Opvoedingsinzichten komen en gaan. Zoals een van mijn kraamverzorgsters ooit zei “Ik heb al heel wat gezien en meegemaakt. Veranderingen ingevoerd zien worden en teruggedraaid. Eigenlijk kunnen we het over een ding eens zijn, wat we nu doen zal over enkele jaren wel weer achterhaald zijn.”
Als je beter weet doe je beter. Maar leiden al die die verbeteringen nu ook tot betere kinderen? Soms vraag ik mij dat namelijk wel eens af. Als ik de huidige jeugd vergelijk met hoe ik opgevoed ben dan vraag ik me wel eens af: Maken we watjes van onze kinderen?
Wie kent het niet, dat plaatje of filmpje van geboren voor 1978. Nu ben ik niet voor dit jaartal geboren maar veel dingen herkende ik ook nog wel uit mijn jeugd. Hoe vaak ik wel niet een vinger tussen de deur heb gekregen. Of dat ik in groep 1 uit het klimrek kukelde waardoor de hele zijkant van mijn oog open lag. Ik kan me nog steeds herinneren dat mijn vader met de auto het schoolplein opreed om mij op te pikken en direct naar de huisarts te brengen.
En als het gevroren had? Dan kwam het schoolhoofd langs alle klassen om te vertellen dat we na schooltijd direct naar huis moesten. Wie hij zonder begeleiding van ouders of volwassenen op het ijs aantrof, kreeg zo’n pak voor zijn broek dat je weken niet kon zitten en de hele winter binnen moest blijven in de grote pauze. Je liet het wel uit je hoofd. In de wandelgangen gonsde het wel eens van de verhalen over stoere jongens die gesnapt waren, maar persoonlijk kende ik echt geen kind die hier over kon vertellen vanuit eigen ervaring.
Inhoud van dit blog
Generatie rubberen tegel
Dat alles zal de huidige generatie niet meer overkomen. Uit klimrekken vallen is nog steeds mogelijk. Maar je valt niet meer zoals vroeger op de harde ondergrond. Zodat je er van leerde. Nee, tegenwoordig ligt onder en rondom elk klimrek een scala aan gekleurde rubberen tegels. En schooldirecteuren die alle klassen af gingen om te vertellen dat je een pak voor je broek kreeg? Verontwaardigde ouders zouden meteen op school verhaal komen halen. Of sterker nog het op social media zetten. Men zou er schande van spreken.
Toch begrijp ik het best. Nu ik zelf ouder ben, besef ik dat je als school aan de rand van een vijver een enorme verantwoordelijkheid hebt voor al die kinderen. Er zou er maar eentje onder het ijs schieten! Dan was het hek van de dam. Maar vroeger luisterde je gewoon naar gezag. Gehoorzaamheid was een deugd die op prijs werd gesteld.
Traumatische jeugd
Nu vinden we gehoorzaamheid ook nog wel belangrijk. Maar voornamelijk als het om het irritante kindje gaat van die ene ouder. Je weet wel van die types die hun kroost veel te vrij laten. Wiens kinderen ten diepste best leuk zijn, maar ze moeten gewoon eens opgevoed worden. En kijk dat laatste is best moeilijk.
Van opa’s en oma’s hoor ik wel eens hoe kinderen vroeger vaak al met 2 zindelijk waren. Tegenwoordig mag je blij zijn als dat tegen 4 jaar is. Vaak hoor ik “Het komt wel als ze er aan toe zijn”. Maar is de huidige generatie dan massaal opeens motorische minder goed ontwikkeld dan 50 jaar geleden? Waren kinderen vroeger uitgerust met een betere blaas? Of konden moeders hun kinderen vroeger gewoon beter opvoeden en accepteerden ze dat zindelijkheidstraining daar ook een essentieel onderdeel van was?
Baby’s laten huilen is gevaarlijk voor het brein.Toch schijnen er hele generaties te zijn opgevoed met het idee dat je ze niet om de haverklap moet oppakken want anders wennen ze daar aan. Ik heb niet het idee dat zij een traumatische jeugd hebben gehad. Of nu op hun babyjaren terugblikken en zeggen dat ze geen liefde kregen van hun ouders.
Ook moet het leven voor de hedendaagse jeugd vooral leuk zijn. Is het dan niet? Dan springen we als ouders wel in de houding om ze direct te entertainen. De horror dat ze zich ook maar 5 minuten vervelen. Mijn dochters hebben in elke vakantie wel zo’n dag waarop ze zich beklagen dat ze zich zo vervelen en niks te doen hebben. Meestal is mijn retorische vraag dan “Ja, dus?” Dan zie je ze even verward kijken omdat ik er blijkbaar niet in mee ga om meteen een scala aan entertainmentmogelijkheden voor ze open te trekken. In een goede bui som ik dan nog wel eens activiteiten op die ze zouden kunnen doen. Viool spelen, je kamer opruimen, met het speelgoed spelen dat je rond Kerst gekregen hebt en nog in zijn verpakking zit, lekker buiten spelen… . Meestal druipen ze dan af omdat ze beseffen dat het doelloos voor de TV, smart phone of iPad hangen wederom niet is gelukt.
Hoe goed ik alle nieuwe inzichten ook vind, toch besef ik dat waar we nu van overtuigd zijn misschien over een aantal jaren wel weer hopeloos achterhaald is. Zo was er een tijd waarin men oprecht geloofde dat kinderen seksuele signalen uitzonden en ook behoefte hadden aan seks. In bepaalde communes waren praktijken aan de hand waar we nu wenkbrauwen bij zouden optrekken. En in die tijd werden er films gemaakt die de huidige keuring niet halen. Laten we maar blij zijn dat die ideeën inmiddels ook achterhaald zijn.
Wat vind jij? Maken we watjes van onze kinderen? En wat vind jij belangrijk in de opvoeding
Volg je mij ook al via Google+, Bloglovin’,Twitter,Instagram, Facebook of YouTube?
2 Comments
Judith
13 februari 2016 at 14:19Hahaha ik ben blij dat ik toch nog wat ouderwets ben. Van vervelen word je creatief. Mijn oudste was met 2 zindelijk en de jongste is er mee bezig. Vallen en opstaan doen we hier, en ook de school ligt niet vol met plastic en gekleurde zooi. Alles natuurlijk.
Nathalie
13 februari 2016 at 13:51Ik denk dat wij heel goed met elkaar zouden kunnen opschieten. Ik ben zelf juf en het is soms echt enorm… Alles moet inderdaad leuk zijn, streng zijn mag niet en bij het minste staan ouders verhaal te halen.