Family Diary Persoonlijk

Kraamweek nachtmerrie deel 1

16 mei 2015
Kraamweek nachtmerrie-GoodGirlsCompany-baby met hersenvliesontsteking-Meningitis bij baby-ervaringen Kraamweek

In dit blog Kraamweek nachtmerrie deel 1 lees je hoe mijn jongste dochter met 9 dagen hersenvliesontsteking kreeg. Een eerlijk, rauw verhaal dat ik niet mooier kan maken dan het is. Voor alle zwangere vrouwen of moeders die van hun kraamweek genieten het is ook een verhaal van hoop.

Begin dit jaar plaatste Famme een bericht over een meisje met hersenvliesontsteking. Al haar ledematen waren geamputeerd maar desondanks had het kleine meisje een enorme levenslust en wilde haar moeder door het plaatsen van foto’s anderen inspireren. Niks mis mee. Wat mij aan het bericht stoorde was de opmerking van Famme redactie “Dit is dus waarom wij onze kinderen laten vaccineren.” Ik was de eerste die meteen een felle reactie gaf.

Niet omdat ik zo’n ouder ben die tegen vaccinatie is. Maar omdat dit mij ook overkomen is. Het was een ware nachtmerrie en als ik ergens zonder kan is het de onwetendheid van een online platform die moeders verkeerd inlicht. En die ouders door het slijk haalt terwijl uit het artikel niet duidelijk werd of het desbetreffende meisje wel of niet ingeënt was. Bovendien is vaccinatie geen imuunisatie.

Iedereen kan hersenvliesontsteking krijgen. Mijn dochter was helaas een van die slachtoffers.
Begin deze week deelde ik het geboorteverhaal van Miss G en enkele dagen later van Miss B. Laatstgenoemde was een pittige bevalling waarbij uiteindelijk sommige dingen anders liepen dan ik van tevoren kon vermoeden. Toch hadden we een hele goede kraamweek. Misschien kwam het doordat we beter wisten wat ons te wachten stond. Of doordat borstvoeding geven dit keer geen stressvolle bezigheid was. Als ik aan de eerste 8 dagen met Miss B. denk, heb ik daar echt een roze wolkgevoel bij met een waterig winterzonnetje. Okay we hadden last van vermoeidheid en korte nachten maar verder ging alles perfect. De kraamverzorgster had de laatste paar dagen niet echt meer iets te doen. Toen we er alleen voor stonden dachten we het ook prima te redden.

Controlebezoekje aan het ziekenhuis

De eerste dag had ik wat koorts en de baby ook. Daar zocht ik niks achter. Ik ging er vanuit dat we elkaar aanstaken. Het zal wel loslopen. Ook een bezoekje aan de huisarts leverde niet meteen alarmerend nieuws op. Toen we dit de tweede dag nog hadden, ging Miss B toch weer langs de huisarts met haar vader. Bij terugkomst was het toch wel even tijd voor een controlebezoekje aan het ziekenhuis. Voor beiden. Mogelijk had ik een infectie overgehouden aan de nacurettage of er was toch nog iets achter gebleven. Een bezoek aan het ziekenhuis moest uitsluitsel brengen. Miss B. kon direct even langs de kinderarts.
Nadat we haar zus bij een van de buren hadden gebracht, reden we richting het ziekenhuis. Ik voelde me heel relaxed totdat er echt serieus iets geconstateerd was, voelde ik geen reden voor paniek. In mijn hoofd gingen we vlug even langs het ziekenhuis als routineprocedure. Het zou wel meevallen en ‘ s avonds zouden we gewoon weer lekker gezellig thuis zijn dacht ik. Met dit in mijn achterhoofd zat ik rustig in de wachtkamer bij de kinderafdeling. Tot dan toe kwamen we zelden in ziekenhuizen. Ik voelde medelijden met de ouders van kinderen voor wie dit zichtbaar routine was. Het leek me verschrikkelijk om hier regelmatig met je kind te zitten. Het op te peppen terwijl je weet dat de behandeling mogelijk pijn kan doen. Maar zoiets zou voor ons niet gelden want wij gingen gewoon even bij de kinderarts langs en zouden dezelfde dag nog naar huis gaan. Dacht ik.

De diagnose

Nadat we bij de dienstdoende arts de symptomen hadden uitgelegd en onze vermoedens uitspraken, verzocht hij ons Miss B. uit te kleden tot op haar luier. Dat deden we. Met stethoscoop luisterde hij naar haar hart en longen, bekeek de reflexen en keek in haar keeltje. Niks bijzonders. Totdat hij aan haar fontanel voelde. Die was opgezwollen. Toen viel voor het eerst het woord hersenvliesontsteking. Hij vermoedde dat ze dat had, maar om het zekere voor het onzekere te nemen moest ze getest worden. Voordat ik het goed en wel besefte wat er aan de hand was, had hij al een telefoontje gepleegd met de afdeling neonatologie. En zou er medisch personeel vrij gemaakt worden voor de testen.

