Persoonlijk

Mag je als ouder niet meer zelf beslissen waar je kinderen aan doodgaan?

20 april 2018
Mag je als ouder niet meer zelf beslissen waar je kinderen aan doodgaan

“Dat in Europa opnieuw kinderen en zelfs volwassenen overlijden door mazelen, is niet meer van deze tijd en onnodig“. Blijkbaar mag je als ouder niet meer zelf beslissen waar je kinderen aan doodgaan?

Allicht zullen sommige lezers zeggen dat als je zoiets mee maakt je dat niemand toewenst. Maar begrijp me goed: ik wens het ook niemand toe. Waar het mij omgaat is dat we doodgaan steeds meer onder controle proberen te krijgen.

Dood gaan

Voor mij persoonlijk horen doodgaan en leven bij elkaar. Aan elk leven komt ooit een einde. Ergens weet je dat ook wel, maar stiekem gaan we er allemaal vanuit dat we 100 worden. Vandaar dat we op ons vijftigste denken dat we op de helft zijn. Mijn vader overleed op zijn 63ste. Dus blijkbaar zat hij op zijn 50ste al ruimschoots over de helft. Destijds wist hij dat natuurlijk niet. Maar nu weet ik dat het goed was. Dat zeg ik ook gewoon als ik vertel dat de tijd tussen zijn diagnose en moment van overlijden 11 dagen was.

De standaardreactie is dat mensen eerst onthutst kijken. Zeggen dat je blij bent dat iemand overlijdt, is raar. Maar ik zie het van de andere kant. Destijds had ik voldoende mensen om mij heen waarvan familieleden ook kanker hadden. Er volgden Chemo’s en therapieën. Sommigen hadden het geluk daar goed op te reageren en waren tijdelijk genezen. Hoe langer dit het geval was, hoe meer de vrees voor de ziekte naar de achtergrond verdween. De impact van die het had als de kanker na later toch nog terug kwam, zal ik niet vergeten. En ook niet het verdriet die zij hadden als de persoon op den duur dan alsnog aan kanker overleed. Mijn vader is overleden aan kanker. Maar doordat alles zo snel ging, heb ik er totaal geen ervaring mee.

Het doodgaan van een kind

Enkele eeuwen terug, wist je als ouders nog wel dat een kind kon doodgaan. De zuigelingensterfte was hoog. Als je baby de bevalling al had overleefd, was dat ook geen zekerheid. Er waren voldoende gevaren en kinder- en jeugdziektes die het uitgroeien tot een volwassen persoon tot een uitdaging maakte. Ook als vrouw met kinderwens was het gevaarlijk. Elke zwangerschap of bevalling kon je laatst zijn. Complicaties die tegenwoordig op te lossen zijn, waren toen een doosvonnis. Grote kans dat je man snel na de rouwperiode met het buurmeisje van een paar huizen verder trouwde. Uiteindelijk moest iemand voor al die kinderen zorgen.

Veel van die onzekerheden zijn voor ons verdwenen. Zo nu en dan worden we er mee geconfronteerd dat leven niet vanzelfsprekend is. Door mijn miskraam werd ik daar weer keihard op gewezen. Maar ook toen Miss B tijdens de kraamtijd hersenvliesontsteking opliep. In die kraamtijd lagen leven en dood ook letterlijk heel dichtbij elkaar.

Mag je als ouder zelf beslissen waar je kind aan doodgaat?

Als je het zo leest, klinkt het natuurlijk heel koud, kil en berekenend. En geloof me, ook ik heb als moeder de wens dat ik nooit een van mijn kinderen hoef te begraven. Dat ze zo lang en gelukkig mogen leven. En als het hun einde is, dat het zacht zal zijn. Maar een vervelend bijeffect van uitbannen van de dood is, dat we met zijn allen in de schuldvraag schieten. In plaats met rouwen en medeleven zijn ze soms sneller geneigd om ons al af te vragen: Wie is er verantwoordelijk voor dat…?

Neem bijvoorbeeld een bericht over een moeder wiens baby overlijd aan wiegendood. Hoe kan dat gebeuren?! Heb je geen signalen bij je kindje gezien? Had je het bedje wel veilig opgemaakt? Een kind dat stikt in een pannenkoek? We vragen ons met zijn allen massaal af hoe dat heeft kunnen gebeuren. Of misschien vind je zo’n restaurant wel helemaal niet meer geschikt. Een kind van 12 dat zelf wil beslissen over of het wel of niet een chemo wil hebben? We spreken er schande van! Hoe kan een rechter dat toestaan? Risico’s moeten compleet worden uitgesloten. En begrijp me goed, ergens snap ik het wel.

Doodgaan is niemands schuld

Als moeder ga ik ook voor mijn kinderen liggen en doe ik alles om ze te beschermen. Op de dagen dat ze bij mij zijn heb ik daar directe controle op. En op de dagen dat ze er niet zijn? Leer ik een lesje vertrouwen. Het heeft mij er bewuster van gemaakt dat niet alles in mijn handen is. En hoeft te zijn. Bepaalde risico’s horen bij het leven. En opgroeien in vrijheid, betekent voor mij ook opgroeien zonder angst.

