Family Diary Persoonlijk

Kraamweek nachtmerrie deel 3

18 mei 2015
Kraamweek nachtmerrie deel 3-GoodGirlsCompany-baby met hersenvliesontsteking-Meningitis bij baby-ervaringen Kraamweek

De afgelopen dagen deelde ik op mijn blog het persoonlijke verhaal kraamweek nachtmerrie deel 1. Hierin lees je hoe een onschuldige lijkende koorts uiteindelijk leidde tot de diagnose hersenvliesontsteking. Een ziekte waar ik tot dan toe geen ervaring mee had. Ook had ik natuurlijk nooit verwacht dat dit juist mijn kind moest overkomen. In kraamweek nachtmerrie deel 2 lees je hoe je uiteindelijk ook went aan een ziek kind. Het op en neer reizen naar het ziekenhuis en hoe het leven uiteindelijk knalhard doorgaat. Uiteindelijk las je aan het eind van deel 2 hoe we het verlossende telefoontje kregen. Het was een virus. Men kon niks meer voor ons doen. Ons kindje moest het zelf met antistoffen bestrijden. In Kraamweek nachtmerrie deel 3 lees je over de nasleep. Van meningitis ben je namelijk niet zomaar af. Deze levensbedreigende ziekte bleef het eerste levensjaar op de achtergrond meespelen. Zoude alle normale babymijlpalen voor ons kindje zijn weggelegd?

De volgende dag hing er een verwachtingsvolle sfeer. Als alle bloedtesten goed waren, mocht ons kindje mee naar huis. Eerst kregen we die ochtend een update van de arts. Wat deze zei is redelijk langs mij heen gegaan. Ik wilde mijn kind en ik wilde haar thuis. Wat een eeuwigheid leek te duren, kwam gelukkig tot een einde. We mochten kleine B. ophalen Miss G. was ook mee om haar zusje op te halen. In de voorgaande weken hadden we haar zo min mogelijk met de situatie geconfronteerd. Het was veel te verwarrend voor haar om B. te bezoeken en haar zusje achter te laten. Hoewel ze redelijk jaloers gereageerd had op de gezinsuitbreiding vond ze het zo ook maar niks.

Kindje met gebruiksaanwijzing

Met een verpleegster kleedde ik mijn kindje aan om naar huis te gaan. Aan een emotioneel slopende periode kwam een einde. Toch voelde ik wel een bepaalde angst. Dit meisje was toch wel een ander kindjes dan degene met wie ik zo’n 2 1/2 week geleden het ziekenhuis was ingegaan. Hoe moest ik nu weten of het goed ging? Wat ik had aangezien voor een verkoudheidje bleek een serieuze ziekte. Dus als het op mijn beoordelingsvermogen aan moest komen… . Enne ze had nog steeds dat virus uit het ziekenhuis. Meer dan een waarschuwing dat haar poepluiers er op een specifieke manier uit konden zien, kreeg ik niet. Zo gingen we met onze dochter naar huis.  Alleen was dit nu wel een kindje met in mijn ogen een gebruiksaanwijzing.

Het heeft echt even een tijdje geduurd voordat we weer op elkaar ingespeeld waren. Maar ook voordat ik op mijn moederinstinct durfde te vertrouwen. In het begin dacht ik bij elk huiltje dat het mis was en elke verhoging was reden voor paniek. Ook het kleine meisje zelf had een hoop te verwerken en moest alles een plekje geven. Haar manier om dit te doen was door ontroostbaar te huilen. Ze bleef huilen en wat ik ook deed niks hielp! Zo had ik mij onze hereniging niet voorgesteld. Van het makkelijke rustige kindje dat ik in de kraamweek leerde kennen, was ze veranderd in een huilend wispelturige wezentje.

Van huilbaby naar blije baby

Voor haar geboorte had ik een contract voor een nieuwe baan getekend. Ik was natuurlijk nooit van zo´n heftige periode uitgegaan. Maar met 8 weken bracht ik haar naar het kinderdagverblijf. Wel nadat ik leidsters uitgebreid geïnformeerd had over haar toestand. Waar veel moeders werken na de bevalling verschrikkelijk vinden, genoot ik er van. Even afstand nemen van het gehuil deed mij goed. Verandering van omgeving deed Miss B. goed. Ze had geweldige leidsters. En met het verstrijken van de maanden kwam ze steeds beter in haar velletje te zitten. Veranderde ze van een huilbaby in zo’n baby van de Pampers reclame.