Hier hadden we niet op gerekend. Mijn man moest terug naar huis G. ophalen. Ik bleef achter omdat ik ook nagekeken moest worden. En ik wilde ook bij mijn kind blijven. Niet in staat zelf al de Maxi-Cosi door het halve ziekenhuis te dragen met kind en al overhandigde ik hem aan de arts. Zo vlug als ik kon, liep ik achter hem aan. Versuft en enigszins lamgeslagen. Niet alleen door het onverwachte nieuws maar ook doordat ik op mijn 9de dag na de bevalling niet de scherpste was. Pas toen we op de betreffende afdeling waren en alles in gereedheid werd gebracht voor opname drong het tot mij door. Ik voelde me helemaal onwel worden. Een onbeschrijfelijke angst kwam opzetten.

Van roze wolk gevallen

Nee, ik wilde mijn kind niet vasthouden terwijl ze probeerden vocht uit haar ruggengraat te halen met een naald. Dat kon ik niet. Alleen al de gedachte. Ik wilde haar niet horen huilen omdat men haar pijn deed. Als ik haar dan niet hier tegen kon beschermen dan wilde ik er zeker niet actief bij betrokken zijn. Totaal ontredderd droop ik af naar de wachtkamer terwijl ik mijn baby achter liet.
Verbijsterd staarde ik voor mij uit en probeerde ik voor mijzelf op een rijtje te krijgen hoe ik keihard van onze roze wolk gevallen was. Hoe was dit mogelijk?! Hoe kon een baby die 9 dagen eerder gezond geboren was, nu zo ziek zijn?! Hoe kon ze dit opgelopen hebben? Ik had bewust geen kraamvisite willen hebben de eerste paar dagen. Zelfs familie had pas aan het eind van de week mogen komen. Wat als we een andere arts getroffenen hadden die minder doortastend te werk was gegaan?


Met mijn pas bevallen gammele lijf zat ik daar moederziel alleen in de wachtkamer. Vechtend tegen het gevoel dat ik hysterisch moest huilen. Er was toch niemand waar ik op dat moment op terug kon vallen of een troostende arm om mij heen kon slaan. Om niet langzaam gek te worden en iets om handen te hebben, typte ik een SMS die ik meteen naar al mijn familie, vrienden en kennissen zond. Zo bleef ik druk met vragen beantwoorden en hoefde ik niet na te denken. Of het verschrikkelijke nieuws tot mij door te laten dringen. We zouden zo weer thuis zijn. Ze zouden ontdekken dat het allemaal een groot misverstand was en ons naar huis laten gaan. Dan zou ik sorry tegen mijn dochter zeggen omdat ik zo laf was er niet te zijn toen ze mij het meest nodig had. Ik zou haar vasthouden, koesteren en niet meer laten gaan.  En iedereen die haar ook maar wilde prikken, bont en blauw slaan… .

Lees morgen Kraamweek nachtmerrie deel 2

  • Reply
    Marijke
    22 mei 2015 at 13:49

    Superheftig. Fijn dat ze er goed uit is gekomen! Iets moeilijkers is er bijna niet als moeder.
    Wel hoop ik dat je dochter later je blogs niet leest, waarin je meermaals benoemd dat zij niet gepland was. Geloof me, voor een kind ligt het gevoel niet gepland en niet GEWENST te zijn, erg dicht bij elkaar op een gevoelig moment. Mooi dat je je ervaringen deelt met anderen, maar sommige details kun je misschien toch iets beter voor een goede vriendin met een kop thee op de bank houden…..

    • Reply
      Josan
      23 mei 2015 at 21:24

      Dank je wel voor je reactie. Hoe jong mijn dochter ook is, ik heb haar dit al eens verteld. Meestal noem ik haar mijn extra kerstcadeautje omdat ze zo vlak voor kerst geboren is. Nergens lees je dat ze niet gewenst is. Ongepland betekent voor mij niet ongewenst. Toch kies ik er bewust voor om het woord niet gepland te kiezen. Er zullen vast meer vrouwen zijn die ongepland zwanger raken. Door er eerlijk over te zijn, hoop ik twijfel weg te nemen. Ook als iets niet helemaal volgens planning gaat, betekent dat niet het einde van de wereld. Uiteindelijk houd ik net zo veel van haar als van haar zus.

  • Reply
    Miranda
    17 mei 2015 at 08:38

    Vreselijk dit, ik ben zo’n ouder die regelmatig met haar jongste in het ziekenhuis zit. Gelukkig niet voor al te ernstige dingen ( voor mijn mannetje vervelend) maar er zijn zoveel ergere dingen. Heb genoeg van dichtbij gezien…. maar slopend is het wel.

    • Reply
      Josan
      17 mei 2015 at 18:58

      Eigenlijk sta je er nooit bij stil dat dit de dagelijkse gang voor veel ouders is. Totdat het je zelf overkomt.

