Leven in lockdown | Zo gaat het met ons

Als je niet weet waar je moet beginnen, begin dan klein. Die filosofie, gebruikte ik vaak als het om mijn werk ging. Zelden voor mijn privéleven. Maar na weken van stilte op de blog, denk ik dat ik het ook maar eens ga gebruiken. Gewoon omdat ik anders niet weet waar ik zou moeten beginnen. Even een update van ons leven in lockdown 

Sinds het begin van de intelligente lockdown zitten we thuis. De oudste meiden pendelen tussen ons huis en dat van hun vader heen en weer. Maar grotendeels zitten we dus tussen de vierkante muren van ons huis. Bewust.

Het raakt me

In de afgelopen weken heb ik weinig geschreven over het hele Covid-19 virus. Gewoon omdat ik niet weet wat ik er over schrijven moet. Ik heb bij anderen het sentiment zien veranderen van lichtelijk overdreven naar serieus. Mijn strategie was altijd een beetje wachten totdat het overgaat. Totdat we weer terug kunnen naar normaal. Maar ik besef steeds meer dat er een samenleving was voor de Corona Crisis en erna. We gaan niet terug naar normaal maar misschien wel naar een samenleving met anderhalve meter afstand. En dat raakt me.

Het raakt me dat mijn dochter die nu in groep 8 zit en geen schoolkamp heeft. Iets waar ze zich zo ontzettend op verheugd heeft. Het raakt me dat ook de musical waarmee je je carrière op de basisschool afsluit waarschijnlijk in het water valt. Dat het niet eens zeker is of ze een grootse afscheidsceremonie kan hebben. Net zoals haar zus. Ze beseft dat ze geschiedenis heeft geleefd. En ergens weet ik dat dit ooit een plaatsje zal krijgen. Dat alles kan ik niet zeggen over de schrijnende realiteit van het besef dat er momenteel veel ouderen sterven zonder omringd te zijn door hun naaste familie in hun laatste uren. Dat onnoemelijk leed dat zich redelijk anoniem en onopvallend op de achtergrond voltrekt. Terwijl elke dagen de sterftecijfers gecommuniceerd worden.

Ik behoor tot een risicogroep

Een tijd lang keken we er niet raar van op. We wisten immers dat het virus vooral ouderen raakt. En mensen met ‘onderliggend lijden’. Kortom: de risicogroep. Vanaf het begin was ik mij ervan bewust dat ik met mijn sikkelcelziekte ook tot de risicogroep behoor. En niet alleen ik, ook Chloé en Novan. In normale omstandigheden vervoert mijn bloed al minder zuurstof dan dat van een gezond persoon. Een genetisch defect waar ik redelijk goed mee kan leven. Maar ik krijg het Spaans benauwd als ik lees over de ademhalingsklachten van personen die op de ic terecht kwamen door het Coronavirus. Om die reden blijven wij dan ook grotendeels thuis. Ga ik alleen de deur uit om boodschappen te halen. En omdat we ons huis moesten verlaten vanwege kijkers.

Huis in de verkoop tijdens de Coronacrisis

Sinds vorige maand staat ons huis in de verkoop. Nu is dat voor elk gezin denk ik wel een uitdaging. Foto’s op Funda wekken de schijn alsof zo’n huis uit een woonmagazine komt. In werkelijkheid heb ik 4 kinderen fulltime thuis en heb ik er een dagtaak aan om het schoon te houden. Met andere woorden: nu je huis verkopen is een uitdaging. Ook omdat het een heel gedoe is om met zijn allen uit huis te gaan. Want waar ga je dan naar toe als bijna alles dicht zit of als je alleen in je eentje naar binnen mag?

Weken geleden verwachtte de makelaar dat het huis ontzettend snel verkocht zou worden. We konden meeliften op de Openhuizen route. Maar die werd gecanceld door het virus en een pandemie later leert: alles is onzeker. We hebben gelukkig wel kijkers. Maar ook voor hen zijn het natuurlijk onzekere tijden. Zo aan de vooravond van de economische gevolgen van deze crisis is het maar de vraag of je baangarantie behoud en of je je financiering rond krijgt. Gelukkig hebben we nu 2 partijen met wie het serieus lijkt te worden. Dus hopelijk kunnen we dan in juni verhuizen naar ons nieuwe optrekje.

Onderwijs op afstand

Het zogenaamde thuisonderwijs gaat eigenlijk wel goed. Met de kinderen heb ik 1 week ons schema gevolgd. Daarna sprongen de verschillende scholen goed in. Grace heeft in de ochtend videolessen. Hierbij aanwezig zijn is verplicht. En daarna is ze in de middag vaak druk met het maken van huiswerk. Ook Bailey krijgt ‘s ochtends een verplichte klassikale uitleg/les op Zoom. Daarna gaat ze aan de slag met de taken die ze die week af moet hebben.

Gelukkig heb ik hele zelfstandige kinderen die ik niet met huiswerk hoef te helpen. Ik heb de indruk dat het eigenlijk wel goed gaat. Middelste dochter vind het zelfs een stuk prettiger om thuisonderwijs te krijgen omdat ze nu in haar eigen tempo werken kan. Lees: ik heb niet de hele dag nodig dus als ik nu klaar ben, kan ik andere dingen doen. Terwijl onderwijsraden en kabinet zich druk maken om de achterstand van risicoleerlingen bevind ik mij aan de andere kant. Zoals ik al een schreef kun je ook met slimme kinderen je zorgen hebben. De zomervakantie inkorten of lesstof overdoen, gaat mijn kinderen niet motiveren. Ik hoop dus dat hun scholen per individuele leerling zullen kijken wat er nodig is mocht er een eventuele achterstand zijn.

Leven in lockdown

Ons leven in lockdown is eigenlijk best prima. Van de hele grote wereld, merk ik voor mijzelf dat ik meer gefocust ben op mijn kleine wereldje. Zonder dat ik daarmee niet omkijk naar anderen. Maar ik bedoel dat ik het kleine meer ben gaan waarderen. Bewuster tijd vrij maak. Voor de kinderen, maar ook voor mijzelf. Een pas op de plaats in plaats van hollen zonder stilstaan. Herinneren aan alles wat we hadden. Ik eet gezond, ga op tijd naar bed, plan voldoende me-time in, sport dagelijks, bak dingen in plaats van te kopen. Bij afwezigheid van schoonmaker ben ik zelfs belachelijk actief in het huishouden. Zonder dat het me irriteert of verveelt. Als we naar buiten gaan, gaan we de tuin of natuur in.

Natuurlijk is het niet alleen maar glorie hallelujah. Er zijn ook wel dagen dat het me aanvliegt. Of de muren op mij af komen. Vooral als ik verder kijk dan het hier en nu. Maar ergens voel ik me ook hoopvol. Ik zie mooie dingen om mij heen gebeuren. Misschien was dit alles ook wel nodig om ons als mensen te doen beseffen dat we met elkaar verbonden zijn en we elkaar nodig hebben… .

Ik had verwacht dat ik niet zoveel op papier zou krijgen. In een andere blogpost ga ik weer even op mijn roze wolk zitten om te vertellen hoe het met Novan gaat. Maar tot zover hoe het dus bij ons thuis gaat in huis en achtertuin. Hopelijk gaat de quarantaine bij jullie ook goed. Blijf gezond en houd rekening met anderen.

Ook leuk om te lezen:

• 11 Buitenspelletjes voor kinderen | hier kom je de zomer mee door
• Waarom is buitenspelen belangrijk voor kinderen?
• 100 leuke zomeractiviteiten voor tieners om bezig te blijven

Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter, Instagram, Facebook of YouTube?