Het heeft me ook geleerd dat iedere moeder voor haar kinderen het beste wil. En wat mij betreft veel ruimte mag hebben om daarin persoonlijke keuzes te maken. Keuzes die anders mogen zijn dan die van mij. En wat ik misschien wel nooit zal begrijpen of totaal niet mee eens ben. But who cares?! En dat zonder dat we meteen een schuldvraag in iemands schoenen moeten schuiven. Of intenties in twijfel moeten trekken, want je had het kunnen weten dat….

Ook leuk om te lezen:

Liefs Josan

Volg jij mij ook al via Google+Bloglovin’Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?
Uitgelichte afbeelding via Shutterstock

  • Reply
    Denise
    20 april 2018 at 23:03

    Soms sla je voor mij een beetje de plak mis. Dit artikel is daar een voorbeeld van, eens met de feedback die al eerder hierboven is gegeven.

  • Reply
    Fem
    20 april 2018 at 12:09

    Ik ben zeker niet voor eindeloos behandelen en allea voorkomen. Maar de mazelen kunnen ook voor levenslange beperkingen zorgen, net als polio en vast andere kinderziekten ook, terwijl het niet nodig is.

    Het kwalijke van niet vaccineren is dat die mensen ook een keuze maken voor mijn kindje – dat loopt weliswaar mee in het vaccinatieprogramma, maar was prematuur en is net pas 14 maanden en heeft de laatste prikken gehad voorlopig. Tot die tijd was ze kwetsbaar en kregen we het advies om haar weg te houden bij niet gevaccineerde kinderen – maar dat is een beetje een rare vraag in het park, in de zandbak, of een willekeurige andere omgeving met andere kinderen.

    (Terwijl ik toen ze de waterpokken had dat wel heel hard rond riep in alle speeltuinen, zodat ouders van kwetsbare kindjes de mogelijkheid hadden om hun kindje weg tw houden.)

    • Reply
      Josan
      21 april 2018 at 08:19

      In Amerika worden kinderen ook gevaccineerd tegen de waterpokken he? Daar vindt men het krijgen van waterpokken volstrekt onnodig en nalatig van ouders. Ik begrijp je zorg. In die zin was het niet-vaccineren vroeger gemakkelijker. Je wist dat het om religieuze groeperingen ging en mits je niet in die gebieden woonde, hoefde je je ook nergens zorgen over te maken. Het is natuurlijk onothodox, maar misschien zouden ze dan in bepaalde gebieden moeten wonen 😉
      Ik heb er voor gekozen om het vaccinatieprogramma over een langere periode uit te smeren. Volgens mij was mijn dochter pas bij 18 maanden klaar met de eerste reeks. Waarom? Omdat ik het nogal heftig vond als je ziet wat ze via het reguliere programma elke maand te verduren kreeg totdat ze 1 was. Ik gunde haar lichaam een langere herstelperiode. Ondertussen ging ze wel naar het kinderdagverblijf.

  • Reply
    Nathalie
    20 april 2018 at 09:51

    Eens met veel maar als het over vaccineren gaan en mijn kind gaat dood omdat anderen beslissen iets niet te doen dan vind ik dat niet kunnen 😉 Day is nu wel extreem getrokken natuurlijk. Mijn motto is normaal gezien leven en laten leven maar als het mijn kind kan schaden omdat anderen een bepaald ‘idee’ hebben dan kan ik daar moeilijker mee om. Begrijp je wat ik bedoel? Voor de rest ben ik het met je eens dat we steeds meer proberen de dood te omzeilen. Dat is dan mss het overlevingsinstinct hahaha

    • Reply
      Josan
      21 april 2018 at 07:51

      Tot nu toe krijg ik niet de indruk dat er bij uitbraken kinderen overlijden die ingeënt zijn. Meestal betreft het kinderen die niet gevaccineerd zijn die als het er echt op aankomt, het niet overleven. Tot op heden werden zij natuurlijk beschermd doordat de vaccinatiegraad hoog is. Maar als deze steeds lager wordt, gaan mensen de consequenties van hun keuzes dus ook steeds meer zelf ervaren. De generatie die nog weet welke gevolgen polio, mazelen of een andere ziekte had, begint steeds meer uit te sterven. De huidige generatie kent het niet omdat ze het niet ervaren hebben.

      In principe zouden deze ziektes bij een uitbraak gevaccineerde kinderen moeten overslaan. Van die uitbraken die hier in Nederland waren, bleek dat ook het geval te zijn. Deze gingen voorbij aan de gevaccineerde kinderen en bleken geen gevaar te vormen voor hen. Vandaar dat ik me niet zo’n zorgen maak om besmettingsgevaar.
      Het klopt inderdaad dat je samenleeft. Maar dat doe je ook met mensen die zoveel antibiotica nemen waardoor infectieziektes op den duur resistent worden tegen medicijnen. Waardoor de kans op genezing/ bescherming als je zo’n ziekte krijgt een stuk kleiner is aangezien het virus te sterk is en zich te goed ontwikkeld heeft tegen medicijnen.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

[instagram-feed feed=2]