We moesten een jaar onder controle bij de kinderarts blijven. Regelmatig bespraken we met hem de vorderingen. Of ons dingen waren opgevallen in haar ontwikkeling. Ook het consultatiebureau was ingelicht en men was alert. Haar schedelomtrek werd nauwgezet bijgehouden om te kijken of ze geen waterhoofd ontwikkelde. We moesten alles opnieuw uitvinden. We konden er niet vanuit gaan dat ze de gemiddelde ontwikkelingslijn zou volgen. Maar tot dan toe deed ze het op haar manier erg goed. Ook bleek ze niet doof te zijn.
Vlak voor haar eerste verjaardag werd Miss B. ontslagen bij de kinderarts. Echt een mijlpaal. Wat waren we blij dat ons zondagskind zo´n mooie toekomst tegemoet ging!

Hoe gaat het dan nu?

Inmiddels is het meisje waar het hier om gaat bijna 6 1/2 jaar. Het is een heerlijk kindje. Echt een levensgenieter! Een dag met haar thuis staat bol van de grappige gesprekken en interessante analyses. Ze is echt een knuffelmensje dat van gezelligheid houdt. Ze is erg direct maar ook erg eerlijk. We voelen elkaar heel goed aan. Noem het inconsequent maar ik kan haar middenin de nacht niet naar haar kamer sturen als ze zegt dat ze bij wil slapen omdat ze me anders zo mist.. . Soms kijk ik in verwondering naar haar en ben verbaasd dat het zo goed met haar gaat. Die opmerking hoor ik ook van anderen. Toch neem ik niks voor vanzelfsprekend aan. Door zoiets heftigs merk je hoe kostbaar het leven is. Ik wil dat elke dag met mijn kinderen telt. Uiteindelijk zetten we er samen een streep onder.

Ik ben blij dat ik toen niet wist wat voor een verschrikkelijke ziekte hersenvliesontsteking is. Als ik tegenwoordig foto’s zie van kinderen zonder ledematen of vol littekens raakt mij dit diep.  Een opmerking zoals Famme deed ” Daarom laten wij onze kinderen inenten“, maakt mij boos. Je kunt niet altijd je eigen pad kiezen. Ik ben dankbaar dat mijn meisje er schijnbaar niks aan heeft overgehouden behalve iets te veel levenslust, doorzettingsvermogen en karakter.

Op safe spelen deze zwangerschap

Deze zwangerschap heb ik er veel gesprekken over gehad met deskundigen. Hoe kon dit gebeuren? Ik had het nodig om het te begrijpen. Toen ik hoorde dat je van een ruggenprik hersenvliesontsteking kan krijgen, moest ik daar natuurlijk het fijne van weten. Ik was dan wel niet bevallen met ruggenprik maar was er mogelijk een verband tussen pijnbestrijding tijdens de bevalling? Het bleek niet zo te zijn. Ook heb ik nadrukkelijk aan mijn verloskundige uitgelegd dat ik niet heel lang met gebroken vliezen wil rondlopen. Mogelijk heeft ze het zo opgelopen. Her en der probeer ik onbewust toch zoveel mogelijk maatregelen te nemen in deze kraamweek. Zo is geen bezoek daar ook een van. Dit geldt zelfs voor directe familie. De nieuwigheid van een baby gaat er echt niet af als men even 1 week moet wachten. Dat het allemaal een ongelukkig toeval was, of domme pech vond ik te ongrijpbaar. Er MOEST iets zijn. Maar helaas ben ik niks wijzer geworden. Het was blijkbaar gewoon domme pech. Of enorm geluk omdat ze er zo goed uitgekomen is… .

  • Reply
    Claudia Bosscher
    19 mei 2015 at 08:02

    Jeetje heftig verhaal zeg! Heel veel sterkte met het verdere verloop!

  • Reply
    Romy
    18 mei 2015 at 21:53

    Ademloos en met tranen in mijn ogen heb ik dit artikel en de vorige artikelen gelezen. Wat een verhaal en wat fijn dat het nu zo goed met haar gaat!

  • Reply
    Saskia
    18 mei 2015 at 16:27

    Wat verdrietig en angstig moet dit geweest zijn zeg! Wat fijn dat het zo goed gekomen is met je dochter en dat het zo’n vrolijk meisje is.

  • Reply
    Sonja
    18 mei 2015 at 14:33

    Jeetje wat lijkt me dat heftig, kan me je gevoel zo voorstellen. Wat een machteloosheid! Wat fijn dat ze er niets aan over heeft gehouden

  • Reply
    Tamara
    18 mei 2015 at 09:00

    Wat ontzettend fijn dat ze er niets aan over heeft gehouden, ik kwam laatst ook een documentaire tegen over kindjes die hersenvliesontsteking hadden gehad en het was zo vreselijk sneu allemaal! Heel logisch dat je nu bij je derde alles doet om dit te voorkomen!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

[instagram-feed feed=2]