Kindvrije zones in vliegtuigen tegen irritante kinderen. Na kind-vrije restaurants en vakanties is dit een nieuwe maatregel om anderen te beschermen tegen de terreur van kinderen. Waarschijnlijk die van jou en mij. En ik ben er helemaal niet blij mee…
Een Indiase luchtvaartmaatschappij heeft besloten een kind-vrije zone in te stellen. Zo kunnen mensen ongestoord werken zonder jankende baby’s om zich heen of etterbakjes die zeuren “Is het nog ver?” Stiekem huil ik een beetje. Dat betekent dat ik straks als paria achterin het vliegtuig met de irritante kinderen van een ander zit. Want ja het zijn ALTIJD de kinderen van anderen die vervelend zijn. De mijnen zijn bengeltjes.
Als je kinderen hebt, gaat men er automatisch vanuit dat je kinderen leuk vindt. FOUT! Er is een verschil tussen kinderen leuk vinden en kinderen leuk vinden. Mensen die kinderen echt leuk vinden, maken daar hun beroep van. Gaan op een kinderdagverblijf werken, worden kinderpsycholoog- therapeut, juf of iets in de jeugdzorg. In elk geval gaan ze in een maatschappelijke instelling werken waardoor ze ook ‘iets met kinderen’ kunnen gaan doen. Dagelijks. Jaar in jaar uit tot dat ze met pensioen gaan.
Inhoud van dit blog
Irritante kinderen
Voor mij klinkt dat veel te verstikkend. Ik ben het type dat kinderen leuk vindt. Maar vooral mijn eigen. Daar heb ik er inmiddels drie van. Meisjes. Die breng ik dagelijks naar een maatschappelijke instelling zoals een basisschool. Dan kan de eerstgenoemde groep zich daar weer over ontfermen. De paar keren dat ik met andere kinderen dan mijn eigen in aanraking kom, is tijdens speelafspraakjes. En daar zitten enkele irritante kinderen tussen. (Komt in de beste families voor). Of op kindvriendelijke locaties zoals binnenspeel- en dierentuinen. Ik blijf het bijzonder vinden welke taferelen je daar soms aantreft.
Ik heb niet dat natuurlijk overwicht
Zo waren we enige tijd geleden in een pannenkoekenhuis. In de tuin stond een springkussen, schommel en trampoline. Kortom aan je kinderen had je geen kind. Die konden ongestoord rennen en krijsen zonder dat je daar als ouders last van hebt. Of nog beter andere gasten boos je kant op kijken. Hoewel mijn kinderen zich gewoon fatsoenlijk kunnen gedragen in een restaurant, was het natuurlijk niet onaardig. Dus terwijl ze op hun zusje pasten, keek ik rond en ving een gesprek op tussen 2 ouders. Het eten was klaar dus de vader kwam de moeder en zijn kind even een seintje geven. Of zij hun dochtertje even wilde roepen en haar schoenen aan wilde trekken. Simpel verzoek, niks bijzonders.
Wat ik daarentegen wel bijzonder vond was haar antwoord “Kun jij dat niet doen? Ik heb niet dat natuurlijk overwicht op haar…” Het ging hier om een kind van pak ‘em beet 2 jaar? Hoezo geen overwicht? Pak het op, zwiep het over je schouder en weg ben je. Wat wil een tweejarige doen dan? Zeggen dat ze je stom vindt? Dat ze nooit meer een tekening voor je gaat maken? Of dat je niet meer mee mag spelen met de Barbies?
Ik snap dat dus niet
Kijk, ik snap dat dus niet. Sterker nog, als je al moet erkennen geen overwicht op je kind te hebben terwijl het nog maar 2 is, hoe ga je dat dan doen als ze ouder zijn? Op die leeftijd wisten mijn dochters heel goed dat ze 2 keuzes hadden. Of ze werkten vrijwillig mee of ik ging achter ze aan. Ook nu ze aan het prepuberen slaan, begrijpen ze heel goed dat het niet handig is om in opstand te komen tegen de persoon waar je bij in huis woont, en die praktisch gezien alles voor je betaalt. Het is hier geen hotel mama dus wanneer het nodig mocht zijn, strip ik zonder twijfelen enkele privileges. Prepubreaal brutaal zijn is een stuk lastiger vol te houden als mama je was niet meer doet… .
Minder opvoeden meer inspireren
Overigens ben ik vast niet de enige ouder die iets heeft tegen irritante kinderen. De maatschappij ook steeds meer. Terwijl de kindvrije restaurants, vakantieoorden en vliegtuigen als paddenstoelen uit de grond schieten, lees ik pedagogische wijsheden zoals “Minder opvoeden, meer inspireren”. Laat dit mantra op je inwerken terwijl je kind in gangpad 3 bij de plaatselijke supermarkt nog net even wat harder en ietsjepietsje hoger gilt. Bezoek op een gemiddelde woensdagmiddag een binnenspeeltuin of andere kindvriendelijke plek en je ziet heel wat geïnspireerde kinderen met ouders zonder natuurlijk overwicht.