  • Reply
    Marlieke
    16 mei 2015 at 21:49

    Hersenvliesontsteking is zoiets engs! Ook bij Liza werd (bij 5 weken) aan hersenvliesontsteking gedacht en bij mij zei het ziekenhuis dat ze liever niet hadden dat ik erbij was. Daar ben ik ze nog steeds zo dankbaar voor! Maar man, ik heb me nog nooit zo ontredderd gevoeld als toen.

    • Reply
      Josan
      16 mei 2015 at 22:02

      Ja, klopt het is zo raar om een gezond kind op de wereld te zetten. Je denkt dan klaar te zijn en vele risico’s omzeilt te hebben. We leven in een ontwikkeld land dus de kans dat ze 18 halen zonder al te veel gedoe is best wel hoog. En dan blijkt het leven zo kwetsbaar. Had ze het uiteindelijk of bleek het iets anders te zijn?

  • Reply
    Nanda
    16 mei 2015 at 20:10

    Wat een verschrikkelijk verhaal. Ik ben er even stil van. Ik was ook nog nooit in een ziekenhuis geweest. Ik heb dingen gedaan en beslissingen genomen die eerste keer, waarvan ik nu echt denk ‘maar hoe dan?’.
    Je gaat denk ik op de survival stand… dat kan niet anders.

    • Reply
      Josan
      16 mei 2015 at 21:45

      Ja dat klopt. Ik moet echt als een kip zonder kop hebben rondgelopen. De klap kwam pas veel later.

  • Reply
    Ninja moeder
    16 mei 2015 at 19:47

    Poeh. M’n moederhart breekt. Zo klein en kwetsbaar. Heftig hoor. Dikke knuffel.

    • Reply
      Josan
      16 mei 2015 at 21:48

      Dank je wel 🙂

  • Reply
    Heleen
    16 mei 2015 at 16:46

    Wat heftig, ik zit met de tranen in de ogen. Ben benieuwd naar het 2e deel van je verhaal. Zelf heb ik het ook meegemaakt, niet als moeder zijnde maar ik was de baby met hersenvliesontsteking. Hier weet ik uiteraard zelf niks meer van, gelukkig is het allemaal goedgekomen. Ook mijn broertje heeft hersenvliesontsteking gehad dus mijn moeder had 2x een vreselijke kraamtijd.

    • Reply
      Josan
      16 mei 2015 at 21:45

      Wat verschrikkelijk om te horen dat zoiets je gewoon 2x kan overkomen. Wat een nachtmerrie moet dat voor je moeder geweest zijn. Kwam het allebei de keren door een virus?

  • Reply
    Nicole
    16 mei 2015 at 12:25

    Ik zit hier met tranen in mijn ogen omdat ik zoveel herkenning lees.
    Niet helemaal want bij ons was het de eerste dus ik wist niet wat te verwachten en ook wisten ze het bij ons pas na 2 dagen wat het was….
    Pff weet niet of ik het aankan deel 2 te lezen!

    • Reply
      Josan
      16 mei 2015 at 13:29

      Dus jullie is ook zoiets overkomen? Eigenlijk heb ik het verhaal een hele tijd voor mij gehouden. Ik wist ook in al die jaar niet goed hoe ik het vertellen moest. Maar sinds ik dit jaar mijn reactie op de Famme site gaf, merk ik dat meer moeders dit is overkomen en voel ik dus ook de behoefte om het verhaal te delen.

  • Reply
    Tamara
    16 mei 2015 at 12:09

    Wat lijkt me dat verschrikkelijk zeg! Wat zul jij je ontzettend machteloos gevoeld hebben! 🙁 Ik ben heel erg benieuwd naar het tweede deel!

    • Reply
      Josan
      16 mei 2015 at 13:27

      Ja het was echt heel verschrikkelijk. Ook gewoon omdat je er niet vanuit gaat. Nergens houd je er rekening mee dat zoiets kan gebeuren.

  • Reply
    MamaSandra
    16 mei 2015 at 12:03

    Ik zit hier gewoon een traantje weg te pikken. Ben zelf 8 weken geleden bevallen van een 2e dochter. Wat heftig allemaal zeg. Verschrikkelijk. Ik moest op dag 6 ook met de kleine naar t ziekenhuis.
    Hadden ze geen rolstoel voor je in het ziekenhuis? Hier zijn ze wel attent voor kraamvrouwen. En nee ik kon ook niet mijn kleine vasthouden terwijl ze naalden in dr prikken en haar pijn doen. Ik was alleen niet zo sterk als jij.
    Ik wacht met spanning op deel 2

    • Reply
      Josan
      16 mei 2015 at 13:26

      Het maakt inderdaad verschil uit of zoiets op de 6de of 9de dag gebeurd. Ook of je in het ziekenhuis mag blijven. Officieel was ik toen geen kraamvrouw meer dus moest ik naar huis. Misschien dat het tegenwoordig anders is. Ik hoop het althans. Het is al zwaar genoeg om als jonge moeder je kleintje tijdelijk af te staan.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

[instagram-feed feed=2]