen’. In die zin, ben en blijf ik positief. Aan ieder nadeel zit voordelen. Zo leef ik al jaren. En zo moet ik de moed er in blijven houden. Een stukje van mijn leven deel ik met jullie, een inzicht van een hele andere kant, zoals het ook kan gaan.

Conclusie?

Ik heb vele vrienden verloren maar ook vele nieuwe erbij gekregen. Sommigen spreek ik amper en anderen zijn er echt voor mij. Ik leerde foute vriendjes en lieve vriendjes kennen. Mannen die inmiddels exen zijn en die ik  niet eens meer spreek of wil spreken. Financiële problemen komen en gaan. Maar wat het ook is we gaan door, vechten zullen we! Zoals iedereen zegt leer je in zware tijden pas echt wie er van je houden en er voor je klaar staan. Ik heb nu 4 lieve meiden en een topper van een vriend, die ik never nooit pijn zou willen of kunnen doen. Ik deel alles met ze. Al zou het mijn laatste Euro zijn. Als zij hem nodig hebben, krijgen ze hem. Ik ben trots op wie ik ben en trots op hoe ik in mijn leven sta. Iedereen die hieraan twijfelt, is mijn tijd niet eens waard. Alleen zo kun je ‘overleven’ in de huidige maatschappij. Wees tevreden met wat je hebt, wees trots op jezelf, op hoe je ervoor staat, en heb de mensen die er voor je zijn lief.  Een wijze les die ik in deze momenten geleerd heb.

Tot de volgende blog,

Hopelijk hebben jullie fijne Kerstdagen gehad, mocht ik je niet meer spreken; dan alvast een gelukkig nieuwjaar!

Liefs Merel

Depressieve vrouw via Shutterstock

  • Reply
    Vanessa
    29 december 2016 at 04:49

    Ik vind jou sterk, heel sterk! Ik geloofde vroeger ook niet in medicatie, ik wilde het alleen doen. Uiteindelijk hulp ingeschakeld, veel gesprekken gehad maar tot de conclusie gekomen dat ik toch medicatie nodig had. Ben blij dat ik dat heb gedaan. . Maar ik zeg niet dat jij medicatie nodig heb, maar bij mij heeft het geholpen. Heel veel succes!! En ik wens jou en jouw gezin een fantastisch 2017 toe.

    • Reply
      Merel
      29 december 2016 at 09:00

      Super bedankt vanessa! Ik sta dr tot nu toe zo in, maar mocht t dieper zakken.. waar ik niet heen wil… is t wellicht verstandig hoor. Maar dat zie ik tegen die tijd wel. Enorm bedankt voor je reactie en voor jou ook een fijn 2017

  • Reply
    Henrieke
    27 december 2016 at 11:21

    Hopelijk heb je iets aan je gesprekken, om het allemaal wat beter te kunnen verwerken. Misschien dat je daar vroeger gewoon nog niet aan toe was. Veel sterkte de komende tijd! 🙂

    • Reply
      Merel
      27 december 2016 at 11:23

      Dankje wel , dat denk ik ook, nu met kids een goede drive om positief door te gaan depressie of niet !

  • Reply
    Kelly
    27 december 2016 at 09:12

    Wat dapper dat je dit verhaal over jezelf durft te delen. Knap dat je zo sterk in je schoenen staat en hoewel je jezelf dus niet goed voelt er wel gewoon voor je kinderen blijft zijn, dit zal denk ik niet altijd even makkelijk zijn als je jezelf letterlijk uit bed moet ’takelen’. Heel veel sterkte en ik hoop dat het nieuwe jaar je veel goeds zal brengen!

    • Reply
      merel
      27 december 2016 at 09:39

      Zeker niet makkelijk, soms heb je dagen dat niks wilt, alles lijkt je zo enorm tegen te werken, maar dan zie je een glimlach van je kids…. en dat maakt eigenlijk als draagzaam!

      dankje wel we gaan 2017 positief tegemoet!

  • Reply
    merel
    27 december 2016 at 09:01

    Dankje wel, het zijn geen dingen die je maar even achter je laat! Helaas 🙁 maar ik kom er vanzelf… nu de hulp aanvaard en hopelijk snel weer op de goede weg !

  • Reply
    Patricia
    27 december 2016 at 08:50

    Wat een verhaal. Goed dat je er zo open over bent.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

[instagram-feed feed=2]