Dat kinderen die zich in een openbare ruimte enigszins rustig gedragen, steeds meer een uitzondering worden ontdekte ik woensdag. Mijn dochter werd aangesproken door een oudere mevrouw omdat ze vonden dat we het zo keurig deden. Wat ze voor een bijzonders deden? Nou frietjes eten en tijdens de maaltijd rustig op een stoel blijven zitten. (Natuurlijk aten ze met hun handen, want patat eet je niet met bestek. ) Geen idee of het opvoeding is of dat zich die dag toevallig nu zo geïnspireerd voelden. Wel weet ik dat als mijn kinderen zich niet kunnen gedragen gaan wij niet buiten de deur eten. Ik ga mijzelf dat helemaal niet aandoen want ik vind het bloedirritant als ze zich als irritante kinderen ontpoppen.
Kind-vrije zones tegen irritante kinderen
Ergens snap ik de opkomst van kind-vrije zones wel. Ik ga ook niet vrijwillig in een binnenspeeltuin zitten als het niet hoeft. Het liefst vermijd ik zogenaamde kindvriendelijke plekken sowieso. Maar ik krijg al nachtmerries als ik bedenk dat ik de komende jaren in de kinderzone zit. Boordevol geïnspireerde kinderen en ouders die de weg een beetje kwijt zijn. Zullen we wat afspreken? Dat er ook een zone komt voor ouders wiens kinderen wel gewoon reageren op stille hints en waarschuwende blikken?
Wat vind jij van de opkomst van kind-vrij zones? Een logische reactie?
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?
Huilens jongetje in vliegtuig via Shutterstock
Dromen van vliegen via Shutterstock
9 Comments
SaSiBeau
8 oktober 2016 at 11:08OP restaurant gaan met kinderen, wel dat is simpel, ofwel zoek je een restaurant waar de kinderen een speelhoek hebben en vraag je dat je daar in de buurt mag zitten zodat ze zonder problemen even van de tafel kunnen als ze flink hebben gegeten.
Ofwel kies je voor een restaurant zonder die plek en zorg je zelf dat je kinderen rustig zijn. Je pakt kleurtjes en een kleurboek mee of een leesboekje maar geel luidruchtige speeltjes (tenzij voor een baby of een kind dat niets heeft aan leesboeken en kleurtjes)
Als persoon zonder kinderen vind ik dat je wel mag vragen om even aan de kinderen te zeggen dat ze rekening moeten houden met andere mensen in hun buurt maar je kan er ook voor kiezen om later te eten of een restaurant te kiezen waar er niets is voor kinderen.
In een vliegtuig vind ik het wel goed dat er een kidsvrije zone is MAAR alleen maar als er ook wordt gezorgd dat de rest van het vliegtuig voor de kids is…dus zo een beetje als eerste klas en 2de klas…er helemaal van achter in het vliegtuig een plekje voorzien waar de mensen zonder kinderen rustig kunnen zitten ALS ze dit besteld hebben…het is niet normaal dat kinderen zouden moeten boeten voor de mensen die niet in hun buurt willen zitten (ze waren ooit zelf zo) maar dat de mensen er zelf voor kiezen om in de afzondering te zitten en niet de kinderen erin steken 😉
Josan
8 oktober 2016 at 11:16Dat van dat vliegtuig vind ik wel een goed idee. Maar soms verbaast het mij ook hoe laks ouders met hun eigen kroost zijn. Ik was laatst bij de Happy Italy uit eten. Die hebben op de bovenverdieping ( ver weg van het restaurantgedeelte) een hele speelverdieping met ballenbak en klimtoestellen. Je hoort praktisch geen herrie. Mijn kinderen mochten daar spelen op voorwaarde dat ze zich zouden gedragen. Op een gegeven moment zeilden er ballen naar beneden op etend publiek. Personeel was al boven geweest om er iets van te zeggen tegen de kinderen. Hielp niet. Dus ik naar boven, heb mijn kinderen daar weggehaald. Ook al waren zij niet degeneen die gooiden. Ik wil ze daar gewoon niet tussen hebben. Maar de overige ouders bleven gewoon stug beneden zitten. Zonder polshoogte te nemen of even te kijken of hun kroost zich wel gedroeg. Soms vind ik dat soort plekken ook te makkelijk. Kun je als ouder je kind dumpen zonder dat je er aandacht voor hoeft te hebben.
Merel
8 oktober 2016 at 10:59Ik begrijp de kindvrije zones wel, al vind ik zelf ook dat je niet met kleine kinderen hoort te vliegen voor je lol (uitvaart vind ik een ander verhaal).
Wat tablets in restaurants betreft, belachelijk. Als je kinderen geen zin hebben stil te zitten, neem ze dan mee naar buiten. Of ga samen kleuren. Maar veel ouders willen geen overlast van hun eigen kinderen die ook aandacht nodig hebben volgens mij, apart.
