Grapjes maken over allochtonen ligt gevoelig. Vorige week schreef ik over dat ik was opgepakt in Disneyland. En grapte over mijzelf “Allochtoon, zal wel iets gestolen hebben.” Wat ik niet had voorzien, was dat uit de 1000 woorden die ik schreef, dit zinnetje bij mensen zou blijven hangen. Het zette me ook aan het denken; mag je dan geen grapjes over allochtonen maken?

Als je online iets zegt, komt dat heel anders over dan in het echt. Non-verbale communicatie ontbreekt. Mijn teksten staan niet bol van de emoticons. Maar als ze dat deden, zou het poppetje met tranen van het lachen of die knipoogt echt de boventoon voeren. Wat denk ik voldoende zegt. Ik neem niet al mijn onzin zo serieus. En zo was de opmerking over mijzelf als stelende allochtoon ook bedoeld.

Grapjes maken over allochtonen

Toen ik nog kleiner was dan ik nu ben, merkte mijn moeder al op dat ik om mijn eigen stomme grapjes lach. Dat klopt. Soms lig ik een deuk om iets wat niemand snapt. Behalve ikzelf. Genant maar waar. Ook kan ik erg lachen om comedians die bepaalde dingen van allochtonen uitvergroten. Jurgen Raayman die in zijn show maar ook als tante Es iets zegt. Jandino die tijdens dance dance dance opmerkt dat hij ook een “Men in black’ is. Of Najib Amali die bepaalde pijnpunten op humoristische wijze benoemt.

Ik heb niet half hun talent, maar spot ook wel eens met bepaalde vooroordelen of veronderstellingen.Het haalt de kou uit de lucht wanneer ik tijdens een sollicitatiegesprek als eerste opmerk “Ja, ik ben donker dat had je niet verwacht hè?” en mensen zichtbaar van kleur zie veranderen omdat ik zeg wat zij denken. Of als ik mijn naam moet schrijven omdat men verwacht dat het een moeilijke is opmerk “Dat valt toch best mee?”

En je krijgt hele interessante gesprekken als je uitlegt waarom je je kind niet op een zwarte school wilt hebben.

De allochtoon uithangen

Bepaalde vooroordelen maak ik dankbaar gebruik van. Zoals het idee dat ik gebrekkig Nederlands zou spreken. Als ik weer eens een Jehova Getuige aan de deur heb, zeg ik zonder blikken of blozen: “Ikke jouw begrijp niet. Waar jij voor komt?” Vind ik leuk. Beetje trollen terwijl ik ik in mijn badjas op zaterdagochtend in de deuropening sta. Ik hoef toch nergens heen en zij hebben waarschijnlijk ook niks beters te doen anders bel je niet in alle vroegte bij mij aan. Kijken wie het langer volhoudt zij of ik. Mijn act was echt bijna een Oscar waard. Maar helaas, worden zij ook slimmer. Tegenwoordig brengen ze een donkere Jehova mee. Uiteraard volgt er een nieuwe strategie. Van beide kanten.

Of de keer dat ik de huisarts in 4 verschillende talen liet vragen welke taal ik spreek. Echt hij ging met handen en voeten, dingen gebaren. En dan doodleuk opmerken, “Sorry, ik begrijp je niet zo goed omdat ik alleen Nederlands spreek”. Classic.

Mag je dan geen grapjes over allochtonen maken?

Ook als je mij op bloggers events ontmoet, zeg ik zonder blikken of blozen dat de rest allemaal op elkaar lijkt. Ze zijn lang blond en hebben namen die vaker voorkomen. Ik niet…vandaar dat ik ook altijd zeg dat ik de rest moeilijk uit elkaar kan houden. Mij herken je zo.

Mijn man moet er nog steeds aan wennen. Zo nu en dan vindt hij mijn directheid vreselijk. Maar goed, hij heeft makkelijk praten. Hij hoeft niet voor de zoveelste keer uit te leggen dat je zijn naam spelt zoals je denkt dat je het schrijft. Bij mij ondernemen ze vaak al niet eens meer een poging. Ook heeft hij nog nooit mee gemaakt dat wanneer hij naast mij staat mensen duidelijk hoorbaar voor hem vragen: “Spreekt hij Nederlands?”

Humor is een taal die we allemaal spreken. Ongeacht onze huidskleur, geslacht of geloof. Om die reden gebruik ik het graag. Maar ik kan me voorstellen dat sommige mensen moeten wennen aan mijn directheid of zich er geen raad mee weten 😉 <-(ja dat is een smiley)

Ik ben benieuwd, wat vind jij?

Lachende student via Shutterstock

Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?