Josan
8 oktober 2016 at 11:05Ik heb met alledrie de kinderen gevlogen voordat ze anderhalf waren. Mara nooit meer dan een reistijd van 4 uur. En deze laatste keer heb ik er zelfs expres rekening mee gehouden door op gunstige tijden te gaan vliegen. Kost wat meer, maar voorkomt een hoop gedoe. Dat van die tablets heb je gelijk in Merel. In de meeste gevallen wordt het gegeven zodat ouders geen last van hun eigen kinderen hebben er geen aandacht aan hoeven te schenken. Dan zie je pa en ma in een gesprek met elkaar en die kinderen zitten erbij maar hebben totaal geen interactie met de ouders. Jammer.
Tata
8 oktober 2016 at 08:40Vervelend inderdaad. Het is niet eerlijk voor de schaarse gezinnen zoals jullie. Daarom is het goed als iedereen wat te kiezen heeft, en dat er ook plekken blijven waar alles gewoon door elkaar kan zitten. Of nóg een optie: een plek waar gezinnen welkom zijn, mits ze ze gedragen. Hoewel dat natuurlijk een lastig te definiëren term is. Als ik in een restaurant zit en naast me zit een peuter heel zoet een Dora-filmpje op vol volume op een tablet te kijken, dan vind ik dat irritant. Of de baby die geen kik geeft, maar zichzelf wel even lekker helemaal onderkotst. Of de ouders die uitgebreid de stoelgang van zo’n kleintje gaan zitten bespreken. (Waarom praten ouders áltijd over poep?!)
Dat valt allemaal niet onder overlast, maar ik hoef er niet mee geconfronteerd te worden. Een keuze hebben lijkt me zalig.
Tata
7 oktober 2016 at 18:51Ik ben als kinderloze fel voorstander van kindvrije zones. Het is niet normaal hoe gezinnen zich de openbare ruimte toe-eigenen met hun lawaai. Als je er iets van durft te zeggen, is de agressie soms niet van de lucht. Het is juist goed als iedereen een keuze heeft: dat mensen die niet van kindergedoe houden daar niet mee geconfronteerd hoeven te worden, dat gezinnen naar gezinsetablissementen kunnen en dat mensen die het allemaal niet uitmaakt ook op plekken zonder restricties kunnen komen. Vrije keuze is toch juist bevorderlijk voor de sfeer? Jij zult niet vliegen met die Indiase maatschappij en gewoon een ander kunnen kiezen. Zo is er iets voor ieder wat wils.
Josan
8 oktober 2016 at 08:15Ik begrijp jouw reactie heel goed. Afgelopen vakantie was ik er ook getuige van hoe een 3 jarige in een golfkarretje ging zitten en een zware bloempot van een hotel omverreed. Ouders over de zeik op het personeel. Eisten zowat een schadevergoeding. Vind ik echt niet kunnen en vreselijk asociaal. Je bent zelf verantwoordelijk voor je kinderen en zorgt dat ze geen overlast geven. En wat mij betreft was hier een dikke grens overschreden. Maar waar ik moeite mee heb is dat ik een ouder ben met kinderen die zich in openbare ruimtes netjes gedragen. Kind-vrije zones betekenen dat er geen kinderen welkom zijn tot 12 jaar. Het scheert alle kinderen over een kam terwijl niet alle zich altijd misdragen.
Tata
8 oktober 2016 at 08:41Vervelend inderdaad. Het is niet eerlijk voor de schaarse gezinnen zoals jullie. Daarom is het goed als iedereen wat te kiezen heeft, en dat er ook plekken blijven waar alles gewoon door elkaar kan zitten. Of nóg een optie: een plek waar gezinnen welkom zijn, mits ze ze gedragen. Hoewel dat natuurlijk een lastig te definiëren term is. Als ik in een restaurant zit en naast me zit een peuter heel zoet een Dora-filmpje op vol volume op een tablet te kijken, dan vind ik dat irritant. Of de baby die geen kik geeft, maar zichzelf wel even lekker helemaal onderkotst. Of de ouders die uitgebreid de stoelgang van zo’n kleintje gaan zitten bespreken. (Waarom praten ouders áltijd over poep?!)
Dat valt allemaal niet onder overlast, maar ik hoef er niet mee geconfronteerd te worden. Een keuze hebben lijkt me zalig.
Josan
8 oktober 2016 at 08:57Ieewww, serieus onder het eten de stoelgang bespreken? Eh nee ank je. En persoonlijk vind ik dat een kind zonder tablet aan tafel hoort. Afgelopen vakantie viel het me ook op dat er zoveel ouders zijn die hun kind achter tablet of telefoon in het restaurant parkeren. Zijn ze stil…eh ja. Maar ik vind een restaurant juist een uitgelezen kans om mijn kinderen te leren over de verschillende soort bestek, etiquette en het voeren van een gesprekje dat iets verder gaat dan de laatste cartoons die ze zagen.